Οι φρικτές εμπειρίες που έζησε με τους δύο παγκόσμιους πολέμους τον 20ό αιώνα, απωθούσαν κάθε σκέψη, ότι μπορεί μέσα στην Ευρώπη να ξανασυμβούν τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν τότε. Έτσι, η δημοκρατική Ευρώπη, η πολιτισμένη Δύση, πίστεψε ότι έκλεισε τους λογαριασμούς της με το φόβο του πολέμου. Πολύ περισσότερο, όταν προσπαθούσε να συνέλθει από τα δεινά της πανδημίας, που τόσο πολύ κόστισε σε ζωές και χρήμα. Τα σημάδια όμως, ήταν περισσότερο από ορατά, αλλά κανένας δεν ήθελε να τα δει και να τα πιστέψει. Στη μεγάλη και υπερήφανη χώρα, τη Ρωσία κυβερνούσε απολυταρχικά εδώ και 22 χρόνια, ένας άνθρωπος που ζούσε με το σύνδρομο του μεγαλείου, του αυτοθαυμασμού, του ονείρου της διόρθωσης των λαθών της ιστορίας και της αναβίωσης του παρελθόντος. Δικές του είναι οι κατά καιρούς δηλώσεις:
-Ότι η διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, είναι η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα, (άρα πρέπει να την ανασυστήσουμε).
-Ότι η Ουκρανία δεν έπρεπε να υπάρχει. Είναι αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας, της κουλτούρας και του πνευματικού μας χώρου. (Άρα, έπρεπε να εξαφανιστεί ως κρατική οντότητα. Και έτσι δικαιολόγησε την εισβολή).
-Ότι οι Δυτικοί, έχουν έναν μόνο στόχο: Να αποτρέψουν την ανάπτυξη της Ρωσίας (Αυτό μαρτυρεί το αντιδυτικό του μένος).
Υπήρχαν πολλά ακόμα προειδοποιητικά σημάδια από πλευράς Πούτιν εδώ και 20 χρόνια ως προς τον τρόπο σκέψης του, που μετουσιώθηκαν σε πράξεις επί του πεδίου.
-Κατέστειλε διά πυρός και σιδήρου τις αποσχιστικές τάσεις της Τσετσενίας, μη διστάζοντας να ισοπεδώσει την πρωτεύουσά της Γκρόσνι.
-Κατέλαβε το 2008 τις δύο ρωσόφιλες περιοχές της Γεωργίας, τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, τις οποίες αναγνώρισε ως ανεξάρτητα κράτη.
-Κατέλαβε το 2014, την Κριμαία, τμήμα της Ουκρανίας, την οποία προσάρτησε στη Ρωσία.
-Αναγνώρισε ως ανεξάρτητες περιοχές το Λουγκάνσκ και το Ντόνεσκ, τμήματα της Ουκρανίας, στα ανατολικά σύνορά της.
Η συνέχεια είναι πρόσφατη: Συγκέντρωσε 120.000 στρατού στα σύνορα της Ουκρανίας. Τεθωρακισμένα, πυραύλους, πλοία στη Μαύρη Θάλασσα και ουσιαστικά αποκλείει την Ουκρανία από ξηρά και θάλασσα. Πραγματοποιεί συνέχεια στρατιωτικές ασκήσεις, προσπαθώντας να καταπτοήσει τους Ουκρανούς, ώστε να δεχτούν τους όρους του χωρίς πόλεμο. Ζητάει από τις ΗΠΑ ουδετερότητα της Ουκρανίας, να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (που γίνεται δεκτό) και άλλα πράγματα που δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτά. Γίνονται επανειλημμένες επισκέψεις του Γάλλου προέδρου και του Γερμανού καγκελαρίου στη Μόσχα για να βρεθεί μια λύση. Ο Ρώσος Πρόεδρος τους δέχεται σ’ ένα τραπέζι 15 μέτρων και οι συνομιλίες γίνονται καθήμενοι στο ένα άκρο αυτός και στο άλλο ο επισκέπτης.
Ιδού το μεγαλείο του ανδρός…
Όλα αυτά, όμως, είναι για το θεαθήναι. Η απόφαση είναι ειλημμένη. Ο Πούτιν έχει φορέσει την πανοπλία του και η εισβολή επίκειται, όσο κι αν την διαψεύδει με επιμονή, προσπαθώντας να ξεγελάσει τους Ευρωπαίους. Η ιστορία θα τον κρίνει, όταν βγάλει την πανοπλία του πολέμου. Να δούμε πότε και πώς.
Ανοίγει τις πύλες του πολέμου και μπαίνει μέσα. Κάνει εισβολή σε μία ανεξάρτητη χώρα, πιστεύοντας ότι οι κάτοικοί της θα τον δεχθούν με ανοιχτές αγκάλες. Το τελευταίο του επιχείρημα είναι, ότι θέλει να κάνει αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας. Όμως, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Ζελένσκι, είναι Εβραίος, από γονείς Εβραίους. Πώς είναι δυνατόν ένας Εβραίος να είναι ναζιστής; Στο εσωτερικό της χώρας του ο Πούτιν είναι εξασφαλισμένος. Ως απόλυτος μονάρχης, έχει επιβάλει απόλυτη σιγή σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας. Δεν υπάρχει κανένας να τον αμφισβητήσει και ίσως να τον προειδοποιήσει λέγοντάς του «πρόσεχε εμπρός γκρεμός!». Οι δικτάτορες, στον υψηλό θρόνο που κάθονται, δεν βλέπουν το λαό, ούτε ακούνε φωνές της διαμαρτυρίας. Και όταν υπάρχουν, τις σιωπούν βίαια.
Όμως, ο αυθέντης της Ρωσίας διάβασε λάθος τους Ουκρανούς. Είναι πράγματι οι Ουκρανοί γλωσσικά και πολιτισμικά στενοί συγγενείς των Ρώσων κι αυτό ο Πούτιν προσπάθησε να το εργαλειοποιήσει. Αλλά στη διαδρομή της ιστορίας διαφοροποιήθηκαν και νιώθουν ως ξεχωριστή κρατική οντότητα. Θέλουν να είναι μόνοι τους για να νιώθουν ελεύθεροι. Δεν μπορούν, εξάλλου, να ξεχάσουν την πείνα του 1932 - 33 που τους επέβαλε ο Στάλιν, όταν πέθαναν 3.300.000 Ουκρανοί και άλλοι τόσοι από εκτελέσεις και εκτοπίσεις στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας. Κοντολογίς, βλέπουν τους Ρώσους ως δυνάστες.
Μετά την εισβολή, ο Πούτιν πιστεύω να ένιωσε δυσάρεστη έκπληξη. Οι Ουκρανοί αμύνονται μέχρις εσχάτων για την υπεράσπιση της χώρας τους και μαζί και της ελευθερίας τους. Δεν γνωρίζω το αποτέλεσμα του πολέμου, αλλά γνωρίζω ότι ο Πούτιν έχει ήδη ηττηθεί, έστω και αν καταλάβει και ισοπεδώσει την Ουκρανία. Τα εγκλήματα που διαπράττονται με την εισβολή, όπως σε κάθε πόλεμο, είναι φρικτά. Ο τρόμος, που βλέπουμε στις τηλεοράσεις, στα μάτια των μικρών παιδιών, θα είναι οι Ερινύες που θα τον καταδιώκουν.
Ο βίαιος εκτοπισμός εκατομμυρίων Ουκρανών και οι καταστροφές της χώρας τους, θα γίνει ο εφιάλτης του. Ο πρόεδρος των Ουκρανών Ζελένσκι, από κωμικός ηθοποιός, αναγορεύτηκε σε ήρωα, ενθαρρύνοντας τους πολεμιστές της χώρας του, παραμένοντας στις επάλξεις. Ο Πούτιν έχασε το ηθικό πλεονέκτημα και θα το πληρώσει ακριβά και αυτός και ο λαός της Ρωσίας, που τον οδήγησε σε περιπέτειες. Έστω κι αν νικήσει, δεν μπορεί να καταπιέζει 45 εκατ. Ουκρανών για μακρό χρόνο. Έπρεπε να διδαχθεί από τα παθήματα των Αμερικανών στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν (εκεί όπου ηττήθηκαν και οι Ρώσοι).
Οι Ουκρανοί «προτιμούν να αντισταθούν και να πεθάνουν, παρά να δειλιάσουν και να ζήσουν» (Επιτάφιος του Περικλέους).
Ο Πούτιν είδε σαν ευκαιρία την ηττοπάθεια και τη χαύνωση των δυτικών δημοκρατιών και θέλησε να την εκμεταλλευθεί. Πέτυχε όμως το ακατόρθωτο. Αφύπνισε την Ευρώπη από τον λήθαργό της και ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησής της. Ανέστησε το, κατά Μακρόν, «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ, προς μεγάλη ικανοποίηση των Αμερικανών. Ώθησε τους Γερμανούς στο να κάνουν στροφή και να αρχίσουν να εξοπλίζονται, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα αυτά είναι πολύ άσχημα πράγματα για τους λαούς της Ευρώπης και της Ρωσίας, που θα πληρώσουν βαρύ τίμημα, λόγω της αφροσύνης ενός ηγέτη. Η εποχή των κανονιοφόρων πέρασε και τα προβλήματα θα πρέπει να λύνονται με σωφροσύνη και διάλογο. Πολλώ μάλλον, όταν υπάρχουν 13.500 πυρηνικά σε εννέα χώρες, που μπορούν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος ζωής, από τον εκπληκτικά όμορφο πλανήτη μας. Αρκεί να βρεθεί ένας παρανοϊκός ηγέτης, να πατήσει τα κουμπιά.
Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου,
συνταξιούχο δασοπόνο
