Μνήμες από το Καλπάκι

Από τον Νίκο Μπρουσοβάνα

Ήταν η ημέρα της γιορτής της 28ης Οκτωβρίου του 1966 και εγώ, ήμουνα με μια ομάδα υπότροφων στο πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας στο τμήμα γεωπονίας και εκεί παρεμπιπτόντως είχαμε και κάποιον καθηγητή που δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά εκείνο που θυμάμαι είναι ότι επί ευκαιρία της γιορτής μας εκείνη την ημέρα, εκείνος ήταν ο πρώτος που άρχισε την κουβέντα και μας εξήγησε πως τότε, στον πόλεμο του ‘40, ήταν έφεδρος ανθυπολοχαγός και είχε συμμετάσχει στην πρώτη εκείνη μάχη για την κατάληψη του λόφου εκείνου, που εμείς το λέμε Καλπάκι.

Πριν γίνει η επίθεση μας είπε ότι είχε γίνει ένας ανελέητος βομβαρδισμός και όπως μας εξήγησε, η κορυφή του λόφου είχε, από τις οβίδες που είχαν πέσει, κατέβει κατά τρία μέτρα και ότι η επιφάνειά του είχε τόσες τρύπες από τις οβίδες και τόσο κοντά η μία στην άλλη που έμοιαζε σαν εκείνα τα αμπέλια με ξελακωμένα τα πρέμνα τους. Υπ’ όψιν ότι τα αμπέλια τότε δεν ήταν όπως τώρα σε γραμμές. Θα ανεβείτε στο λόφο με τις κιθάρες στη πλάτη, μας είπαν, γιατί εκεί μετά τον βομβαρδισμό δεν είχε μείνει ρουθούνι πλέον. Εγώ, μας εξήγησε, τη στιγμή εκείνη της επίθεσης δεν ήμουνα στην πρώτη γραμμή κρούσης, αλλά ήμουν πίσω και κατά καλή μου τύχη κοντά σε μια νεροφαγιά. Όταν έγινε η επίθεση, οι αμυνόμενοι όπως είπε, ήταν ελάχιστοι (pochissimi ήταν η λέξη του), αλλά πολύ καλά οπλισμένοι, όχι με απλά όπλα, όπως μας εξήγησε, αλλά παραδόξως και παρά τις πληροφορίες που είχαμε, με μυδράλια και το κακό για μας ήταν ότι ο υπεύθυνος της άμυνας εκεί αξιωματικός, άφησε τους στρατιώτες μας να πλησιάσουν πάρα πολύ κοντά, οπότε ξανοιχθήκαμε και εμείς γι αυτό και από εκείνη τη στιγμή που άρχισαν να βάλλουν οι αμυνόμενοι, από τότε άρχισε και το δικά μας δράμα. Είπα στους άνδρες μου να καλυφθούν μέσα σε εκείνο το αυλάκι από νεροφαγιά και εγώ έμεινα κάπως απέξω παρακολουθώντας τη μάχη. Οι στρατιώτες μας είχαν ξεγελασθεί από τις λανθασμένες πληροφορίες που τους είχαν δοθεί, για την άμυνα εκεί, τόσον για τον εξοπλισμό τους όσο και για το ηθικό των στρατιωτών που υπερασπιζόταν τον χώρο τους εκείνον. Η μάχη, είπε, άρχισε με έναν καταιγισμό πυρών από μυδραλιοβόλα. Κάθε Έλληνας στρατιώτης εκεί με έναν γεμιστή δίπλα του, είχε και ένα μυδράλιο και άρχισαν να βάλλουν όλοι τους μαζί και από απόσταση μάλιστα ολίγων μέτρων. Τα κορμιά έβλεπες να πέφτουν το ένα μετά το άλλο έλεγε, αλλά από εκείνη τη στιγμή αφού είδα την κατάσταση καλύφθηκα και εγώ μέσα στο χαντάκι όπου εκεί παρέμεινα με τους άνδρες μου τρεις ολόκληρες ημέρες. Όταν στο μεταξύ οι Έλληνες υπερασπιστές του λόφου εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, σηκωθήκαμε και εμείς και πήγαμε να δούμε τι είχε αφήσει πίσω της η επίθεση αυτή. Είδαμε τα πατώματα των δικών μας στρατιωτών, να είναι τόσο κοντά το ένα στο άλλο, όπως είναι οι πέτρες μέσα σε ένα ξεροπόταμο είπε χαρακτηριστικά και εκεί έκλεισε την κουβέντα του, ευχόμενος ποτέ να μη ξαναγίνει πόλεμος...