Αναμφισβήτητα, η αναβάθμιση των κοινωνικών ανακλαστικών στο επίπεδο της αποδοχής της διαφορετικότητας λειτουργεί ενθαρρυντικά για μια αρμονική συμβίωση απαλλαγμένη από διακρίσεις, αποστεωμένα στερεότυπα και αντιλήψεις που μας υποβιβάζουν ως προσωπικότητες. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το ελληνικό σύστημα Παιδείας οφείλει να ποντάρει στην καλλιέργεια της ενσυναίσθησης για σφυρηλάτηση ατόμων συναισθηματικά ευφυών, ανοιχτόμυαλων, ενεργών ως μέλη συνόλου και όχι στη βάση ατομοκεντρισμού και εσωστρέφειας.
Όμως, για σταθείτε. Κάπου το μέτρο έχει χαθεί. Και έχει χαθεί, διότι έχει χαθεί αυτό που διατηρεί την ομαλότητα στη φύση, την ίδια μας τη ζωή. Η ισορροπία. Μετακυλήσαμε, με ρυθμούς ντόμινου, σε συνθήκες και καταστάσεις που προκαλούν την κοινή λογική, από φόβο μη μας πουν ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικούς ή οτιδήποτε άλλο που η νεοφυής woke culture ρίχνει στο πυρ το εξώτερον. Κάνοντας μια περιήγηση στα social media, καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ. Ο λαός λέει «λέγε, λέγε, όλο και κάτι θα μείνει». Ένας από τους βασικούς στόχους ενός ξεχωριστού είδους της κοινωνιολογίας, της εθνομεθοδολογίας, είναι να αποκαλυφθούν οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι συμμετέχοντες («τα μέλη») σε οποιαδήποτε κοινωνική κατάσταση για να μεταδώσουν μεταξύ τους το τι πιστεύουν ότι συμβαίνει -τι σημαίνει μια κατάσταση γι’ αυτούς- και οι προσπάθειες που κάνουν για να ενισχυθεί η ερμηνεία τους από τους άλλους. Προσέξτε. Το τι πιστεύουν ότι συμβαίνει, όχι απαραίτητα ότι πράγματι συμβαίνει.
Και πάνω σε αυτό, επενδύουν κάποιοι για να δυναμώσουν τη νοοτροπία της αγέλης, να εκκολάψουν πρόσωπα ευεπίφορα σε στάσεις που ποτέ δεν υιοθετούσαν αλλά πρέπει να υιοθετούν για να γίνουν αρεστά, να αισθανθούν κομμάτι μιας αλλόκοτης κοσμοθεωρίας του αχταρμά, με προκάλυμμα τα ανθρώπινα δικαιώματα ή εκείνα των ζώων.
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα αλλά δε θα είχε νόημα διότι δεν είμαστε – κι εγώ μέσα, ίσως – πρόθυμοι να δεχτούμε κάποια πράγματα, επηρεασμένοι από προ-ιδεολογικές ή μετα-ιδεολογικές μας αγκυλώσεις. Μπορώ, ωστόσο, στον αντίποδα, να θέσω μια πρόκληση. Να σκεφτούμε, η καθεμιά και ο καθένας μας με ειλικρίνεια και αυτογνωσία, αν όσα λέμε, τα πιστεύουμε, κι αν δεν τα πιστεύουμε, ας ψάξουμε την αιτία.
Καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές.
Από τον κ. Δημήτρη Πανδρεμμένο, αστυνομικό, δημοσιογράφο Μ.Α.
και μεταπτυχιακό φοιτητή Κοινωνιολογίας του Αθλητισμού
