Μόλις τρεις μήνες από την εισβολή στην Κύπρο και την πτώση της χούντας, και έναν χρόνο ακριβώς μετά την Εξέγερση του Νοέμβρη, και ενώ εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδηλώνουν στους δρόμους ενάντια σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και τους ντόπιους λακέδες τους, ο «εθνάρχης» Καραμανλής, που έφυγε νύχτα από τη χώρα το 1963 μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, με άλλο όνομα, πετυχαίνει τη μεγαλύτερη εκλογική νίκη της Δεξιάς.
Τότε ήταν πολλοί οι… αριστεροί που τα έβαλαν με τον λαό για την ψήφο του. Μάλιστα, στις συναυλίες της εποχής, αλλά και στις ταβέρνες και στις συνεστιάσεις, ο γνωστός στίχος από το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «… και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό» (φυλακές και τόπος μαρτυρίου για πολλούς αγωνιστές επί χούντας) είχε παραφραστεί με το απερίγραπτο «… και συ λαέ μαλ…σμένε, ξέχασες τον Ωρωπό»!!! Κανείς βέβαια από αυτούς τους… αριστερούς δεν χλεύασε ούτε τα έβαλε με τον Μίκη Θεοδωράκη για το εκβιαστικό δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς» που έθεσε πριν από εκείνες τις εκλογές. Ούτε τα έβαλε με την ηγεσία της «Ενωμένης Αριστεράς» που, αφού υπέγραψε τη δήλωση νομιμοφροσύνης (ν.59/74), αποδέχτηκε να γίνουν οι εκλογές στην πρώτη επέτειο από την Εξέγερση του Νοέμβρη, για να πάρει εύσημα δημοκρατικότητας ο αυτουργός της βίας και νοθείας των εκλογών του 1961.
Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό αυτές τις μέρες, ακούγοντας σε συζητήσεις από… αριστερούς ότι «ο λαός ξέχασε τα Τέμπη», ότι «βολεύτηκε με τα διάφορα pass και ξέχασε τη φτώχεια και την ακρίβεια», ότι «ξέχασε τη Νέα Σμύρνη, την αστυνομοκρατία και την καταστολή» και άλλα πολλά και απερίγραπτα. Και άρχισαν και οι αναλύσεις για τη «συντηρητικοποίηση της κοινωνίας», δηλαδή του λαού. Αυτού του λαού που πριν ενάμιση μήνα διαδήλωνε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για το έγκλημα στα Τέμπη, καταγγέλλοντας το σύστημα της εκμετάλλευσης και του ξεπουλήματος στα ξένα αφεντικά.
Και μου ήρθαν στο μυαλό οι κουβέντες του σύντροφου Βασίλη Σαμαρά, που εδώ και πολλά χρόνια έλεγε «όποιου δεν του αρέσει αυτός ο λαός, να του… παραγγείλουμε άλλον στο σούπερ μάρκετ», ασκώντας κριτική στις διάφορες ηγεσίες της Αριστεράς «μας» (και όχι μόνο) που «τα έριχναν» στον λαό είτε για την ψήφο του είτε γιατί «δεν τραβάει».
Για έναν αριστερό αγωνιστή, και πολύ περισσότερο για έναν κομμουνιστή, η αταλάντευτη πίστη στις ανεξάντλητες δυνάμεις της εργατικής τάξης και των λαών, και του ιστορικού τους ρόλου για την κοινωνική απελευθέρωση, δεν είναι απλά «αξιακό ζήτημα», αλλά η υλική βάση της ύπαρξης και της δράσης του. Αυτή η πίστη δεν προκύπτει από κάποια θρησκεία ή από κάποια ψευδαίσθηση, αλλά από τις αντικειμενικές συνθήκες της ταξικής κοινωνίας που ζούμε. Τις ανταγωνιστικές και ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις που γεννούν τους αγώνες και τα κινήματα. Τις αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς και τον ιμπεριαλισμό, τους πολέμους και τις επεμβάσεις, που γεννούν τον πόθο για Λευτεριά και Ανεξαρτησία.
Και όσο και αν είναι προκλητικό που κάποιοι… αριστεροί -φανερά ή μέσω «αναλύσεων»- προσπαθούν να φορτώσουν στον λαό τις ευθύνες για το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μάη, άλλο τόσο προκλητική είναι η «αναισθησία» κάποιων που θριαμβολογούν γιατί πήραν ένα καλύτερο ποσοστό και περισσότερους βουλευτές. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όψεις που στο πρόσφατο παρελθόν είχαν τους ίδιους πρωταγωνιστές, σε αντίθετους ρόλους, με το περιβόητο «ο λαός να διορθώσει την ψήφο του».
«Μα ο λαός δεν έχει ευθύνη για τις επιλογές του;» θα ρωτούσε κάποιος. Η απάντηση είναι αρνητική. Οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα δεν έχουν ευθύνη για «αυτό που είναι». Ο εργάτης δεν είναι υπεύθυνος που τον εκμεταλλεύεται ο καπιταλιστής. Οι κοινωνίες γενικά, και πιο συγκεκριμένα η καπιταλιστική στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής της διάστασης, έχουν μία υλική βάση, τις εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις, πάνω στις οποίες οικοδομούνται ταξικά και πολιτικά δεδομένα, ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, κοινωνικές σχέσεις, ταξική πάλη, πολιτισμός, νόμοι και κράτος. Οι κυρίαρχες τάξεις -και στην περίπτωσή μας, η κεφαλαιοκρατική αστική τάξη-κάνουν τις πιο συνειδητές επιλογές λόγω της θέσης τους. Θέση κυριαρχίας και ηγεμονίας μέσα στην κοινωνία. Η εργατική τάξη και ο λαός, για να μπορέσουν να κάνουν συνειδητές επιλογές για το δικό τους ταξικό συμφέρον, πρέπει να συγκροτηθούν «σε τάξη για τον εαυτό τους» και να πετάξουν από πάνω τους την ψευδή συνείδηση που τους επιβάλλει το εκμεταλλευτικό σύστημα για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του.
Η ανύψωση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού «σε τάξη για τον εαυτό της» είναι υπόθεση και ευθύνη της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος. Γι’ αυτό γεννήθηκαν και υπάρχουν. Αυτήν την υπόθεση οφείλουν να υπηρετήσουν.
Γρηγόρης Ανδρεάτος
Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
