Ο Ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου

Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη

Ένα μικρό αφηγηματικό χρονικό βιωματικής υπόστασης θα δώσουμε σήμερα, που θα φέρει στη μνήμη των μεγαλύτερων, που έζησαν και γνώρισαν τις φοβερές εκείνες ημέρες του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου του ‘73, γεγονότα και πράγματα που πιθανόν να είναι άγνωστα στους νεότερους, όπως διαδραματίστηκαν την εποχή εκείνη, από τη φοιτητιώσα νεολαία μας, κατά της 7χρονης χουντοκρατούμενης χώρας μας. Όπου μια δράκα επίορκων, εγκάθετων πραξικοπηματιών συνταγματαρχών, μάντρωσαν και πολιορκούσαν την Ελλάδα από τον Απρίλη του 1967, για επτά ολόκληρα χρόνια. Και που τα φλογερά κι ανυπόταχτα νιάτα των Πολυτεχνικών Σχολών τότε σήκωσαν ψηλά τα λάβαρα της αιχμαλωτισμένης και γονατισμένης ελευθερίας και ανέτρεψαν το καθεστώς των στρατοκρατόρων δικτατορίσκων, που δυνάστευαν τη γη μας.
Ήταν στα μέσα του Νοέμβρη, 15, 16 και 17, του ’73, όπου οι νέοι και οι νέες σήκωσαν τον σταυρό της αδικίας και του μαρτυρίου, της πολιορκημένης χώρας μας στους ώμους τους, αγόγγυστα, μέσα και έξω από τις Σχολές τους και σε κάθε γειτονιά της Αθήνας στην αρχή και στη συνέχεια και σ’ άλλες πόλεις της πατρίδας μας και βροντοφώναξαν: Φτάνει πια η πολιορκία από την ξενοκίνητη και κατευθυνόμενη δικτατορία. Φτάνει πια η εξάρτηση και η σκλαβιά των Ελλήνων. Έξω οι ξένοι «προστάτες και εθνοσωτήρες» μας, κάτω η Χούντα των στρατοκρατόρων βασανιστών, που ‘βάλαν τον λαό μας στον γύψο ετσιθελικά και με την απειλή των όπλων και τον αιχμαλώτισαν. Ελευθερία, παιδεία και πολιτική δημοκρατία στην αιώνια και αθάνατη Ελλάδα. Αυτά και πολλά άλλα συνθήματα μετέδιδε ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων φοιτητών, με τη φωνή της Μαρίας Δαμανάκη και του Δημήτρη Παπαχρήστου, και ριγούσαν οι καρδιές των Ελλήνων στο άκουσμά τους.
Οι νέοι και οι νέες σπουδαστές και σπουδάστριες των Πολυτεχνικών Σχολών της πρωτεύουσας χαλύβδωσαν τις ψυχές τους και ατσάλωσαν τις καρδιές τους και πήραν τη μεγάλη απόφαση για την ανατροπή της δικτατορίας, με κάθε τρόπο, μέσο και θυσία κι αν χρειαστεί. Όπως και τα κατάφεραν. Γράφοντας ιστορικές αιματηρές σελίδες μεγάλης τιμής και εθνικής περηφάνιας στη γενέτειρα γη, στον δεινοπαθούντα λαό μας και στον κόσμο ολόκληρο, με κυρίαρχο μέλημα και ζήτημα την απόκτηση της ελευθερίας, που όπως προαναφέραμε την είχανε ταριχεύσει, την είχανε βάλει στον γύψο οι δικτάτορες «σωτήρες» στις 21 Απριλίου του 1967.
Όταν ξεμακραίνουν από την εποχή τους ιστορικά γεγονότα αυτής της υφής, γίνονται πολλές φορές μουσειακά ιστορικά είδωλα και εξασθενημένες ασήμαντες μνημειακές αναμνήσεις, κι ας είναι τόσο τραγικά για κάθε λαό και για το πολίτευμα της Δημοκρατίας, που στη χώρα μας είναι κορωνίδα. Τη Δημοκρατία που την ταρίχευσαν οι Απριλιανοί κατευθυνόμενοι και εγκάθετοι δικτάτορες της πολύπαθης και δύσμοιρης Ελλάδας, την πλήρωσαν με το αθώο και το άλικο αίμα τους και με πάρα πολλές άλλες θυσίες τα ανυπόταχτα ελληνικά κι αδούλωτα νιάτα της πατρίδας μας.
Στο Πολυτεχνείο συγκρούστηκε η ζωή με τον θάνατο, η ελευθερία με τη σκλαβιά, οι αξίες και τα ιδανικά με την υποτέλεια, το φως με το σκοτάδι, τα ανθρώπινα δικαιώματα με τη δουλεία και τόσες άλλες ανθρώπινες δημοκρατικές ιδεολογικές κατακτήσεις με την τυραννία και τα βασανιστήρια – όταν οι λαοί ξυπνούν οι τύραννοι πεθαίνουν – ιστορική αλήθεια περίτρανη αυτή και ο αιματηρός νικηφόρος αγώνας της φοιτητιώσας νεολαίας με την αντιστασιακή αυτή τους πάλη κατά των δικτατόρων αυτό έδειξε.
Οι νέοι και οι νέες, που πήραν τις τύχες ενός λαού και μιας ολόκληρης χώρας στα χέρια τους, έκαναν την αρχή του τέλους μιας επτάχρονης νύχτας που ζούσε ο ελληνικός λαός, η Ελλάδα μας ολόκληρη βασανιστικά και δυστυχισμένα, έφερε ξανά τον Ήλιο της Δικαιοσύνης στις ζωές των ανθρώπων και το φως στο τυραννικό σκοτάδι στην πατρίδα μας.
Οι νέοι με τα σακατεμένα κορμιά από τα βασανιστήρια των τυράννων και τ’ αδειανά στομάχια από την πείνα που τους φώναζαν αλήτες, με παλικαρίσια τόλμη και θάρρος ακλόνητο, γίνανε οι αληθινοί και πραγματικοί σωτήρες της χιλιάκριβης της λευτεριάς και οι νεότεροι ήρωες της νεοελληνικής επικράτειας. Ακλουθώντας τ’ αχνάρια και τον ματωμένο δρόμο της τρισένδοξης τιμής των αντιστασιακών Ελλήνων στα πέτρινα και αιματοβαμμένα εκείνα χρόνια που είχε πλακώσει η μαύρη καταχνιά στη ρωμιοσύνη. Έτσι, ο ξεσηκωμός και η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που έγινε τον Νοέμβρη του 1973, πρώτα στην Αθήνα κ’ ύστερα στη Θεσ/νίκη, στην Πάτρα και σε άλλες πόλεις. Και που δεν κάνουμε εδώ στο σημείωμά μας αυτό, σχεδόν καθόλου, περιγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα, παρά μια μικρή ιστορική χρονική αφήγηση. Δηλαδή μια μνημειακή θύμηση, με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων που γίνονται στα σχολεία της χώρας μας, αυτές τις μέρες του ξεσηκωμού. Είναι ένα ζήτημα τεράστιας εθνικής σημασίας και εμβέλειας για τον ελληνικό λαό, που μέχρι σήμερα δεν εκτιμήθηκε όπως έπρεπε από την Πολιτεία και το βασικότερο, δεν διδάσκεται στα σχολεία ολόκληρη η αλήθεια, με αποτέλεσμα οι μεταγενέστερες γενιές να αγνοούν τα ιστορικά εκείνα χρόνια της Χούντας και τα προγενέστερα που την έφεραν στα πράγματα και κάθισε στον σβέρκο της ρωμιοσύνης για μια επταετία. Σαν επίλογο, όμως, αυτού του σημειώματος θα θέλαμε να βάλουμε ένα ποίημα που έγραψε ο Ηπειρώτης λογοτέχνης – ποιητής Λάμπρος Μάλαμας: «Το αίμα φωνάζει στους δρόμους χυμένο / απ’ άλικες φλέβες της νιότης κορμιά / σε πλάκες και τοίχους και ρείθρα πηγμένο / το γλύφουν με λύσσα τα μαύρα σκυλιά. / Οι μάνες λαφιάζουν στα τανκς δε δειλιάζουν / να δείξουν τα στήθια με τ’ άδεια βυζιά / κατάρα στα όπλα στις σφαίρες ουρλιάζουν / κατάρα στα χέρια που σπέρνουν φωτιά. / Κατάρα στα στήθια που κρύβουν φαρμάκι / και μέσα φωλιάζει του μίσους οχιά / κατάρα στο σπόρο στης σάρκας τ’ αυλάκι που γέννησε φίδια αντίς για παιδιά. / Γιε μου, το γδούπο σου νιώθω / στις πλάκες σα γέρνεις τα χέρια σπασμένα, τα χείλη νεκρά / το ζεστό σου το αίμα βουβά σαν πεθαίνεις / στου Νοέμβρη τις νύχτες βογγά η Λευτεριά».