Αγάπησα το κάθε τι
σαν ο καθείς μας είσαι Εσύ.
Αγάπησα τη δυνατή βροχή
την κραυγαλέα αστραπή
την διάρκεια της «ουσίας»
πριν ενέργεια ξαναγενεί
στον ενεργειακό χορό τον συνεχή...
Αγάπησα το γέλιο, το δάκρυ,
την διαρκή εναλλαγή,
καθώς σε ατραπούς
λαγαρούς οδηγεί
σε φωτεινά πλαίσια να βαδίσεις
το φορτίο των οραμάτων σου
να κουβαλήσεις
τη «γειτονία» με τον Θεό
να κερδίσεις...
Αγάπησα τους αδαείς
της άγνοιας τους ενδεείς
τους δειλούς, τους ποταπούς,
τους αγνούς και τους σκαιούς,
ως ανέκφραστους,
ανεκδήλωτους Θεούς.
Αγάπησα τους καιροσκόπους
σαν είδα να ξοδεύονται
σε λογισμούς ασκόπους
τους κομπωτές, τους ακαμάτες,
που ήθελαν τις τσέπες τους
με ματαιότητα γεμάτες.
Κατανόησα τις αντιθέσεις
τους απειροστικούς κύκλους
τις ωσμωμένες σχέσεις,
τη διάσπαση τη συνένωση
στου χώρου χρόνου την εκκένωση.
Ήμουν θεατής και στοχαστής
μιας ατελεύτητης πνοής.
Σκέψεις ευποιίας ηχούν
στροφοδινούνται και δονούν
την εκκωφαντική σιγή
φιλοδωρούν και κοσμούν
τη στωική διαδρομή,
μινυρίζουν το αβρό σονέτο,
το προσωπικό λιμπρέτο
που συνοδεύει τη ψυχή
στην ουράνια «ανακωχή».
Πλήθη ταξιδευτών,
αλλόφρονα ρυάζουν
τα φλεγόμενα πάθη
ακατασίγαστα στενάζουν
στων βαγονιών τα ερεβώδη βάθη.
Η αιθάλη του συρμού
σαν παραπέτασμα του νου
την όραση θαμπώνει...
μα το διάβα των ψυχών,
στο ηλιοφώς του γλυκασμού
πασίχαρα περατώνει...
Το Είναι μου η αγάπη μελώνει...
γιατί στο ταξίδι το αλαργινό
εγώ δεν ήμουν μόνη
είχα για συντροφιά, ένα «παιδί»,
στο γαληνό της ψυχής μου «βαγόνι».
«Κάθε Γολγοθάς έχει και την Ανάστασή του»
Χρόνια πολλά!
