Στη μνήμη του ήρωα Τέλλου Αγρα

Από τον Δημήτρη Δραγανιδάκη,
εκπαιδευτικό

Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια είναι περιττά. Από την άλλη όμως υπάρχει και το χρέος, της μνήμης για τους παλαιότερους και της γνώσης για τους νεότερους. Γιατί ένα έθνος που ξεχνά τους ήρωες και την ιστορία του είναι σαν να οικοδομεί τα θεμέλιά του πάνω στην άμμο. Σαν σήμερα στις 7 Ιουνίου, τιμούμε την επέτειο από τη θυσία του χαμογελαστού παιδιού με τα ανακατεμένα μαλλιά.

Αυτή η εικόνα μου έχει αποτυπωθεί, για τον Καπετάν Άγρα μέσα από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Στα μυστικά του βάλτου», από τα παιδικά μου χρόνια ακόμη, που ποζάρει μαζί με τα παλληκάρια του στη λίμνη των Γιαννιτσών, σε μια μικρή ανάπαυλα της μάχης.
Τον Σεπτέμβριο του 1906, ύστερα από απόφαση του Γενικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, πηγαίνει στη λίμνη των Γιαννιτσών. Πρωταρχική αποστολή, ήταν η απομάκρυνση των βουλγαρικών συμμοριών από τη λίμνη, αλλά και η τόνωση της ψυχολογίας των πληθυσμών που παρέμεναν προσανατολισμένοι στο Πατριαρχείο και την Ελλάδα και ο περιορισμός της βουλγαρικής τρομοκρατίας.
Παρά τον κλονισμό της υγείας του και τα τραύματά του εξακολουθούσε να συμμετέχει ενεργά. Έγινε ο τρόμος των κομιτατζήδων της Λίμνης και προστάτης των ελληνικών χωριών, πραγματικός θρύλος σε όλη τη Μακεδονία για τα ηρωικά του κατορθώματα. Τέλος δε, θυσίασε και τη ζωή του στην εκτέλεση του ιερού αυτού σκοπού. Το χαμογελαστό παιδί με τον πιστό σύντροφό του Αντώνη Μίγγα, άφησαν για πάντα τον μαρτυρικό κάμπο των Γιαννιτσών, για να περπατήσουν τα γνώριμα μονοπάτια της ελληνικής αρετής. Σκαρφάλωσαν στις κορφές των βουνών, για να βρουν τον θρόνο της πανώριας λευτεριάς. Μαρτύρησαν και αντίκρισαν αδάκρυτοι και απροσκύνητοι το ικρίωμα της θυσίας με της λεβεντιάς το τραγούδι στο στόμα, που τους εμψύχωνε και τους δυνάμωνε στις δύσκολες στιγμές της ανοδικής πορείας τους προς τον Γολγοθά της εθνικής μας ανάστασης. Αθάνατοι!