ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Στροβιλίζοντας οι νιφάδες χιονιού σα να χορεύουν βαλς συνθέτουν ένα πανέμορφο τοπίο, κάτασπρα όλο μαγευτική φύση. Με σκεπάζει η βαρυχειμωνιά, φωνή ανθρώπου δεν ακούω γύρω μου, παρέα έχω τους χτύπους του ρολογιού και η καρδιά μου μένει πάντα μόνη, παλεύει με τις σκέψεις που είναι κι αυτές τόσο μακρινές δίχως κανένα νόημα, και όλα τα είναι μου είναι σ’ εσένα που αγαπώ. Αυτό το παγωμένο βράδυ που γράφω κοιτάζω γύρω μου ένα άδειο σπίτι, μια ερημιά και μια άδεια αγκαλιά, που είναι τα χέρια σου που με κρατούσανε σφιχτά, πόσο μου λείπεις εσύ μου δίνεις δύναμη να ζω πάντα μιλάω για δυο.

Σ’ αυτό το άσπρο χαρτί μένει η φωτιά άκου καλέ μου πώς χτυπά η δική μου καρδιά. Έχω πολλά να γράψω για σένα στον κόσμο αυτό. Η θύελλα δεν έχει κοπάσει και την ψυχή μου έχει κομματιάσει, έχω τη λύπη, τη χαρά και ένα ποτάμι γλιστράει πάνω μου και με πνίγει. Ο πόνος μου χίλιες πτυχές, η ζωή μου ένας στεναγμός στον αέρα τον παίρνουν τα πουλιά και τον κάνουνε τραγούδι που αγγίζει την καρδιά μου. Πέρασαν τα χρόνια του καιρού σημάδια μετρώ, δεν θέλω άλλο πόνο στη ζωή μου υπάρχεις μόνο εσύ. Φοβάμαι το σκοτάδι και τη μοναξιά. Σκορπάω όλα τα λουλούδια μες τη νύχτα είναι όμορφα σαν την ψυχή σου, και το δικό μου σ’ αγαπώ. Μες τον χιονιά και τη βροχή την ψυχή σου στην αγκαλιά μου την κρατάω πάντα ζεστή τ’ όνομά σου λέω και αναπνέω.
Όλα μου θυμίζουν εσένα, τα κομμάτια της ζωής μου
και η αγάπη μου είναι αφιερωμένα.
Εσύ ο άνδρας μου εσύ και το παιδί μου!
Σου θυμίζει κάτι αυτό ψυχή μου.

 

Από τη Νίκη Κεφαλέα Παναγούλη