Η αξιοπρέπεια της ελευθερίας

Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο

Βλέπω τον άνθρωπο δίπλα μου να στέκεται μπροστά στο ψυγείο με τα κρέατα στο σούπερ μάρκετ. Έχει στα χέρια του το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας.

Το τρίβει μάλλον νευρικά και η ματιά του κάνει καραμπόλα μία στον πίνακα με τους αριθμούς και μία στο χαρτάκι, λες και ξεχνάει το νούμερό του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έχει χρόνο ακόμη μέχρι τη σειρά του. Δεν ήθελε να είναι εκεί. Έχουν αποφασίσει οικογενειακώς να το γυρίσουν σταδιακά στη vegan διατροφή. Κάποτε οι ελίτ έτρωγαν κρέας και ο λαός την έβγαζε με χόρτα. Τώρα ισχύει το αντίστροφο. Οι μάζες καταναλώνουν δισεκατομμύρια τόνους κρέατος συντηρώντας την πιο ρυπογόνα βιομηχανία του πλανήτη και οι πλούσιοι πλέον προσπαθούν να έχουν το προφίλ του λιμοκτονούντος που απέχει από τα ζωικά προϊόντα.
Κι εδώ που τα λέμε, τα vegan μπιφτέκια είναι πολύ πιο νόστιμα από τα κρεάτινα. Αλλά και τρεις με τέσσερις φορές ακριβότερα. Γι’ αυτό ο άνθρωπός μας περιμένει να αγοράσει μοσχαρίσια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οτιδήποτε βλέπεις ή αγοράζεις στο σούπερ μάρκετ αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη δική σου εικόνα. Δείχνει ποιος είσαι ή μέχρι πού μπορεί να φτάσεις. Αγοράζεις ένα κιλό φιλέτο μόσχου. Είσαι κατά το δυνατόν καλοζωισμένος (σύμφωνα πάντα με τη δική σου αντίληψη), λογικά μπορείς να δώσεις 30 ευρώ για το μεσημεριανό τραπέζι. Αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα θα πάρεις κάτι άλλο. Παρατηρεί τι κάνουν και τι αγοράζουν οι άλλοι οι πελάτες και προβληματίζεται. Αναρωτιέται, ας πούμε, ποιο είναι το πρόβλημα της ελκυστικής κυρίας που αγοράζει γιαούρτια για την ομαλή λειτουργία του εντέρου, αυτά με το ρολόι επάνω, γιατί εξυπηρετούν το πιο σημαντικό ραντεβού της ημέρας. Είναι ψυχογενές το θέμα ή συνδέεται μόνο με τη χλωρίδα του εντέρου; Ξέρει άραγε η κυρία πόσο μεγάλη είναι η πολυτέλεια που απολαμβάνει; Όταν σε μια κοινωνία διαφημίζονται προϊόντα για τη συνεπή λειτουργία του εντέρου, τότε αληθινά αυτή η κοινωνία ευημερεί. Για ποιον λόγο κάποιος αγοράζει ένα γαλλικό τυρί; Το κάνει για τη γεύση ή για την ψευδαίσθηση του στυλ; Τι άνθρωπος είναι ο άλλος που ψωνίζει για τη γάτα του κονσέρβα με κουνέλι και ρύζι μέσα σε λάδι σολομού; Φιλόζωος ή ξιπασμένος; Στο ταμείο όταν φτάσεις καταλαβαίνεις πιο πολλά. Μέτρημα στα ψιλά που μπορεί να είναι και λειψά κατά δέκα λεπτά. Βλέπεις συχνά ανθρώπους να αφήνουν κάτι στο πλάι. Να γεμίζουν τσέπες για να μην πληρώσουν σακούλα. Ο πόλεμος έφερε ανατιμήσεις. Η εικόνα σου αντανακλά σε λιγότερα προϊόντα. Δεν είσαι πια ο ίδιος. Και αντιλαμβάνεσαι ότι ο Πούτιν δεν πετσοκόβει μόνο Ουκρανούς. Αλλάζει κι εσένα ως άνθρωπο.
Να σκέφτεσαι αν θα πάρεις κρέας, να ακούς ότι γίνονται συσκέψεις για το στάρι και το αλεύρι. Στο σούπερ μάρκετ θυμάσαι πόσο ευάλωτος είσαι.
Ευτυχώς ο άνθρωπός μας που βλέπω δίπλα μου δεν έχει ανάγκη το επίδομα ακρίβειας που θα μοιραστεί το Πάσχα, όχι πως θα του έπεφτε άσχημα, αλλά εντάξει, τη βγάζει σχετικά άνετα. Οι κυβερνώντες υιοθετούν πάντα το ύφος του ελεήμονος. Ακούς αυτές τις ημέρες υπουργούς να μιλούν για τις παροχές και σου δημιουργούν την αίσθηση ότι τα δίνουν από την τσέπη τους. Διαγωνίζονται μεταξύ τους ποιος υπουργός έδωσε τα περισσότερα, ποιος εν τέλει δημιούργησε περισσότερους φτωχούς. Και με αυτές τις σκέψεις όταν στον πίνακα άναψε ο αριθμός του, ο άνθρωπός μας έμεινε στη θέση του. Και ύστερα έκλινε επ’ αριστερά σαν τσολιάς στο Σύνταγμα. Πήγε στο ψυγείο με τα vegan και πήρε δύο μπιφτέκια, οκτώ ευρώ. Δεν τον κρατάει κανένας Πούτιν, καμία Κυβέρνηση. Νιώθει μια αξιοπρέπεια, μια ελευθερία. Σήμερα ένιωσε πιο ελεύθερος.