Δηλαδή εικόνες από τη ζωή τους που προκαλούν και το ενδιαφέρον του ακροατηρίου. Τούτο γιατί ως Μέγας Παιδαγωγός, γνώριζε πως η κατανόηση των ουρανίων και υπερφυσικών αληθειών δεν ήταν δυνατή για όλο το ακροατήριό του,αφού όλοι δεν είχαν τη μόρφωση και την ίδια πνευματική αντίληψη, όπως συμβαίνει και σήμερα. Αυτό το έλλειμμα της πνευματικής αντίληψης, ίσως να είναι μια από τις πολλές αιτίες της παρερμηνείας του ευαγγελικού λόγου και της γέννησης των αιρέσεων.
Γεωργός λοιπόν ο Χριστός και σπόρος ο θείος λόγος που, αν και απευθύνεται σε όλους, δεν καρποφορεί και στις ψυχές τους γιατί δεν είναι οι ψυχές όλων σαν την αγαθή και εύφορη γη της παραβολής.
Άλλων μοιάζει με τον δρόμο, άλλων με τις πέτρες, άλλων με τα αγκάθια και τα ζιζάνια και ο σπόρος δεν φύτρωσε και δεν καρποφόρησε.
Άλλων όμως η ψυχή ομοιάζει με την εύφορη γη, όπου φύτρωσε ο σπόρος, καρποφόρησε και έδωσε εκατονταπλάσιο καρπό. Αυτές οι ψυχές θα σωθούν είπε ο Κύριος, γιατί αποδέχτηκαν τον θείο λόγο και η διδασκαλία του Χριστού έγινε τρόπος ζωής.
Οι ψυχές εκείνων που, αν και άκουσαν τον θείο λόγο αλλά δεν τον αποδέχτηκαν για διάφορους λόγους, δεν θα σωθούν, γιατί απλά η καρδιά τους ήταν αλλού, στις απολαύσεις δηλαδή και άλλες σαρκικές ηδονές.
Με τη διδασκαλία του ο Κύριος έθεσε κανόνες και τρόπο ζωής. Με τον σταυρικό του θάνατο τους θεμελίωσε και οι συγγραφείς ευαγγελιστές με το αίμα τους τους σφράγισαν. Η σωτηρία μας εξαρτάται από τη δική μας θέληση. «Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω!».
Μελετώντας την παραβολή του Σπορέως, ίσως βρούμε σε ποια κατηγορία πιστών ανήκει η ψυχή μας και ανάλογα να πράξουμε. Είναι μια εξειδικευμένη διδασκαλία γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.
Το διδακτικό έργο του Κυρίου μας, συνεχίζει σήμερα και η εκκλησία μας. Επειδή όμως και σήμερα όλοι οι πιστοί δεν έχουμε την ίδια πνευματική αντίληψη και μόρφωση για την κατανόηση των αληθειών της, πρέπει έχοντας πρότυπο τον Μέγα διδάσκαλο, τον Χριστό, ο λόγος της Εκκλησίας να είναι απλός, κατανοητός, εμψυχωτικός, λόγος λυτρωτικός και αγάπης. Οι πιστοί προσέρχονται στη θεία λειτουργία με συσσωρευμένα προβλήματα και επιζητούν τη βοήθεια του Θεού για τη λύση τους.
Αρμάθα τα προβλήματα. Οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά, βίας και βιασμού προβλήματα, νέων, αγωγής, γάμου και άλλα πολλά. Η εκκλησία οφείλει να έχει λόγο γιατί δεν νοιάζεται μόνο για τα πνευματικά αγαθά. Λόγο ζεστό που λιώνει πάγους. Το κήρυγμα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι λόγος πανεπιστημιακής διατριβής ή ο άμβωνας, βήμα προβολής!
Το έργο της εκκλησίας είναι και έργο αγωγής ψυχής και θεραπείας ψυχής. Αυτό το έργο πλάθει «Υιούς φωτός, υιούς αναστάσεως». Δύσκολο αλλά θεάρεστο, να ζεις τις αλήθειες που διδάσκεις!
Σπορέας όμως είναι και η οικογένεια. Δεν είναι μόνο «θυσιαστήριο» του «εγώ» και «κιβωτός» φύλαξης αρχών και αξιών του πολιτισμού μας, είναι και χώρος αγωγής, χώρος «άγιος». Οι γονείς εργάζονται για την «εύφορη γη» της παραβολής και συνεχίζει αργότερα και το σχολείο.
Προίκα του ποιμένα της εκκλησίας, το κάλλος της ψυχής του, προίκα και αρματωσιά του μορφωτή δάσκαλου, οι αρχές και οι αξίες του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας.
Όλοι μας έχουμε ανάγκη το «εύφορο» κλίμα της παραβολής για να ζούμε ειρηνικά και δημιουργικά.
Γι’ αυτό, Σπορέας είναι και οι άρχοντες του τόπου, η εξουσία, για την επίλυση των προβλημάτων του λαού με δικαιοσύνη και σύνεση. Ο πολιτικός λόγος να ενώνει και όχι να διχάζει τον λαό. Λόγος που να παιδαγωγεί, αληθής και αξιόπιστος. Λόγος αγάπης για τον λαό και την πρόοδό του.
Για τη σωτηρία της ψυχής μας όμως, μόνο η εκκλησία εγγυάται, γιατί η αγκαλιά της, είναι ο επίγειος παράδεισος. Αυτή είναι «οδηγός» προς τον Θεό. Δυστυχώς όμως το κακό γύρω μας απλώθηκε επικίνδυνα. Η εκκλησία όμως μπορεί να επανασυνδέσει τη «μελωδία» της πνευματικής αναγέννησης με τον λόγο και την πράξη, τον κατά θεόν τρόπο ζωής.
Ένα «θέλω» και από εμάς χρειάζεται. Είναι πολύ;
