Μια νεανική παρέα σαν παραμύθι

Από τον Ελευθέριο Βάσσο, θεολόγο - φιλόλογο

Μια νεανική παρέα σαν παραμύθι από τα βάθη της ιστορίας. Αγόρια και κορίτσια, γέλια και χαρές, ο ναός του Αλκαζάρ και η βυσσινί θεά, εκδρομές και ανέμελος χρόνος. Η Λάρισα στη φθινοπωρινή μελωδία της δύοντας η δεύτερη χιλιετία. Στο παγκάκι έξω της εκκλησιάς, στον ρυθμό της άναρχης αναζήτησης. Μια φωνή σαν όνειρο μέσα στα όνειρα διαπερνά τον χρόνο, ακόμη ηχεί. Είναι ο Αποστόλης που ξαφνιάζει: φεύγω τώρα αμέσως για το κατηχητικό!
Λέξη αποκρουστική. Σαν μουσειακό κατάλοιπο, σαν κακόγουστο αστείο. Κι όχι άδικα. Η περιέργεια όμως παραμένει ανίκητη. Όσο κι αν μονομαχήσεις στο τέλος θα παραδοθείς. Ακολουθώ με τα σύννεφα της καχυποψίας πάνω μου. Ένας υπόγειος χώρος, μια συντροφιά κι ένας κληρικός να συζητούν: την άλλη μέρα η εκδρομή τους. Κυριακή αλλιώτικη, όπως και η ζωή από εδώ και πέρα. Ζωή που ξεβολεύει και σε ξεπερνά. Συνεχώς αποκαλύπτεται και δεν έχει λόγο να τελειώσει ποτέ.
Μια νεανική παρέα σαν παραμύθι από το μέλλον της ιστορίας. Αγόρια και κορίτσια, γέλια και χαρές, ο ναός της Νεάπολης και ο ταπεινός Θεός, εκδρομές και ανέμελος χρόνος. Η Λάρισα στην ανοιξιάτικη μελωδία της δύοντας η δεύτερη χιλιετία. Στο στασίδι μέσα της εκκλησιάς, στον ρυθμό της Άναρχης αναζήτησης. Μια φωνή σαν όνειρο μέσα στα όνειρα διαπερνά τον χρόνο, ακόμη ηχεί. Είναι ο Απόλυτος που ξαφνιάζει: περιμένω μια άδολη προαίρεση για Δείπνο προσωπικό!
Δείχνει τον δρόμο δίχως μοναξιά. Μια λέξη γνωστή και άγνωστη ταυτόχρονα: εκκλησία. Δηλώνει -άσχετη με ιδεολογίες και θρησκείες- έναν τρόπο ύπαρξης: «Να υπάρχεις μόνο για να αγαπάς και στον βαθμό που αγαπάς». Σχέση όχι διανοητική, μα μέσω της τροφής, φανέρωση Ευχαριστιακή. Κάθε αληθινή αγάπη διασχίζει το μονοπάτι της θυσίας, δίχως ίχνος ναρκισσισμού ή προσμονή ανταπόδοσης, αλλά επειδή και μόνο επέλεξες να αγαπάς.
Και το δικό μου όνομα συνώνυμο της αβίαστης συνύπαρξης ως αυτοπροσφοράς στην ιστορία: Ενορία Πέτρου και Παύλου.