Όποια απάντηση κι αν έδιναν, τους πιο ευγενείς στόχους και επιδιώξεις να εξέφραζαν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες, θα έρχονταν αντιμέτωποι με μια αξεπέραστη πραγματικότητα. Με μια πραγματικότητα που δεν μπορείς να αγνοήσεις, ατιμώρητα. Η πραγματικότητα αυτή είναι το νομικό πλαίσιο με το οποίο οριοθετείται η θέση του διευθυντή/της διευθύντριας. Μελετώντας, δηλαδή, το πλέγμα των νόμων, που τους/τις θέλει διευθυντές ή διευθύντριες σε μία Σχολική Μονάδα, θα διαπίστωναν ότι οι νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβερνητικής εξουσίας έχουν τη δική τους στόχευση. Και καθόλου δεν νοιάζονται για τις προθέσεις και το όραμα του καθενός και της καθεμιάς, για τη Δημόσια Εκπαίδευση. Ούτε στοχεύουν - δυστυχώς - στον εκσυγχρονισμό και τη βελτίωση του Δημόσιου Σχολείου. Θα κατανοούσαν πως το πλαίσιο του νόμου είναι απόλυτα γραφειοκρατικό, χειραγωγικό, «ευνουχιστικό».
Το «Υπουργείο μας» (το ΥΠΑΙΘ) στις θέσεις αυτές θέλει ανθρώπους ενεργούμενα. Ανθρώπους άβουλους. Πρόθυμους να υπακούνε και να εκτελούν εντολές. Να πιέζουν τους συναδέλφους. Ενίοτε να τους απειλούν. Θέλουν τον διευθυντή και τη διευθύντρια ένα απλό γρανάζι. Υπάκουο υπαλληλίσκο και μαζί «δικτατορίσκο», μέσα στον Σύλλογο των συναδέλφων τους. Θέλουν τον διευθυντή και τη διευθύντρια «Απέναντι», πάντα, στους κοινωνικούς αγώνες και φυσικά ...απεργοσπάστες.
Στη σημερινή συγκυρία, θέλουν τον διευθυντή/-ντρια να εφαρμόσει, ασυζητητί, την ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ - ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ των συναδέλφων, να πει ΝΑΙ στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ, να συμφωνήσει με το Σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, να αποδέχεται την «Τηλεκπαίδευση» - αμελητί. Κι ακόμα: να μη διαφωνεί για τη σύμπτυξη τμημάτων ή για τον αριθμό των μαθητών σε κάθε τμήμα του σχολείου του. Να μην ενοχλείται για την αδιοριστία των νέων πτυχιούχων. Και ευρύτερα: να μη θεωρεί, λ.χ. την Πανεπιστημιακή Αστυνομία ως μία επικίνδυνη δύναμη καταστολής της νεολαίας και των ελευθερόφρονων πανεπιστημιακών δασκάλων τους. Να μη βλέπει τη διάλυση του συστήματος της Δημόσιας Υγείας, την απαξίωση και υπονόμευση της Δημόσιας Παιδείας ...τη μετάλλαξη της Δικαιοσύνης σε Δούρειο ίππο του «σκότους»! Τελικά: να μη νιώθει τον κοινωνικό μιθριδατισμό που επιδιώκουν: να καταστήσουν, δηλαδή, τους ίδιους -και όλους μας- αδιάφορους, αμέτοχους, φοβισμένους, δειλούς, παθητικούς θεατές της ίδιας μας της ζωής! Ίσως -πιθανόν- σε όλα αυτά να εκφραστεί ο αντίλογος: «εγώ συμφωνώ με όλα αυτά. Η αξιολόγηση, η τράπεζα θεμάτων...η αστυνομία στα ΑΕΙ..., όλες οι επιλογές της Κυβέρνησης συντείνουν στην «ενδυνάμωση του εκπαιδευτικού και την αναβάθμιση του Δημόσιου σχολείου», όπως διατείνεται και η Κυβέρνηση.
Δηλαδή, δεν διαφωνείς σε τίποτε, συνάδελφε/-ισσα; Δεν σε ανησυχεί κάτι από τις προωθούμενες αλλαγές; Οι συνάδελφοί σου, τα συλλογικά όργανα - ΕΛΜΕ, ΟΛΜΕ,ΔΟΕ -που αντιδρούν, που διαφωνούν, που έχουν αντιρρήσεις, όλοι σφάλλουν...!! Μήπως κάτι άλλο σε ωθεί να λες ΝΑΙ σε όλα;
Ίσως είναι το διευθυντικό επίδομα. Τα 300 ευρώ;
Σήμερα, που η ακρίβεια και η φτώχεια είναι απειλητικές τα τριακόσια ευρώ είναι ένα σημαντικό ποσό. Αναμφίβολα! Σου λύνουν προβλήματα…
Αλλά, δεν έχεις νιώσει, δεν έχεις ακούσει, συνάδελφε/-ισσα ότι «ουκ επ’ άρτον μόνον ζήσεται άνθρωπος»; Ξεχνάς ότι η αξία του ανθρώπου είναι αξετίμητη! Το ίδιο και μια ζωή τιμημένη και ότι είναι πολύ «φτηνό» και ανάξιο να την χαραμίσεις, να την ξεπουλήσεις για 300 ευρώ!!
Βέβαια -ευτυχώς- υπάρχουν και οι έντιμοι συνάδελφοι, οι έντιμες συναδέλφισσες. Έντιμος θα πρέπει να λογίζεται αυτός που δεν αγνοεί τον συνάδελφό του. Αυτός που «ακούει» τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων. Αυτός/αυτή, που πιστεύει στον Σύλλογο Διδασκόντων και θέλει, και επιδιώκει να είναι το κύριο όργανο της σχολικής ζωής και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αυτός που είναι έτοιμος να σηκώσει το ανάστημά του. Αυτός που μπορεί να πει ΟΧΙ στην εξουσία, όταν οι επιλογές της βιάζουν τη συνείδησή του και τη λογική του. Όταν υπονομεύουν το Δημόσιο Σχολείο, όταν ευτελίζουν, ωμά και κυνικά, την εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτά, δηλαδή, ακριβώς, που έχουμε ταχθεί να υπηρετήσουμε. Και τελικά, όταν είναι έτοιμος να υποβάλλει την παραίτησή του. Μεγαλόπρεπα! Χωρίς «στενοχώρια» για την απώλεια των δελεαστικών ευρώ.
Υ.Γ. Γράφοντας το κείμενο έγινε γνωστό πως οι δάσκαλοι του κρατικού θεάτρου στην Αθήνα, όπως και οι συνάδελφοί τους στη Θεσσαλονίκη παραιτήθηκαν. Έχουμε, λοιπόν, ακόμη, παραδείγματα αξιοπρεπούς ζωής! Και αυτό είναι πολύ παρήγορο.
* Ο Απόστολος Σιέρρας είναι φιλόλογος στο Λύκειο Πλατυκάμπου.
