Για τη γιορτή σου

Από την κ. Βάνα Λαμπράκη

Κοίταξα τη θάλασσα από το δωμάτιο, που κοιμόταν ο Αχιλλέας. Κάποιες Νηρηίδες περιδιάβαιναν και σαν να τραγουδούσαν και σαν να ύφαιναν κάτι χρυσό. Και ο ανοιξιάτικος ήλιος ευεργετικά ακουμπούσε στα πράγματα και τα θεράπευε από τις βραδινές σκιές.
Κοίταξα και στο βουνό απέναντι και σαν ν’ άκουσα το κελάρισμα πηγών. Οι χορδές της κιθάρας του Αχιλλέα έφτιαχναν ένα τραγούδι για τη γιορτή και το ηχόχρωμα της φωνής του Αχιλλέα συνόδευε τη μελωδία των χορδών.
Ξαφνικά, σαν να ζούσα εφιάλτη, η θάλασσα μαύρισε. Φοβήθηκα όπως τα κύματα έγιναν τεράστια και σαν ν’ ακούγονταν βρυχηθμοί ζώου άγριου, πεινασμένου. Έπρεπε να γλιτώσω τον Αχιλλέα από το κακό. Άνοιξα τα χέρια μου να αγκαλιάσω τον Αχιλλέα, να τον σώσω, όμως πήρε μπόρα πυκνή, δεν έβλεπα. Βαριά ομίχλη και σύννεφα μαύρα λες και κατέβηκαν στη βεράντα, που τραγουδούσε ο Αχιλλέας για να τον πάρουν στον ουρανό.
Άρχισα να φωνάζω «Αχιλλέα, Αχιλλέα…!». Τα κύματα ψήλωναν λες και ήθελαν ν’ ανέβουν, όπου ο Αχιλλέας ζούσε και τραγουδούσε. Συνέχισα να φωνάζω «Αχιλλέα, Αχιλλέα …!». Τη φωνή μου λες και ήθελαν να την κρύψουν περίεργοι βρυχηθμοί θηρίων με πρόσωπα ανθρώπων. Παρέλυσα από τον φόβο. Αγανάκτησα για τα χέρια μου που έτρεμαν. Με όση φωνή μου απέμεινε συνέχιζα να φωνάζω «Βοήθεια, βοήθεια…!». Μα τη φωνή μου την έπαιρνε ο Βοριάς και την ξόδευε, όπου δεν μπορούσε να ακουστεί.
Γονάτισα κι άρχισα να κλαίω, που δεν άκουγα πια το τραγούδι του Αχιλλέα… Τότε ακούστηκε μια καμπάνα. Η λαλιά της δεν ήταν χαρούμενη… Μεγέθυνα μια φωτογραφία του Αχιλλέα και την κόλλησα στο τζάμι…
Τώρα έπεσε η θάλασσα. Καθάρισε ο ουρανός. Ξαναήλθε η ημέρα της γιορτής του Αχιλλέα κι εγώ μιλώ με τη φωτογραφία. Την πλησιάζω και περιμένω να με αγκαλιάσει, να μου τραγουδήσει. Όμως οι φωτογραφίες δεν μιλούν, δεν τραγουδούν…
Έμεινα να κοιτώ μια στο πέλαγος μια στη φωτογραφία του. Το μαύρο δεν το απαλύνει η αντηλιά. Παίρνω ένα μικρό κασετόφωνο που είναι γραμμένη η φωνή του Αχιλλέα και την ακούω, την ακούω, την ακούω…
Ανάβω το καντηλάκι, όπως η ματιά μου προσπαθεί να τον ζωγραφίσει να κάθεται δίπλα μου και να μιλάμε. Έτσι ακριβώς, που μιλούσαμε. Χαϊδεύω τη σανίδα του, που ανέβαινε και γίνονταν Απόλλων, πανέμορφος πάνω στο κύμα και τον καμάρωνα! «Από τον κήπο τ’ ουρανού, μια ανθοδέσμη κόψε, φεγγάρι μου να του την πας, γιατί γιορτάζει απόψε».