Οι σπείροντες εν δάκρυσιν εν αγαλλιάσει θεριούσι

Χριστός Ανέστη!
Η φράση είναι από τον 125ο ψαλμό: «Οι σπείροντες εν δάκρυσιν εν αγαλλιάσει θεριούσι. Πορευόμενοι επορεύοντο και έκλαιον βάλλοντες τα σπέρματα αυτών, ερχόμενοι δε ήξουσιν εν αγαλλιάσει αίροντες τα δράγματα αυτών». Με απλά λόγια όταν ζούμε τη ζωή μας στις δύσκολες στιγμές της με δάκρυα, κλαίγοντας (χωρίς να το βάζουμε στα πόδια και χωρίς να ψάχνουμε τρόπους να αποφύγουμε το κλάμα) θα έρθει καιρός που με χαρά θα θερίσουμε τους καρπούς των κόπων μας.

Κατ’ αρχάς αυτές τις μέρες το βλέπουμε αυτό στη ζωή του Θεανθρώπου Χριστού. Τι ήταν όλη αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα παρά πόνος, δάκρυα, κλάμα; Και τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στον κήπο της Γεσθημανή κυλούσε ο ιδρώτας του Χριστού σαν θρόμβοι αίματος, όπως το περιγράφει ο ιατρός ευαγγελιστής Λουκάς. Και μετά απ’ αυτά ήρθε η αγαλλίαση της Ανάστασης.
Ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ (κοιμήθηκε το 1993), που από πολλούς θεωρείται ο σπουδαιότερος θεολόγος του προηγούμενου αιώνα, στη δεκαετία του 1920 ζούσε στο Παρίσι και εργαζόταν ως ζωγράφος. Τα χρόνια εκείνα πάλευε να βρει την αλήθεια για τον Θεό και η ψυχή του συχνά χανόταν στο σκοτάδι. Από το δράμα που ζούσε μέσα του λέει ότι ενώ όλη τη μέρα συναναστρεφόταν με το χαμόγελο σε καλλιτεχνικούς κύκλους στο Παρίσι, μόλις επέστρεφε στο σπίτι σωριαζόταν μπροστά στις εικόνες κι έκλαιγε με τις ώρες.
Τοποθετήθηκε πριν χρόνια στο σχολείο μας μια εξαιρετική συνάδελφος, φιλόλογος. Μου έκαμνε εντύπωση πόσο δυνατή επικοινωνία είχε με τους μαθητές. Όταν μετά από έναν μήνα την τοποθέτησαν σε άλλο σχολείο οι μαθητές έκλαιγαν που την έχασαν. Μου έλεγε ότι πρωτοδιορίστηκε σε δυσπρόσιτα, δύσκολα σχολεία, στα οποία οι γονείς των μαθητών αν είχαν δουλειές δεν έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο. Από τη θλίψη της συχνά όταν επέστρεφε στο σπίτι της ξεσπούσε σε κλάματα.
Στη φαρμακευτική εταιρεία που εργάστηκα κάποια χρόνια ως ιατρικός επισκέπτης είχα έναν προϊστάμενο που μου έκαμνε εντύπωση η άνεση που μιλούσε με τους γιατρούς. Αυτός μου έλεγε ότι όταν πρωτοξεκίνησε ως ιατρικός επισκέπτης από τις δυσκολίες που συναντούσε όταν επέστρεφε στο σπίτι του ξεσπούσε σε κλάματα.
Δυστυχώς εγώ για πολλά χρόνια ήμουν πιασμένος στην παγίδα μπροστά στη δυσκολία και τον πόνο ή να το βάζω στα πόδια (δηλαδή να τα παρατάω) ή να πολεμάω να τα βγάλω πέρα με σκέψεις. Φυσικά η κατάσταση γινόταν ακόμα δυσκολότερη. Σε πόσες δύσκολες περιστάσεις της ζωής μου πόσο καλύτερα θα ήταν αν απλώς έκλαιγα χωρίς να έπαιρνα καμία απόφαση! Να συνέχιζα κανονικά να σπέρνω κλαίγοντας.
«Οι σπείροντες εν δάκρυσιν εν αγαλλιάσει θεριούσι». Και πού δεν εφαρμόζεται αυτός ο λόγος; Ο νεαρός φοιτητής κλαίγοντας από τις δυσκολίες και ένα σωρό προβλήματα θα φτάσει στην αγαλλίαση να γνωρίσει σε βάθος την επιστήμη του. Ο μαθητευόμενος υδραυλικός, επιπλοποιός, ηλεκτρολόγος, πωλητής …μετά από πολλά δάκρυα και πίκρες και αποτυχίες θα φτάσει στην αγαλλίαση να εξασκεί με επιτυχία και άνεση την εργασία του. Βέβαια αν δειλιάσουν μπροστά στα δάκρυα, θα χάσουν και την αγαλλίαση.
Πόσα δάκρυα και πόσο κλάμα χρειάζονται για να μεγαλώσουν σωστά οι γονείς τα παιδιά τους! Όταν όμως μεγαλώσουν και γίνουν παλικάρια και κοπέλες πολλή αγαλλίαση γεμίζει τις καρδιές τους. Σήμερα όμως δυστυχώς αφήσαμε το μεγάλωμα των παιδιών μας στον αυτόματο πιλότο, αφού εμείς τρέχουμε συνεχώς για να βγάλουμε χρήματα και δεν προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε μαζί τους. Δεν πειράζει, η τηλεόραση, τα κινητά, το διαδίκτυο, οι παρέες …θα αναπληρώσουν το κενό και θα απορούμε κι από πάνω γιατί να θερίζουμε θύελλες.

Από τον Χαράλαμπο Παπαδόπουλο