Σκονισμένα σύννεφα

Από τον Τάσο Πουλτσάκη

Τι να μας πει άλλο ο ουρανός…
ντροπιασμένα αστέρια
σκονισμένα σύννεφα
μπερδεμένος ορίζοντας.
Με τέτοιον αφιλόξενο ουρανό
πώς να τρέξεις όνειρο
πώς να πετάξεις χελιδόνι;*
*********************
Πώς, λοιπόν, να εμπιστευθείς τέτοιον ουρανό, κυρίως αυτόν τον καιρό, όταν τα τύμπανα του πολέμου ηχούν δυνατά γύρω μας, ενώ βαρύτερα οι πύραυλοι και οι ρουκέτες της υπερδύναμης πέφτουν βροχή στα κεφάλια των παιδιών για να… σωθεί το γόητρο και η υστεροφημία της ήδη χαμένης αξιοπιστίας της;
Πώς να αδιαφορείς για την… ομίχλη των λεγόμενων από τα πλέον επίσημα χείλη πως το δίκαιο το έχουν μόνο αυτοί που θρασύτατα επιτίθενται ή απειλούν, χωρίς να υπολογίζουν ότι η Ιστορία τους «βλέπει» πολύ καθαρά και τους κρίνει πολύ αυστηρά.
Από τη μία, οι Ρώσοι γαζώνουν τους ουρανούς και καταστρέφουν τις υποδομές της Ουκρανίας, με αποτέλεσμα οι πολίτες της να μην έχουν ηλεκτρικό, νερό, θέρμανση και απ’ την άλλη οι Τούρκοι μπαίνουν σε γειτονικές χώρες, βομβαρδίζουν δήθεν στόχους τρομοκρατών, σκοτώνουν αθώες ψυχές αμάχων και λογαριασμό δεν δίνουν, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμα φορά το πασίγνωστο «δίκαιο του ισχυρού»…
Και οι μεν και οι δε, το κακό είναι πως χρησιμοποιούν το ίδιο φοβικό επιχείρημα. Για να ενισχύσουν τη λαβωμένη αυτοπεποίθησή τους, κατασκευάζουν εχθρούς, θολώνουν το τοπίο, για να μην καλοφαίνεται ο ορίζοντας και έτσι να πείθονται οι δικοί τους πως είναι θύματα των περιστάσεων και όχι θύτες.
Κάπως έτσι ορίζουν τους πολέμους εκείνοι που δεν πιστεύουν στη συνεννόηση και στη συνεργασία μεταξύ των λαών κι αφού δεν τους παίρνει, γίνονται επιθετικοί, απειλητικοί, καλλιεργούν ένα ιδιόμορφο πολεμικό κλίμα. νομίζοντας πως έτσι θα κερδίσουν τον πρέποντα σεβασμό της διεθνούς κοινότητας. Άσε που αυτού του είδους τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν να αντιμετωπίσουν, ανάμεσα στα άλλα, τη δυσαρέσκεια και την απροθυμία μεγάλου αριθμού νέων κυρίως ανθρώπων να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του πυρός και αναγκάζονται, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, να επιστρατεύουν φοιτητές και ανεκπαίδευτους νέους. Κάθε τόσο ακούμε και διαβάζουμε για καθαιρέσεις και «παραιτήσεις» Ρώσων υψηλόβαθμων αξιωματικών και πολιτικών, «δήθεν» για ανικανότητα.
Στο θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με τη κιμωλία», που πρωτοπαίχτηκε το 1959 στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη και μουσική του Μάνου Χατζηδάκη, ακούγεται και ένα τραγούδι σχετικό με τα παραπάνω:
Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
Για πόλεμο στο μακρινό Ιράν.
Ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε.
Ο δεύτερος τις κακουχίες δεν άντεχε.
Ο τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο
Κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, με τέτοιους ουρανούς χωρίς ορίζοντες, πώς να αισιοδοξείς για την επόμενη μέρα…
*Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Χειμωνανθός».