Αμάν πια! Όχι άλλη τηλεοπτική και διαδικτυακή μαυρίλα

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Είμαι ένας απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η τηλεόραση και το διαδίκτυο, υπό προϋποθέσεις, είναι πολύ καλά εργαλεία όχι μόνο για ενημέρωση, επικοινωνία και διασκέδαση, αλλά και για άσκηση παιδαγωγικού έργου για μεγάλους και μικρούς. Εγκυμονούν, ωστόσο, και μεγάλους κινδύνους, ιδίως για μικρά παιδιά, όταν λειτουργούν ανεξέλεγκτα και όταν αφιερώνουμε πολύ χρόνο για παρακολούθηση προγραμμάτων αμφιβόλου ποιότητας.
Όλα αυτά είναι, βέβαια, γνωστά και χιλιοειπωμένα. Επειδή, όμως, πήξαμε, το τελευταίο διάστημα, από θεματολογία, που έχει να κάνει με την πανδημία, από σκηνές θεομηνιών, βίας και εγκληματικότητας, ενώ, τελευταία, από δελτία ειδήσεων με βασικά θέματα τη σύγχρονη Μήδεια και συνεχείς ανταποκρίσεις, καταστροφές και συνέπειες απ’ τον πόλεμο στην Ουκρανία, που με τη συνεχή αναπαραγωγή τους σου μαυρίζουν την ψυχή, το κακό παράγινε. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να δημιουργείται στο τηλεοπτικό κοινό δυσφορία και ένα συνεχές ψυχοπλάκωμα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί, που αποφεύγουν τις ειδήσεις και τα ενημερωτικά προγράμματα, γενικότερα.
Κοντά σ’ όλα αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς τις κατασκευασμένες ειδήσεις κατά πολιτικών αντιπάλων, τις ανούσιες κοκορομαχίες μεταξύ πολιτικών αρχηγών και τη διχαστική τακτική της αξιωματικής, κυρίως, αντιπολίτευσης, που, στην προσπάθειά της να ανακάμψει, τροφοδοτεί, συνήθως, την όλη κατάσταση μόνο με αρνητικές ειδήσεις. Αλλά και η υπέρμετρη προβολή των Ελληνοτουρκικών διαφορών και των απανωτών αρνητικών δηλώσεων του Ερντογάν και των επιτελών του σε βάρος της χώρας, φορτίζουν αρνητικά την όλη ατμόσφαιρα, ενώ το ίδιο κάνει και η υπερβολική προβολή της βίας και της εγκληματικότητας, καθώς και οι συνεχείς γαργαλιστικές αποκαλύψεις σεξουαλικής κακοποίησης και δολοφονιών γυναικών, προσφάτως, που δεν έχουν τελειωμό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δίνεται η εντύπωση ότι τίποτε καλό δεν συμβαίνει σ’ αυτήν τη χώρα, μια που ελάχιστος χρόνος αφιερώνεται σ’ αυτό. Γι’ αυτό και το ψυχοπλάκωμα αυξάνεται, συνεχώς.
Βεβαίως, θα ισχυρισθεί κανείς ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν πρέπει να κρύβεται, ενώ η περίοδος, που διανύουμε, είναι γεμάτη από αρνητικές ειδήσεις και γεγονότα, που μαγνητίζουν τον φακό και κεντρίζουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Πέραν τούτου υπάρχει το τηλεκοντρόλ και το ζάπινγκ, που επιτρέπουν ν’ αλλάζεις κανάλι και να ενημερώνεσαι, όπως θέλεις εσύ ή, ακόμα­ακόμα, να κλείνεις τον δέκτη σου και να ησυχάζεις. Αυτό το τελευταίο, όμως, όταν είσαι καταδικασμένος, εξ αιτίας των περιοριστικών μέτρων, να παραμένεις κλεισμένος, διαρκώς, μέσα στο σπίτι σου, είναι κομμάτι δύσκολο, οπότε, αναγκαστικά, αφήνεις την τηλεόραση ανοιχτή, αν μη τι άλλο, για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι έχεις παρέα και δεν είσαι μόνος σου. Αλλά και το να αλλάζεις κανάλι δεν σημαίνει τίποτε, αφού όποιο και να προτιμήσεις, τα ίδια, περίπου, ρεπορτάζ και εικόνες θα συναντήσεις. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο, γιατί υπάρχει η κακή τηλεοπτική συνήθεια να επαναλαμβάνεται, συνεχώς, ένα κακό στιγμιότυπο και να δίνεται, έτσι, η εντύπωση ότι όλα γύρω μας είναι κατάμαυρα.
Για να είναι, όμως, κανείς αντικειμενικός, θα πρέπει να επισημανθεί, επί πλέον, ότι τα τηλεοπτικά μέσα είναι εμπορικές επιχειρήσεις, που στηρίζουν τα έσοδά τους στην ακροαματικότητα και στις διαφημίσεις. Εκμεταλλευόμενα, λοιπόν, την τάση των περισσότερων τηλεθεατών, που έχουν συνηθίσει να είναι επιρρεπείς σε τέτοιου είδους ενημέρωση, φροντίζουν το καθένα, ξεχωριστά, να τροφοδοτεί τους τηλεθεατές του με εύπεπτο υλικό, προκειμένου να ανεβάζουν την ακροαματικότητά τους και, κατ’ επέκταση, τα έσοδά τους. Κανάλια δηλαδή και τηλεθεατές λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία και, γι’ αυτό, αλληλοεπηρεάζονται.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί στο τηλεοπτικό, αλλά και διαδικτυακό τοπίο είναι αφόρητη και σε κάνει να λες φθάνει πια, όχι άλλη μαυρίλα. Ως εκ τούτου, επειδή συμβαίνουν, καθημερινά, και πολλά καλά και σημαντικά γεγονότα, που ομορφαίνουν τη ζωή, τα οποία, όμως, περνάνε στα ψιλά των ειδήσεων, γιατί δεν πουλάνε, καλό είναι να σταματήσουν οι υπερβολές, να διατίθεται ανάλογος τηλεοπτικός χρόνος για την προβολή θετικών ειδήσεων και προτύπων και να μπει μια τάξη στην τηλεοπτική και διαδικτυακή αναρχία, προκειμένου να περιορισθεί το κακό, αν μας ενδιαφέρει, πραγματικά, η ψυχική υγεία του λαού και η σωστή αγωγή των παιδιών.
Γνωρίζω, προκαταβολικά, ότι εθελοτυφλώ, αλλά επιβάλλεται κάτι να γίνει, γιατί, διαφορετικά, η κατάθλιψη και η αίσθηση του αδιεξόδου θα μας γίνουν μόνιμο γνώρισμα. Και για να προσφέρω μια νότα αισιοδοξίας, θα επαναλάβω απ’ τον Εθνικό μας Ύμνο τη στροφή, που λέει: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και, ξανά, προς τη δόξα τραβά».