Για μία ακόμα φορά, ο «κόφτης» της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής έδειξε την «αποτελεσματικότητά» του...
Ο «απεγκλωβισμός των νέων από τα Πανεπιστήμια», όπως κόμπαζε πέρυσι η υπουργός Παιδείας για την ΕΒΕ, συνεχίζεται. Ο «απεγκλωβισμός» αυτός, στον οποίο συντέλεσε και η θέσπιση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, δεν αφορά βέβαια μια «καλύτερη» επιλογή και διέξοδο για τους μαθητές και τις οικογένειές τους.
Αντίθετα, η Κυβέρνηση επικεντρώνει τα πανηγύρια της σε εκείνο που μετράει για το κεφάλαιο: Την «πολύ μεγάλη αύξηση στις εγγραφές στα δημόσια ΙΕΚ, από 37% στο 65%» μέσω του παράλληλου μηχανογραφικού, ενώ θα υπάρξουν και επιπλέον 10.000 νέες θέσεις τον Σεπτέμβρη, όπως είπε η υπουργός Παιδείας. Την ίδια ώρα, τα ιδιωτικά ΙΕΚ και οι άλλες επιχειρήσεις στον χώρο της κατάρτισης ακονίζουν ήδη τα μαχαίρια τους για τη διεκδίκηση μιας πιο διευρυμένης «πελατείας».
Πάγιος στόχος όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία 25 χρόνια στην Παιδεία ήταν η προώθηση της στρατηγικής της Ε.Ε. για στροφή προς την αναλώσιμη κατάρτιση, σε βάρος της ολόπλευρης μόρφωσης και της στέρεης επιστημονικής γνώσης, των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των αποφοίτων.
Η στρατηγική αυτή προωθείται και στη χώρα μας με ένα γενικότερο πλέγμα αναδιαρθρώσεων που αφορούν τη δομή και το περιεχόμενο του σχολείου και του Πανεπιστημίου, έχουν εφαρμοστεί σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και στόχο έχουν την καλύτερη και πιο «ευέλικτη» προσαρμογή του συστήματος Εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Αυτό προώθησε η Κυβέρνηση και με τον νόμο για το σχολείο, όπου στο όνομα της «αυτονομίας» προωθεί τη «διαφοροποίηση» και εξαρτά ακόμη και τη λειτουργία της σχολικής μονάδας από την εύρεση «χορηγών». Ταυτόχρονα, με εργαλείο την «αξιολόγηση» προωθεί την ταξική κατηγοριοποίηση, ενώ με όχημα τα εργαστήρια δεξιοτήτων «μπάζει» στα σχολεία «κάθε καρυδιάς καρύδι» που βαφτίζεται «φορέας»...
Τον ίδιο στόχο εξυπηρέτησε όμως και με τον πρόσφατο νόμο - πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια, προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα στη μετατροπή των ίδιων των ΑΕΙ σε επιχειρήσεις - σούπερ μάρκετ πτυχίων και προγραμμάτων, στενά δεμένων με τους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι θα έχουν λόγο ακόμη και στη δομή και τη διδασκαλία Προγραμμάτων Σπουδών, προσαρμόζοντας τις «πανεπιστημιακές σπουδές» στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κερδοφορίας τους.
Το κεφάλαιο χρειάζεται και την «ελίτ» των επιστημόνων, αλλά και τη μεγάλη μάζα διαρκώς επανακαταρτιζόμενων εργατών στη μια ή την άλλη ειδικότητα, ανάλογα με τις «ανάγκες» της καπιταλιστικής αγοράς. Αποφοίτων, δηλαδή, που αποκτούν γνώσεις σε συγκεκριμένα αντικείμενα, που γρήγορα απαξιώνονται από την ίδια την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, αναγκάζοντάς τους να κάνουν «κύκλους» στην επανακατάρτιση και στην ανεργία. Είναι εκεί που «λιώνει» το «τυράκι» ότι η κατάρτιση οδηγεί σε αποφοίτους «περιζήτητους στην αγορά»...
Γι’ αυτό η λειτουργία της Εκπαίδευσης με αυτά τα κριτήρια έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας και των παιδιών της, για σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα τους μαθητές, θα τους εξοπλίζει με τις απαραίτητες γνώσεις, ώστε να μπορούν να εξηγούν τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα. Για ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου η συνέχιση ή μη των σπουδών των παιδιών δεν θα εξαρτάται από την «τσέπη» της οικογένειας, αλλά κάθε «παρακλάδι» του θα οδηγεί σε σπουδές και πτυχία με αξία, σε δουλειά με δικαιώματα.
Για ένα τέτοιο σύστημα έχουν συμφέρον να παλέψουν φοιτητές και μαθητές, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις τους στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις και το πού θα βρίσκονται τελικά την ερχόμενη χρονιά. Οι μαζικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος σε σχολεία και σχολές, ενάντια στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και αυτής της Κυβέρνησης σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, στέλνουν αισιόδοξο μήνυμα ότι περισσότεροι νέοι και νέες θα ...πάρουν άριστα στον αγώνα για μια καλύτερη εκπαίδευση, δουλειά και ζωή τη χρονιά που έρχεται!