Σας θυμίζω με τις καταλήψεις το θλιβερό απομεινάρι της πρώην κατάληψης του Βιολογικού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου ένας άλλοτε αναβράζοντας ρομαντισμός εξελίχθηκε σε καθηλωμένη αυθαιρεσία και ένα σαματατζίδικο φαντεζί βυθίστηκε στην περιθωριακή παρακμή...
Γύρω στο 1985 η κατάληψη γενικώς των δημοσίων πανεπιστημιακών χώρων θεωρούταν στο κλίμα της εποχής ως ένα πείραμα αυτοοργάνωσης. Ήταν αν θυμάστε τα λεγόμενα «Στέκια», τα οποία λειτουργούσαν μακριά από τα καταναλωτικά πρότυπα της «επίπλαστης ευζωίας» και με αυτόν τον τρόπο προωθούσαν ένα εναλλακτικό μοντέλο εκπαίδευσης με «αντιμαθήματα», ό,τι κι αν αυτά σήμαιναν.
Πράγματι, θυμάμαι σαν φοιτητής και πιο μπροστά αυτές οι ιδρυτικές κινηματικές συλλογικότητες που τα διαχειρίζονταν αυτά τα «Στέκια» εξέδιδαν δικά τους περιοδικά, τύπωναν μπροσούρες, διοργάνωναν επιτόπιες ερασιτεχνικές συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, θεατρικά δρώμενα, λειτουργούσαν μέχρι και αυτοδιαχειριζόμενο ραδιοφωνικό σταθμό και ένα υποτυπώδες καφέ. Στον αυτοτελή φαντασιακό μικρόκοσμό τους επένδυσαν το μυθολογημένο νόημα του «παίρνουμε τις τύχες στα χέρια μας».
Ώσπου οι πρωτεργάτες της κατάληψης πήραν επιτέλους πτυχίο και άλλαξαν στέκια. Σταδιακά αντικαταστάθηκαν από άλλους φοιτητές έως ότου τα «Στέκια» αυτά έγιναν άντρο, καταφύγιο και άσυλο πάσης φύσεως χάβαλων και μπάχαλων χούλιγκαν μικροπαραβατικών και ψιλοεξαρτημένων φρικιών και κουκουλοφόρων.
Οι αυτόκλητοι «πελάτες» και οι περιφερόμενες φυλές ως ιδιότυπες κλίκες υπερέβησαν βαθμιαία τους φοιτητές δυστυχώς.
Δεν ήταν πια ακομπλεξάριστο αστείο της πανεπιστημιακής κοινότητας, για το οποίο μέσα στο γενικό χάσιμο προβλεπόταν προσωρινή ανθεκτικότητα του πολύ μιας πενταετίας, άντε δεκαετίας. Κρατούσε και κρατάει χρόνια ολόκληρα. Και το χειρότερο, σε όλο αυτό το διάστημα κανείς δεν ενοχλήθηκε, ενδιαφέρθηκε, ευαισθητοποιήθηκε, θίχτηκε, εξοργίστηκε, αντέδρασε στην κατάληψη μιας αξιόποινης πράξης δημόσιου χώρου. Αυτής της υλικής περιουσίας του ελληνικού λαού, τη φθορά της οποίας πληρώνει ο μονίμως συνήθης φορολογούμενος πολίτης.
Βουλευτές, πρυτάνεις, καθηγητές, φοιτητικές παρατάξεις, εισαγγελικές αρχές, κάνουν μονίμως την πάπια κατά το κοινώς λεγόμενο. Με απραξία, αλληλοκατηγορίες, μισόλογα κουτοπονηριάς, χάριζαν άλλοθι σε έμπρακτα ανομήματα. Διότι εφόσον δεν υπάρχουν επιπτώσεις, συνέπειες και κυρώσεις στους παραβάτες, αβαντάρεται ανεύθυνα, για να μην πω επιβραβεύεται, η κάθε είδους ανομία. Από το κάψιμο ενός λεωφορείου έως την καταστροφή των μηχανημάτων επικύρωσης εισιτηρίων. Η Δημοκρατία δεν είναι εκδικητική. Ωστόσο, απέναντι στο ρεσιτάλ γελοιότητας όσων προσπαθούν ναρκισσιστικά να περισώσουν το δήθεν επαναστατικό τους προφίλ η απάντηση είναι αυτονόητη. Υπεράσπιση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Φυσικά κανείς δεν θέλει τα ΜΑΤ στα Πανεπιστήμια, αλλά κανείς δεν θέλει νομίζω τα παιδιά μας που σπουδάζουν στα Πανεπιστήμια να εξασφαλίζονται από λουκέτα διαρκείας. Κανονικό είναι ένα δημόσιο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα, όταν μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του, χωρίς να χρειάζεται τη συνδρομή όλων των παραπάνω που ανέφερα. Αρκεί να γίνεται συναινετικά κτήμα όλης της κοινωνίας οι συνομολογημένοι κανόνες της εφαρμογής του νόμου.
Η κοινή αποδεκτή πεποίθηση των θεσμικών δημοκρατικών παραδοχών αποτελεί το ορθολογικό αντίδοτο σε κάθε καραδοκούσα εξαλλοσύνη. Ειδάλλως, μια βαριοπούλα θα είναι αραγμένη, προς επαναλαμβανόμενη χρήση, σε κάθε ξέφραγο αμπέλι...
