Η διαλεκτική της αυταπάτης

Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο

Τις προηγούμενες ημέρες ερχόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα στο κινητό ενός φίλου μου ένα μήνυμα να πάει να ψηφίσει στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένο ότι ο μόνος υποψήφιος ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, δυσκολεύτηκα να καταλάβω γιατί καλούν σχετικούς και ασχέτους

αδιακρίτως. Το βέβαιο είναι ότι, όπως και έγινε, ο πρόεδρος έλαβε σοβιετικό ποσοστό.
«Ήμασταν πάντοτε μιας ήττας που νικάει την εξουσία και τελικά μας παρεδόθη αληθινά». Τι τραγωδία. Αυτά είπε κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως θα μπορούσαν να το ρίξουν στους ώμους τους σαν πουλόβερ στα σωστά χρώματα ξανά, αλλά με υφή τώρα που τσιμπάει στον λαιμό. Η ήττα λοιπόν που νικάει την εξουσία ήταν μια βολική συνθήκη τότε που το κόμμα κολυμπούσε στα ρηχά του 3%. Μετά τα πράγματα αντιστράφηκαν. Ήρθε βλέπετε η εξουσία που νικούσε τις ήττες. Και βλέπαμε στην οθόνη των τηλεοράσεών μας τον Σπίρτζη, έχοντας πίσω του από το γραφείο το μεταμοντέρνο πορτρέτο του Άρη Βελουχιώτη στο Υπουργικό Γραφείο.
Γιατί πλέον με τέτοιους αγώνες κερδίζεται η εξουσία. Έχουν περάσει οι εποχές που έβγαινες στους δρόμους, κολλούσες αφίσες και φώναζες με υψωμένες γροθιές. Σήμερα κατά πως φαίνεται μετά την ψηφοφορία για την ανάδειξη του Αλέξη είναι πρωτίστως ψυχολογικός. Να ανέχεσαι τον Πολάκη και να μυρίζεις όμως και τα χνώτα του Καμμένου. Να δέχεσαι ότι ο πρόεδρος είναι αστός που βρέχει τα πόδια του στο Σούνιο, αλλά τουλάχιστον αφουγκράζεται τον λαό. «Είτε είσαι λοιπόν στο Σούνιο είτε στο Πέραμα» ο Σαρωνικός είναι ένας λέει κάποιος σύντροφος.
Όπως λοιπόν καταλάβατε ο Πρόεδρος είναι σε μια φάση ενδοσκόπησης με την εκλογή του 99% που θα τη χρησιμοποιήσει σαν ασπίδα και ξίφος περιφέροντας πάνω από το κεφάλι του Τσακαλώτου και των υπολοίπων. «Ανανέωση της εντολής προς το πρόσωπο του Προέδρου» έτσι είπανε και προσκλητήριο συσπείρωσης και δημοκρατικής αφύπνισης συμπλήρωσε ο Σκουρλέτης.
Αλλά ψηφοφορία δεν το λες, είναι μου φαίνεται γελοίο και για να είμαι ειλικρινής αυτή είναι και προσωπική μου άποψη ότι αυτός ο ψηφοφόρος που πήγε και ψήφισε τον Αλέξη στην κάλπη δεν πίστευε ότι θα τον ξαναδεί στο Μαξίμου. Αλλά τι αριστερός θα ήταν αν δεν έβαζε μια αυταπάτη μπροστά για να ακολουθήσει. Μια αυταπάτη, ενίοτε σκέτη απάτη.
Δεν υπάρχουν μόνο διαφορετικές λύσεις, αλλά και διαφορετικοί κόσμοι. Για όλα είχε απάντηση ο Αλέξης. Όταν κυβερνήσαμε αγκαλιά με τους ακροδεξιούς ήταν ειδικές συνθήκες. Για όλα έχουν απάντηση. Αλλά πάντα έτσι δεν συμβαίνει με την Αριστερά. Είτε οι συνθήκες θα είναι ειδικές είτε το σύστημα θα τη μαχαιρώνει στα πλευρά. Στην Αριστερά πρώτα θα φταίει κάποιος άλλος. Όμως πέρασαν τα χρόνια από τότε που ο ψηφοφόρος χρησιμοποιούσε ιδεολογικό κόσκινο. Τι να κάνουμε, τον άκουγα στη Θεσσαλονίκη να μιλά για την ακρίβεια μπροστά στις τηλεοράσεις, ρωτώντας μάλιστα μια κυρία αν επί ΣΥΡΙΖΑ αυξήθηκε έστω ένα ευρώ η τιμή του ηλεκτρικού, προφανώς μην περιμένοντας να του απαντήσει ότι επί ΣΥΡΙΖΑ ζήσαμε εφιαλτικές στιγμές και ημέρες με τα capital control, όταν είχαμε δικαίωμα να κάνουμε ανάληψη έως 60 ευρώ την ημέρα και σκεπτόμασταν ότι μπορούσε να έρθει μια μέρα που δεν θα τα είχαμε ούτε αυτά. Αυτή είναι η πραγματικότητα και η ΔΕΗ βρέθηκε στα όρια της χρεωκοπίας.
Τα απλά, λοιπόν, μέλη που πήγαν να ψηφίσουν τον «μοναδικό πρόεδρο» είναι τα πόδια και πήγαν εκεί με βαριά καρδιά. Αυτού του είδους τα τσιτάτα πάντα έκαναν δουλειά στην Αριστερά. Είναι σαν τις προσευχές. Πας μέχρι εκεί που ορίζουν οι λέξεις, ούτε βήμα παραπέρα έχοντας στον νου μια διαλεκτική γλώσσα μιας αυταπάτης που πολλές φορές σε οδηγεί και σε αδιέξοδα.