- «Ήταν πνοή, ήταν βοή, σεισμός ή καταιγίδα;
- Μήτε πνοή, μηδέ βοή, σεισμός ή καταιγίδα.
Ήταν το Πνεύμα του Θεού, ήταν της γης η ελπίδα».
Το Πνεύμα το Άγιο κατά την Υμνολογία της Εκκλησίας, χορηγεί στους πιστούς τα πάντα. Για τούτο παρομοιάζεται και από τον προφήτη Ιεζεκιήλ με ένα ποτάμι ζωοποιό, που στις όχθες του όλα τα δένδρα διαποτίζονται πλουσιοπάροχα και αποδίδουν καρπούς αγαθούς κάθε τόσο (κεφ. 47).
Ο πρώτος δηλαδή από τους καρπούς αυτούς είναι ο φωτισμός των Αποστόλων, που μιλούσαν στο εξής «ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι της Αγίας Τριάδας», έχοντας βασικά «πνεύμα γνώσεως και ευσεβείας».
Ένας δεύτερος σπουδαιότατος καρπός ήταν η εγκαρδίωση των Μαθητών, που από «λαγωοί» έγιναν «λεοντάρια», έχοντας μέσα τους «Πνεύμα βουλής και ισχύος». Ω Χάρις, έγραψε για τούτο ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ω ενέργεια, ω πυρ του Αγίου Πνεύματος, το οποίον, όταν μίαν φοράν ανάψη την καρδίαν, τους λαγωούς κάμνει λέοντας, τους ασόφους σοφούς, τους πήλινους πυρίνους».
Ένας τρίτος καρπός ήταν το πνεύμα «συνέσεως και φόβου Θεού», που μεταφράζεται ως αίσθημα υιοθεσίας ή ως δωρεά αθανασίας. Για τούτο έγραψε ο Μ. Βασίλειος ότι «Πνεύμα Άγιον επελθόν... έδωκε μου ζωήν, έδωκε δε αθανασία».
Για ν’ αποκτήσει όμως ο πιστός τους θησαυρούς του Αγίου Πνεύματος που χαρακτηρίζονται από τον προφήτη Ησαΐα ως αόρατοι και απόκρυφοι (45,3) πρέπει για τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο να ρίξει στο «ποτάμι» αυτό μεγάλο «κουβά», δηλ. μεγάλη βασικά πίστη, εφόσον ο Κύριος διαβεβαίωσε ότι «ο πιστεύων εις εμέ ποταμούς εκ της κοιλίας αυτού ρύεται ύδατος ζώντος» (Ιω. 7,3).
Ταυτόχρονα δε είναι απαραίτητη και η εκτενής προσευχή, στην οποία είχαν επιδοθεί οι Μαθητές του Κυρίου και η συμμετοχή στα αγιαστικά μυστήρια της Εκκλησίας. Αναγκαία είναι επίσης και η ταπείνωση, εφόσον ο Θεός «ταπεινοίς δίδωσι χάριν».
Το βέβαιο πάντως είναι ότι, όπως ο υετός, η βροχή, γίνεται κατά τον άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων, λευκός μεν εν κρίνω ερυθρό δ’ εν ρόδω... και διάφορος και ποικίλλει εν παντείοις άνθεσι, κατά παρόμοιο τρόπο και το Πνεύμα το Άγιο διαιρεί τα χαρίσματα «καθώς βούλεται, αρκεί ο πιστός να δίδει «εαυτόν και τα εαυτού πάντα τω Πνεύματι», όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Τότε μεταβάλλεται η ψυχή του πιστού σε «κήπον μεθύοντα παντείο άνθεσι», δηλ. στολισμένος με όλες τις αρετές. Για τη μεταβολή αυτήν ακριβώς έγραψε ο ιερός Αυγουστίνος τα εξής: «Η Χάρις του επιφανέντος Σωτήρος έκανε τα πάντα για μένα. Ενώ τον είχα ξεχάσει, μου υπενθύμισε τον εαυτό του. Ενώ πήγαινα μακριά Του, με προσκάλεσε. Ενώ βρισκόμουν σε απόγνωση, με στήριξε. Ενώ έπεφτα, με σήκωνε. Όταν επέστρεψα, με οδήγησε.
Και όταν ήλθα κοντά Του, με αγκάλιασε και μ’ ασφάλισε».
Κλείνοντας το όλο θέμα, ας παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να έρθει και να σκηνώσει» μέσα μας, μεταβάλλοντας τον καθένα μας σε «άλλον» άνθρωπο (Α’ Βασ. 10,6), αληθινό σαν τον Ιώβ και «χαριτωμένο», που να ζει κατά τον άγιο Συμεών, τον Ν. Θεολόγο «το της ευσεβείας μέγα μυστήριον».
Από τον Αχ. Πιτσίλκα, Δ.Θ.
