Ο Νίκος -αυτό ήταν το όνομά του- ήταν δημόσιος υπάλληλος.
Σε λίγο σηκώθηκαν όλοι, πήραν το πρωινό και ο καθένας έφυγε για τον προορισμό του.
Η Κατερίνα πριν αρχίσει τις δουλειές, έφτιαξε έναν καφέ και κάθισε στον καναπέ του καθιστικού να τον απολαύσει.
Πάντα όταν έμενε μόνη στο σπίτι, το μυαλό της γυρνούσε στο παρελθόν.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν όμορφα, αλλά εκεί γύρω στα δεκαοχτώ της... αντιμετώπισε ένα μεγάλο πρόβλημα. Καταγόταν από μια πόλη της Θεσσαλίας. Ένας μεγάλος έρωτας ήρθε να αναστατώσει τη ζωή της οικογένειάς της. Έμπλεξε με έναν άντρα απ’ την πόλη τους κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερό της.
Χωρίς να το σκεφθεί του... δόθηκε και μετά από λίγο καιρό κατάλαβε ότι ήταν έγκυος. Θορυβήθηκε, τα είχε χαμένα, δεν ήξερε τι να κάνει και πώς να το πει στους γονείς της και στον ίδιο τον... σύντροφό της -αν μπορούμε να τον πούμε έτσι. Τέλος το αποφάσισε και ένα βράδυ που βγήκαν για φαγητό σε μια ταβέρνα, του το είπε...
Εκείνος δεν έβγαλε κουβέντα. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και επιτέλους... μίλησε: «Άκουσέ με Κατερίνα. Δεν είμαστε έτοιμοι να γίνουμε γονείς. Εγώ δεν θέλω να γεννηθεί αυτό το παιδί. Λέω να κάνεις έκτρωση. Έχω έναν φίλο γυναικολόγο, μπορούμε να πάμε και να... απαλλαγούμε απ’ αυτήν την ευθύνη.
Αν συμφωνείς και εσύ, θα πάμε αύριο κιόλας. Θα του τηλεφωνήσω...».
Η Κατερίνα βούρκωσε, ήταν έτοιμη να κλάψει. Άλλα περίμενε να ακούσει, ας πούμε: «Κατερίνα μου θα παντρευτούμε το συντομότερο». Όμως δεν έγινε καθόλου έτσι. Εκείνος στάθηκε ψυχρός και δεν της έπιασε ούτε το χέρι. Σε λίγο σηκώθηκαν και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του, δεν τη συνόδεψε ούτε στο σπίτι της, όπως συνήθιζε.
Όταν επέστρεψε στο σπίτι, οι γονείς ήταν μόνοι τους, ο μικρότερος αδερφός της δεν είχε γυρίσει ακόμη απ’ το φροντιστήριο. Χωρίς να τους μιλήσει, μπήκε στο δωμάτιό της, ξάπλωσε στο κρεβάτι και έβαλε τα κλάματα.
Οι λυγμοί της ακούγονταν ως το σαλόνι που κάθονταν οι γονείς της.
Η μάνα ανησύχησε. Της χτύπησε την πόρτα και μπήκε.
«Τι έπαθες κορίτσι μου, γιατί κλαις;».
«Κάθισε μαμά, θα σου πω. Συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό... Είμαι έγκυος... κι ο Μιχάλης -αυτό ήταν το όνομα του φίλου της- δεν θέλει να κρατήσω το παιδί και να παντρευτούμε.
Τι να κάνω μανούλα μου, θα τρελαθώ...».
Η μάνα ταράχτηκε, την έπιασε μια τρεμούλα. Τι ήταν αυτό που άκουσε!
Μόλις συνήλθε την αγκάλιασε.
«Έλα παιδί μου, μην κλαις, κάτι θα κάνουμε... Αν θέλεις να κρατήσεις το παιδί, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε... Θα φύγεις από εδώ. Θα πας στην Αθήνα. Θα τηλεφωνήσω στην αδερφή μου. Εδώ στη μικρή μας κοινωνία, δεν μπορείς να μείνεις. Τα σχόλια θα οργιάσουν. Θα ντρεπόμαστε να βγούμε απ’ το σπίτι.
Αχ κορίτσι μου, γιατί αφέθηκες σ’ αυτόν τον άνθρωπο, που εμένα δεν μου άρεσε απ’ την αρχή. Αυτός ήθελε να περάσει τον καιρό του παιδί μου. Θα πας στην Αθήνα, θα... γεννήσεις και το παιδί όπως καταλαβαίνεις δεν μπορείς να το κρατήσεις, θα το αφήσουμε σε κάποιο ίδρυμα...».
Η Κατερίνα μάζεψε το μυαλό της και σηκώθηκε απ’ τον καναπέ.
Είχε πολλές δουλειές. Να μαγειρέψει, να κάνει και ένα γλυκό, γιατί το απόγευμα ερχόταν κάποιος... καθηγητής που έκανε φροντιστήριο στην κόρη της στα μαθηματικά και ήθελε κάτι να του προσφέρει, όπως κάθε φορά.
Ήταν ένα ωραίο παιδί, αδιόριστος, ασχολούνταν με τα ιδιαίτερα μαθήματα, σε πολλά παιδιά.
Με την κόρη της είχαν γίνει φίλοι. Της αφηγήθηκε και τη ζωή του. Ήταν θετός γιος μιας οικογένειας της πόλης τους. Οι θετοί γονείς του δεν ζούσαν πια.
Δυστυχώς ήταν αρνητές του εμβολίου κατά του κορονοϊού και... έφυγαν και οι δύο. Αυτός ήταν εμβολιασμένος. Η μάνα του πριν πεθάνει, του είπε κάποια πράγματα.
«Σε υιοθετήσαμε από ένα ίδρυμα της Αθήνας», του είπε. «Δεν ξέρουμε ποιοι ήταν οι πραγματικοί σου γονείς... Αυτό το σταυρουδάκι που έχεις από μωρό, να μην το βγάλεις ποτέ απ’ τον λαιμό σου. Ίσως σε βοηθήσει να βρεις του φυσικούς σου γονείς. Με αυτό το σταυρουδάκι σε άφησαν οι γονείς σου στο ίδρυμα...».
Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Η Κατερίνα άνοιξε. Μπροστά της στεκόταν ο Αλέξης ο... καθηγητής, είχε έρθει για το μάθημα.
Η Κατερίνα τον υποδέχτηκε με χαμόγελο.
«Έλα Αλέξη, πέρασε, η κόρη μου σε περιμένει».
Εκείνος έβγαλε το μπουφάν του, το κρέμασε στην κρεμάστρα και... πήγε να προχωρήσει... αλλά η Κατερίνα πρόσεξε ένα πανέμορφο σταυρουδάκι στον λαιμό του... κάτι της θύμισε...
Τον πλησίασε. «Τι όμορφο σταυρουδάκι είναι αυτό Αλέξη...». Το έπιασε και το κοίταξε καλά-καλά και στο πίσω μέρος διέκρινε τα αρχικά.... Κ.Γ. Άρχισε να τρέμει, ζαλίστηκε, κρατήθηκε απ’ τον τοίχο για να μην πέσει.
Ο Αλέξης θορυβήθηκε, της έπιασε το χέρι. «Είστε καλά;...». «Ναι παιδί μου καλά είμαι... Το παθαίνω αυτό συχνά».
Η Κατερίνα όταν συνήλθε, πήγε στην κουζίνα και γονάτισε στα εικονίσματα...
«Ευχαριστώ Παναγία μου» ψιθύρισε... «Αυτός είναι ο γιος μου σίγουρα... Ευχαριστώ».
Από την Καλλίτσα Γκουράβα Δικτά,
συγγραφέα
