Αφενός, χάρηκα αφάνταστα που είδα ότι μία νέα κοπέλα τολμά να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, και να αφήσει έτσι να ξεχυθεί η οργή της νέας μας γενιάς, της γενιάς του επιστημονικού προλεταριάτου, όπως πετυχημένα τη χαρακτηρίζει η ίδια, ενάντια στο σαθρό και αναξιοκρατικό μας κοινωνικοπολιτικό σύστημα, αλλά και, αφετέρου, μου δόθηκε το έναυσμα να προβληματιστώ τα μέγιστα, για μία επιπλέον φορά, γύρω από την πολυτάλαινα Ελληνική πραγματικότητα, ενόψει μάλιστα των εθνικών μας εκλογών.
Δεν θυμούμαι πόσες προεκλογικές περιόδους πέρασε η γενιά μου από τα νιάτα της μέχρι τώρα που λίγο ή πολύ πατήσαμε ήδη την όγδοη δεκαετία της ζωής μας, και ούτε έχει σημασία να θυμηθώ πόσες είναι οι περίοδοι αυτές, Έχει όμως σημασία ότι και πάλι ζούμε τη χιλιοειπωμένη παροιμιακή φράση «μία απ’ τα ίδια...», καθώς σε καθημερινή πια βάση, όλο και πιο έντονα όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, θα βιώνουμε την παραδεισένια Ελλάδα των υποσχέσεων, από στόματος όλων όσων έρχονται και ζητούν την ψήφο του κοσμάκη τάζοντας αφειδώς λαγούς με πετραχήλια. Και εμείς οι ίδιοι πάλι θα εξακολουθούμε να βιώνουμε την κόλαση της Ελλάδας της πραγματικότητας από την ανακοίνωση ήδη των εκλογικών αποτελεσμάτων και εφεξής.
Βέβαια το να υπόσχονται οι πολιτικοί μας τα πάντα στον ψηφοφόρο, το κάνουν και εντελώς ανέξοδα, μιας και δεν καίνε βενζίνη ή αέριο και ούτε πληρώνουν φόρο, αλλά και απ’ την άλλη τους έγινε πλέον συνήθεια η πρακτική του λαϊκισμού, οπότε γνωρίζουν a priori ότι και ο ίδιος ο λαός δεν πιστεύει στις κούφιες υποσχέσεις, αλλά ακολουθεί τα κόμματα με μία νοοτροπία οπαδοποίησης, πασχίζοντας ο καθένας να δείξει στα όργανα του κόμματος που επιλέγει ότι είναι «δικό τους παιδί» με την πίστη ότι θα τύχει ξεχωριστής μεταχείρισης, ώσπου να φτάσει να απογοητευτεί... Εκτός βεβαίως αν είναι πολύ-πολύ δικό τους παιδί αναμπάμ παπαντάμ...
Και το πολύ μεγάλο κακό είναι που η κατάσταση αυτή βαραίνει τις νέες γενιές -δυστυχώς- τους ανθρώπους που φορτωμένοι με τίτλους και διπλώματα βρίσκονται ήδη στην καθαυτό παραγωγική ηλικία και στη συντριπτική τους πλειοψηφία παραμένουν άνεργοι και ζουν και ζένονται με την απέλπιδα αίσθηση ότι θα βρουν και αυτοί στον ήλιο μοίρα. Και οι πιο πολλοί από αυτούς έκαμαν αρκετές προσπάθειες για την πρόσληψή τους, και υπέβαλαν βιογραφικά σε υπηρεσίες δημόσιες και ιδιωτικές και πέρασαν ασφαλώς από την ψυχοφθόρο διαδικασία της «συνέντευξης», για να φτάσουν στο τέλος να ενταχθούν εκόντες άκοντες στον κομματικό στρατό του Χ ή του Ψ κόμματος καρτερώντας πότε θα ‘ρθει, αν ποτέ έρθει, η σειρά τους, μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι σπούδασαν, επένδυσαν σε τίτλους και διπλώματα, για να φτάσουν να γίνουν αντικείμενα κομματικής εκμετάλλευσης.
Κι όλα αυτά δυστυχώς στη χώρα, όπου καθιερώθηκε η λέξη πολίτης σε αντίθεση με τον ιδιώτη. Πόσοι όμως από τους αυτοαποκαλούμενους πολιτικούς μας, που το καθαυτό λειτούργημα του ανθρώπου το μετάλλαξαν στο καθαυτό προσοδοφόρο επάγγελμα, γνωρίζουν πραγματικά το βάθος και το πλάτος των εννοιών πόλις, πολίτης, πολιτεία, πολιτικός, πολιτισμός;
Ή πόσοι από αυτούς έχουν συνειδητοποιήσει λόγω και έργω τη σημασία και την πρακτική της πολιτικής αρετής;
Πολύ φοβούμαι ότι οι περισσότεροι πολιτευτές με την πρακτική που ακολουθούν έρχονται να δικαιώσουν πλήρως όλους εκείνους τους Ευρωπαίους μασκαράδες που «ντυμένοι φίλοι» ανακατώθηκαν με τους Έλληνες προβάλλοντας μπροστά μία υποκριτική αγάπη για την Ελλάδα και τον λαό της, και σκάβοντας πίσω μας το λάκκο. Κι αυτοί οι μασκαράδες βγήκαν και είπαν, με προεξάρχοντα τον διαβόητο λόρδο Μπάιρον, ότι «οι Έλληνες είναι η πιο ματαιόδοξη και η πιο ανειλικρινής φυλή της γης, μία χημική ένωση από όλα τα ελαττώματα των προγόνων τους. Και σε αυτά πρέπει να προσθέσεις τα ελαττώματα των Τούρκων και μία καλή δόση από εβραϊκά τα πάντα φιλτραρισμένα και ανακατεμένα σε ένα τσουκάλι δουλείας...». (Για όποιον δεν πείθεται, ας ανοίξει το βιβλίο Κ. Παπαγιώργη «Τα καπάκια» σελ.166 ή ας διαβάσει τις «κρίσεις» του φίλου του Μπάιρον, Εδουάρδου Τρελόνη).
Και δυστυχώς τους δώσαμε εμείς το δικαίωμα να τα λένε και να τα ισχυρίζονται. Και τούτο γιατί, ενώ κληρονομήσαμε απ’ τους αρχαίους προπάτορές μας την έννοια του πολίτη και της αρετής που αρμόζουν στην ανθρώπινη υπόσταση, καταφέραμε στις δύο παραπάνω έννοιες να προσδώσουμε αρνητική φόρτιση με την προβολή αφενός της έννοιας του ιδιώτη με όλα τα συμπαραμαρτούντα που συνεπάγεται η πρακτική της έννοιας αυτής, καθώς και με το ότι αφετέρου πετύχαμε την έννοια της αρετής να την μεταλλάξουμε και να την παρουσιάσουμε με όλες τις εκφάνσεις των ανθρωπίνων ανομημάτων...
Αλλά ας μη δώσουμε περαιτέρω αναλύσεις.
Ας αρκεστούμε να δοξάσουμε διά μίαν εισέτι φοράν το πολιτικόν μεγαλείον της Ελλάδος, μια και, θέλουμε δεν θέλουμε, δοκιμάζουμε ξανά μία από τα ίδια! Ωστόσο, καλή μας εκλογική αναμέτρηση. Και οι νοούντες νοείτοσαν...
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος,
φιλόλογος
