Το μεγαλύτερο μέρος είναι ομαλή στέπα. Ήταν η αρχαία Ταυρίδα των Ελλήνων από τον 7ο αιώνα π.Χ. που εγκαταστάθηκαν εκεί. Ιδρύθηκαν εκεί αργότερα οι πρώτες πόλεις της Χερσώνας, της Θεοδοσίας, το Σύμβολον (Μπαλακλάβα) και η Παντικάπαια, το σημερινό Κερτς που ιδρύθηκε από τους Μιλήσιους. Την περιοχή αυτήν οι αρχαίοι Έλληνες τον 5ο αιώνα π.Χ. την ονόμασαν Κιμμέριον Βοσπόρου κι επί τέσσερις αιώνες ήταν ανεξάρτητο κράτος. Μετά, όμως, για μικρό χρονικό διάστημα κατελήφθη από τους Σκύθες, οι οποίοι απομακρύνθηκαν με την επικράτηση του Πόντιου βασιλιά Μιθριδάτη Α’ στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ., όποτε ίδρυσε το βασίλειο του Πόντου.
Ο Μιθριδάτης ΣΤ’ το 120 π.Χ. κατέλαβε την Ελλάδα και 60 χρόνια μετά πολέμησε με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπου μετά από τρεις πολέμους από το 71 π.Χ. ηττήθηκε από τον Πομπήιο το 63 π.Χ. Από τότε ο δρόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προς την Ανατολή ήταν ελεύθερος. Το 47 μ.Χ. η Κριμαία έγινε Ρωμαϊκή και το 640 μ.Χ. προσαρτήθηκε στο Βυζάντιο από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο.
«Το 988 μ.Χ. κατεκτήθηκε από τους Ρώσους και εβαπτίσθηκε εκεί ο ηγεμών των Βλαδίμηρος. Ο Ρώσος αυτός ηγεμών ενυμφεύθει την Άνναν, αδελφήν του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β’. Τον 12ον αιώνα η Χερσών περιήλθεν υπό την κυριαρχίαν των Ελλήνων αυτοκρατόρων της Τραπεζούντας. Το 1417 το πλείστον της περιοχής κατεκτήθει υπό των Τατάρων, οι οποίοι πρώτοι έδωσαν και το σημερινόν όνομα Κριμ (Κριμαία). Αλλά το 1478 εξεδιώχθησαν υπό του Τούρκου σουλτάνου Μωάμεθ Β’» (βιβλ. 1, σελ. 556).
Η αντιπαράθεση Ρωσίας – Τουρκίας στις αρχές του 18ου αιώνα ήταν πολύ μεγάλη. Οι Ρώσοι με το πρόσχημα της προστασίας των ορθόδοξων χριστιανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία έκαναν πρόταση στον σουλτάνο να αναλάβουν την προστασία τους (Ιούλιο 1853). Όταν η απάντηση του σουλτάνου ήταν αρνητική, τότε οι ρωσικές δυνάμεις με τον τσάρο Νικόλαο Α’ κατέλαβαν τη Μολδοβλαχία. Η Τουρκία ζήτησε από τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματά της από τις παραδουνάβιες επαρχίες χωρίς να λάβει απάντηση και στις 22 Σεπτεμβρίου 1853 (π. ημ.) κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία. Μέσα σε όλα αυτά, την εποχή εκείνη προέκυψε και η ανάμειξη Γαλλίας και Βρετανίας στον έλεγχο των ιερών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους κι έτσι ένα νέο μέτωπο δημιουργήθηκε με απόφασή τους στις 28.03.1854, ενάντια στη Ρωσία.
Το κυριότερο συμφέρον των συμμάχων ενάντια στη Ρωσία ήταν ο αποκλεισμός της καθόδου της Ρωσίας στη Μεσόγειο (που μέχρι και σήμερα συνεχίζεται). Στη συμμαχία προσχώρησε το 1855 και το Πεδεμόντιο (Σαρδηνία) και διέθεσαν 15.000 στρατιώτες, ενώ οι Γάλλοι διέθεσαν 50.000 και οι Άγγλοι 25.000. Στην αρχή αποβιβάστηκαν στην Καλλίπολη με διοικητή τον Γάλλο στρατηγό Σαίντ–Αρνώ και από εκεί στη Βάρνα, τη Σελίστρα και τον Σεπτέμβριο στις ακτές της Κριμαίας. Έτσι, άρχισε ο Κριμαϊκός πόλεμος που κράτησε 3 χρόνια (1853–1856).
Στην αρχή ο ρωσικός στόλος συνέτριψε ολοσχερώς τον τουρκικό στόλο του Οσμάν Πασά στη Σινώπη στις 30.11.1853. Τα συμμαχικά στρατεύματα που το σύνολό τους έφτασε τις 220.000 στρατιώτες, έδωσε πολλές και νικηφόρες μάχες στη χερσόνησο της Κριμαίας, όπως η μάχη της Μπαλακλάβα, του Ίνκερμαν και της Σεβαστούπολης στις 18-6-1855. «Η τελευταία επίθεση έγινε από τους Γάλλους στο φρούριο Μαλακόφ (8 Σεπτεμβρίου). Μετά την επίθεση αυτήν οι Ρώσοι εγκατέλειψαν τη Σεβαστούπολη. Η πολιορκία είχε διαρκέσει 11 μήνες. Μετά την έξοδο από τη Σεβαστούπολη οι Ρώσοι αποχώρησαν από την Κριμαία μην έχοντας άλλες βάσεις και ο πόλεμος τελείωσε» (βιβλ. 2, σελ. 372).
Η συνθήκη ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων υπογράφηκε στο Παρίσι στις 30.03.1856. Οι νεκροί των αντιμαχόμενων πλευρών έφτασαν τις 200.000 περίπου, ένα μεγάλο μέρος των οποίων πέθανε από τη χολέρα που είχε ξεσπάσει σε αυτές τις περιοχές.
Ο Κριμαϊκός πόλεμος, όμως, για τον Ελληνικό λαό ήταν μία νέα ευκαιρία για επέκταση των συνόρων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και Θράκης, με τη συμπαράσταση και βοήθεια της Ρωσίας για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. Όμως, οι επαναστάσεις που εκδηλώθηκαν στην Ήπειρο και τη Μακεδονία και έδωσαν μεγάλη χαρά στον βασιλιά Όθωνα και τη βασίλισσα Αμαλία απέτυχαν, διότι η Αγγλία και η Γαλλία, σύμμαχοι τότε της Τουρκίας, επενέβησαν για να σταματήσει αυτή η εξέλιξη και μάλιστα η Γαλλία αποβίβασε στρατό στον Πειραιά για να επιβάλει την τάξη και να αλλάξει η κυβέρνηση. Κι ενώ, όμως, όλα αυτά τα πέτυχαν, ο στρατός τους που είχε έρθει από την Κριμαία έφερε και την αρρώστια της χολέρας, με αποτέλεσμα το ένα τρίτο των κατοίκων της Αθήνας και του Πειραιά να πεθάνει.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1) «Νεότερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν - ΗΛΙΟΥ», Τόμος 11, Αθήνα, 1957.
2) Σειρά Γνώσεων « Επιστήμη και Ζωή », Τόμος 9, εκδ. Χατζηιακώβου Α.Ε., Αθήνα, 1983.
Από τον Στέφανο Παπαγεωργίου
