Η μαυρίλα, που εκπνέει η ενημέρωση αυτή καλλιεργεί τη λαϊκή απελπισία. Την άποψη ότι τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο. Ότι η καταχνιά δεν πρόκειται να φύγει και ο ορίζοντας θα είναι πάντα σκοτεινός. Το σκηνικό αυτό δημιουργεί στον λαό μας μια συμπεριφορά ψυχικής αδράνειας, που εμποδίζει τη δημιουργική εξέλιξη της κοινωνίας. Γιατί λείπει η αυτοπεποίθηση, η αισιοδοξία, ο ενθουσιασμός και η ελπίδα ότι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν. Αρκεί να το θέλουμε. Αρκεί ν’ αγωνιζόμαστε. Να βάζουμε στόχους και να παραδειγματιζόμαστε από τα έργα των σπουδαίων ανθρώπων. Αυτά, που αποτελούν τα λυχνάρια στα σκοτάδια της απελπισίας και φωτίζουν τον δρόμο της ελπίδας και της προόδου, που όμως υποβαθμίζονται από τα ΜΜΕ. Είτε με τη μικρή διάρκεια προβολής τους, είτε και με την απουσία τους ακόμα, έναντι εκείνων που «διαφημίζουν» την ηθική και κοινωνική μας κατάντια. Την υπεύθυνη της λαϊκής αδράνειας…, που αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στην προοδευτική πορεία της πατρίδας μας. Από τα παραπάνω διαπιστώνει κανείς, ότι υπάρχει μια ανισότητα στην ενημέρωση του λαού μας. Με τα περιστατικά της απαισιοδοξίας να υπερέχουν ενημερωτικά των ελπιδοφόρων, των μόνων ικανών να τονώσουν την ψυχολογία και την πεποίθηση των πολιτών ότι η ελπίδα δεν χάθηκε. Κι αυτό δεν αποτελεί αυθαίρετη εκτίμηση, αλλά ωμή πραγματικότητα, που μας υποχρεώνει να πούμε: φτάνει πια. Ο λαός δεν μπορεί να τρέφεται με τη μαυρίλα αυτή της ενημέρωσης, η οποία πνίγει την ελπίδα, τη γεννήτρα της αισιοδοξίας και της προόδου, τα θεμέλια της οποίας ανοίγουν οι πράξεις και τα έργα των σπουδαίων ανθρώπων. Αυτών, που πρωτοτυπούν και κρατούν ζωντανή τη φύτρα των ηθικών και κοινωνικών αξιών, που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Οι δύσκολοι καιροί που περνάμε επιβάλλουν να δώσουμε περισσότερο ουρανό στην ελπίδα. Και σ’ αυτό είναι απαραίτητη η συνδρομή των ΜΜΕ. Της καλής και μορφωτικής ενημέρωσης. Με την περισσότερη και μεγαλύτερη έμφαση στην προβολή των ικανοτήτων και των αρετών του λαού μας. Ενδεικτικά, αναφερόμαστε στις άριστες επιδόσεις σπουδαστών και μαθητών, που ξεπερνούν οικονομικές και αναπηρικές δυσκολίες. Στο λαμπάδιασμα στην εμπέδωση της γνώσης… των εκπαιδευτικών, που υπηρετούν στις εσχατιές της πατρίδας μας. Στους ερευνητές εκείνους που ασκητεύουν στον αγώνα της εφεύρεσης… Στην πολύτεκνη μητέρα, που παρά τις οικογενειακές δυσκολίες κάνει πραγματικότητα με αριστείο το όνειρο της πανεπιστημιακής μόρφωσης. Στον οικογενειακό γιατρό που βραβεύεται, ως ο καλύτερος του κόσμου. Στους αθλητές εκείνους, που παρά τις ηλικιακές και σωματικές αντιξοότητες πρωτεύουν σε παγκόσμιους αγώνες. Στους αστυνομικούς τους ευρισκομένους εκτός υπηρεσίας, που σώζουν ανθρώπινες ζωές. Στους κληρικούς που προσφέρουν αμισθί τις υπηρεσίες τους, ως εθελοντές πυροσβέστες, στην κατάσβεση των πυρκαγιών. Σ’ όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η ελπίδα, που γεννήθηκε μέσα από το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Αυτήν, που ανέδειξαν η υποδειγματική λειτουργία και συνεργασία των θεσμικών οργάνων διάσωσης και κυρίως η συνδρομή της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας των διασωθέντων νέων μας. Αυτοί, που όχι μόνον δεν το ‘βαλαν στα πόδια, αλλά έμειναν πίσω, αγωνιζόμενοι άοπλοι και νηστικοί στο σκοτεινό πεδίο της μάχης και των συντριμμιών. Του καπνού και της καμένης σάρκας. Των οιμωγών και των φωνών απόγνωσης, που αποζητούσαν το έλεος και την σωτηρία τους. Κι αυτά τα πρόσφεραν οι γεμάτοι αξίες και ιδανικά διασωθέντες νέοι μας. Απεγκλωβίζοντας και σώζοντας, μέσα στην κοσμοχαλασιά της νύχτας, τραυματίες και παγιδευμένους συνεπιβάτες τους… ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ! Όλα τα παραπάνω είναι λίγα από τα πολλά παρήγορα γεγονότα, που συμβαίνουν στον τόπο μας. Όπως δράσεις αυτοθυσίας, φιλοπατρίας και αλληλεγγύης, που όμως δεν προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Οι πράξεις αυτές παρά την ελλιπή και μηδενική, αρκετές φορές, προβολή τους επιβεβαιώνουν την πεποίθηση ότι η Ελλάδα δεν έχει μόνο ένα ένδοξο παρελθόν, έχει και ένα λαμπρό παρόν που προοιωνίζει και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
