Καθώς μεγάλωνα, αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν προφητείες αλλά απλές διαπιστώσεις, για το κακό που κάθε καλοκαίρι «έκαιγε» τη χώρα. Η Ελλάδα στην «πυρά» για ακόμη ένα καλοκαίρι και εμείς στο ίδιο έργο θεατές. Η αιτία συμπυκνωμένη σε δύο και μόνο λέξεις:«Έλλειμμα Πρόληψης». Ο Αττικός ουρανός «γκρίζαρε» πάνω από την Πεντέλη. Οι μαύροι καπνοί της Εύβοιας έφτασαν μέχρι την Κρήτη. Έστω και δύσκολα, οι ομορφιές των δασών θέλουν δεκαετίες για να επανέλθουν. Ξέρεις τι αλλοιώθηκε και δεν επανέρχεται εύκολα; Ο τρόπος σκέψης, οι εγωισμοί, η διαχρονική μας ανικανότητα. Οι ίδιοι που μας έδωσαν το «δικαίωμα» επί χρόνια να χτίζουμε αυθαίρετα όπου μας «γουστάρει» με μοιραίες συνέπειες, είναι οι ίδιοι που σήμερα μας νομιμοποιούν να επιρρίψουμε ευθύνες. Συνεχίζουμε αδικαιολόγητοι, δείχνοντας εδώ και δεκαετίες την ίδια ηθική «αναπηρία». Μας αρέσει να φαντασιωνόμαστε εχθρούς, αόρατους, σκιώδεις, ξένους. Δεν μας αρέσει ο ρεαλισμός, η αυτοκριτική και κυρίως η πρόληψη. Τα πρώτα άλλωστε είναι εύκολα και θεαματικά, τα υπόλοιπα δύσκολα και κοπιώδη.
Τώρα καίγεται η Αττική, σήμερα είναι η Εύβοια, χθες ήταν το Ρέθυμνο, αύριο θα είναι κάποια άλλη περιοχή. Δεν αλλάζει κάτι όσο βάζουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Από τη μία, οφείλουμε πράγματι να μάθουμε να ζούμε με τους νέους κανόνες της κλιματικής κρίσης. Από την άλλη, επιβάλλεται να αλλάξουμε τρόπο αντίδρασης απέναντι στα καιρικά φαινόμενα που ήρθαν για να μείνουν και κυρίως κουλτούρα απέναντι στο περιβάλλον. Οι διαχρονικές ευθύνες της πολιτείας και των δήμων είναι εδώ, όπως και η συνένοχη ανθρώπινη συμπεριφορά. Η άναρχη δόμηση, οι καταπατήσεις με ανέλεγκτους τίτλους ιδιοκτησίας στο βωμό της ασυδοσίας και του «κάνω τα στραβά μάτια», τα φρεάτια των πόλεων που δεν καθαρίζονται ποτέ από τις «σπουδαίες» δημοτικές αρχές, οι δρόμοι που φτιάχνονται «αρπακόλλα» με χώμα πάνω στο χώμα αλλά θεωρούνται μεγάλες προεκλογικές επιτυχίες, τα μπαζώματα των ρεμάτων που μπορώ κάλλιστα να πετάξω τα σκουπίδια μου, η περιβαλλοντολογική συνείδηση που ήλθε, είδε και απήλθε, είναι λίγες από τις αιτίες. Τι κάνουμε σε επίπεδο πρόληψης; Τι κάνουμε σε επίπεδο ενημέρωσης των πολιτών; Τι κάνουμε σε επίπεδο διδασκαλίας των μαθητών; Τι κάνουμε σε επίπεδο καλλιέργειας κουλτούρας των παιδιών; «Ωχ αδερφέ». Αυτό μας αρέσει και μας συντηρεί. Τέλος, τα πολιτικά «μνημόσυνα» πάνω στα αποκαΐδια αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα είναι και ηθικό. Όσο η εκάστοτε αντιπολίτευση περιμένει μία φυσική καταστροφή για να πλειοδοτήσει με το βλέμμα στην κάλπη, είμαστε καταδικασμένοι να περιμένουμε το επόμενο «κακό». Η ανασύνταξη και η σύμπνοια πάνω στην τραγωδία, λέξεις άγνωστες. Μην τα βάζουμε λοιπόν με τα καιρικά φαινόμενα. Αυτά τουλάχιστον μπορεί και να προειδοποιούν 2-3 μέρες πριν. Το κλίμα ήταν η αφορμή. Ο άνθρωπος θα είναι πάντα η αιτία. Συγνώμη θα ζητήσει κανείς; Συγγνώμη γιατί αυτό το κράτος επί δεκαετίες θεωρούσε το φυσικό περιβάλλον ως «τσιφλίκι» του. Γιατί οι τελευταίες πολιτικές δασοπροστασίας εφαρμόστηκαν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 και από τότε σιωπή. Γιατί αυτή η πανέμορφη χώρα ήταν πάντα εγκλωβισμένη σε μία νοοτροπία αταξίας και αναρχίας. Για όλους εκείνους που έχτισαν παράνομα αλλά και για όλους εκείνους που παίρνοντας το απαραίτητο «φακελάκι», έκαναν τα στραβά μάτια. Για όλους εκείνους τους «σπουδαίους» Δημάρχους, που πίσω από την ανικανότητά τους δεν ανέφεραν σε κάποιο προεκλογικό πρόγραμμα τη λέξη «ΠΡΟΛΗΨΗ». Για όλους εκείνους τους «σπουδαίους» Δημάρχους, που δεν κατάφεραν να χτίσουν καθαρές και ασφαλείς πόλεις. Για όλες εκείνες τις «σπουδαίες» δημοτικές αντιπολιτεύσεις, που επί χρόνια μόνο κατήγγειλαν βγάζοντας φωτογραφίες και δεν πρότειναν. Συγγνώμη γιατί φτάσαμε στο 2022 και δεν μάθαμε ακόμη τι σημαίνει οικολογική και περιβαλλοντική συνείδηση. Συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που φάγαμε στο δάσος ή σε κάποια παραλία και δεν μαζέψαμε τα σκουπίδια. Συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που πετάξαμε τα σκουπίδια έξω από τον μπλε κάδο ανακύκλωσης. Συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που σβήσαμε το τσιγάρο στο μονοπάτι ενός βουνού, στην άμμο μίας παραλίας, στην εθνική οδό ανοίγοντας το παράθυρο του αυτοκινήτου. Στη χώρα που τα αυθαίρετα χτίσματα επί 40 χρόνια έπαιρναν άδεια «άναρχης» δόμησης μέσα στα δάση, ως άθλια πολιτικά ρουσφέτια και πολεοδομικά «δωράκια» σε κόσμο και κοσμάκη, καλό είναι να αποδεχτούμε πως όταν φυσάει θα καιγόμαστε, όταν βρέχει θα πνιγόμαστε και όταν χιονίζει θα φταίνε τα κλαδιά των δέντρων. Και ένα ρητορικό ερώτημα. Γιατί όταν μιλάμε για μεταναστευτικά ρεύματα, για ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, για πακτωλό χρημάτων που «πέφτουν» σε προσφυγικές κρίσεις, βλέπω τις περιβόητες Μ.Κ.Ο να προσφέρουν αφειδώς την «αλληλεγγύη» τους, ενώ όταν μιλάμε για ακραία φυσικά φαινόμενα που καίνε ανθρώπους και περιουσίες, δεν είδα κανέναν «αλληλέγγυο» να τρέχει με τη μάνικα; Δυστυχώς ακόμη ένα ελληνικό ντέρμπι πήγε στην παράταση. «Ανευθυνότητα εναντίον Στρουθοκαμηλισμός.» Σημειώσατε Χ…
Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια,
δικηγόρο Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικό συνεργάτη στη Βουλή των Ελλήνων
