«...Μαμά μη στείλεις το δέμα, γιατί δεν βρίσκομαι στην Κριμαία. Βρίσκομαι στην Ουκρανία στον πόλεμο. Μαμά μας είπαν πως εκεί που θα πάμε, θα μας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκαλιές. Μας περιμένουν ως ελευθερωτές. Όμως μαμά οι Ουκρανοί αντιστέκονται, πολεμάνε».
Αγία Πετρούπολη. 3 Μαρτίου 2022
Μερικές εκατοντάδες νέοι διαδηλώνουν εναντίον του πολέμου. Στο μέσον των διαδηλωτών μια υπέργηρη κυρία, κυρτωμένη από το βάρος των χρόνων, φωνάζει δυνατά κρατώντας δύο χαρτόνια στα οποία είναι γραμμένα αντιπολεμικά συνθήματα.
Ο δημοσιογράφος που μεταδίδει την είδηση μάς πληροφορεί ότι η γιαγιά έζησε τη φρίκη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Έζησε το έπος της αντίστασης του Ρωσικού λαού κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένιγκραντ από τους Γερμανούς. Η πολιορκία του Λένιγκραντ, διάρκειας 17 μηνών, παραμένει ζωντανή στη μνήμη του Ρωσικού λαού. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ρώσου στρατηγού Βοροσίλωφ: «Το Λένιγκραντ πρέπει να αμυνθεί μέχρι τέλους... Θα πολεμήσωμεν όλοι και εάν η πόλις υποκύψει θα αποθάνω εντός αυτής. 9 Σεπτεμβρίου 1941».
Η ηρωίδα γιαγιά που διαμαρτύρεται για τους βομβαρδισμούς εναντίον της Ουκρανίας προφανώς αντιστέκεται, γιατί αυτό που συμβαίνει είναι αδιανόητο. Η γιαγιά βλέπει τα παιδιά των ηρώων του Λένιγκραντ, να βομβαρδίζουν το Κίεβο. Η διαμαρτυρία της γιαγιάς διακόπτεται βιαίως. Ρώσοι χωροφύλακες την αρπάζουν και την απομακρύνουν από τη διαδήλωση. Η εικόνα της αιωνόβιας γιαγιάς, που διαδηλώνει εναντίον του πολέμου, ενοχλεί γιατί η δύναμή της υπερβαίνει τις φοβερές βόμβες του Πουτινικού δεσποτισμού. Αυτή η γιαγιά που είναι η γιαγιά όλων μας στο τέλος θα νικήσει.
Ακούω τη δικαιολογία του Πούτιν. Η Ουκρανία λέει είναι ένα λάθος του Λένιν. Είναι το λάθος της ιστορίας, το οποίο πρέπει να διορθωθεί.
Ακούω τον Ερντογάν: Η συνθήκη της Λωζάνης είναι λάθος του Κεμάλ. Είναι ένα λάθος της ιστορίας που πρέπει να αναθεωρηθεί. Εύχομαι αυτά τα λάθη της ιστορίας - σύμφωνα με τη γνώμη των δύο ηγετών - στο μυαλό των οποίων υπάρχει το παλιό αυτοκρατορικό «μεγαλείο», να μη γίνουν η αφορμή για το «τέλος της ιστορίας».
Δεν μπορεί - μας λέει ο Στέλιος Ράμφος - όποιος νιώθει δυνατός να κάνει κουμάντο στην ιστορία. Ο μεγάλος συγγραφέας και πολεμικός ανταποκριτής των Ρωσικών στρατευμάτων στον πατριωτικό πόλεμο των Ρώσων εναντίον των Γερμανών, Βασίλι Γκρόσσμαν, γράφει στο περίφημο βιβλίο του «Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΕΜΠΛΙΚΑ»: «Στην αρχή αφαιρούσαν από τον άνθρωπο την ελευθερία, το σπίτι, την πατρίδα, του έπαιρναν τη μητέρα, τη γυναίκα, το παιδί. Του αφαιρούσαν τον ουρανό, τα αστέρια, τον άνεμο, τον ήλιο. Κάποτε άρχισε η τελευταία πράξη της ανθρώπινης τραγωδίας. Ο άνθρωπος περνούσε στον τελευταίο κύκλο της κόλασης».
416 π.Χ. Οι Αθηναίοι επειδή η Μήλος συμπαθούσε τους Σπαρτιάτες, καταλαμβάνουν τη Μήλο και σφάζουν όλους τους άνδρες του νησιού.
Διαβάζω στο εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ήλιος: «Οι Αθηναίοι εξαπέλυσαν ύβρεις κατά των Μηλίων ως και την δεινήν συκοφαντίαν ότι ήταν άθεοι. Ενώ εκ του διαλόγου του Θουκυδίδου και άλλοθεν, κρίνονται ευσεβέστατοι και γενναιότατοι».
Η καταστροφή της Μήλου είχε ως δικαιολογία το ψέμα, που δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό ψέμα της ιστορίας. Άλλωστε η αλαζονεία του ισχυροτέρου είναι φανερή στην περίφημη φράση των Αθηναίων προς τους Μηλίους. «Δικαίως τον Μήδον καταλήσαντες άρχομεν». Μετάφραση: «Αφού νικήσαμε τους Πέρσες κάνουμε ό,τι θέλουμε».
Στο μεταξύ στην Ουκρανία οι Ρώσοι άνοιξαν τις πύλες της κολάσεως. Ερείπια. Θάνατος. Προσφυγιά. Ξεριζωμός. Δάκρυα. Φρίκη.
Δανείζομαι πάλι τα λόγια του Βασίλι Γκρόσσμαν από το βιβλίο του «Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΕΜΠΛΙΝΚΑ»: «Οι επιστήμονες, οι κοινωνιολόγοι, οι εγκληματολόγοι, οι ψυχίατροι, οι φιλόσοφοι, αναλογίζονται: Τι είναι αυτό; Τι φταίει; Η κληρονομικότητα, η εκπαίδευση, το περιβάλλον, οι εξωτερικές συνθήκες, κάποιο ιστορικό πεπρωμένο, η εγκληματική βούληση των επικεφαλής; Τι είναι αυτό, πώς συνέβη; ... Εδώ υπάρχουν πράγματα που πρέπει να μας προβληματίσουν».
Είναι φανερό πως όλα αλλάζουν. Μετά το ολοκαύτωμα της Ουκρανίας ακολουθεί ένας ψυχρός πόλεμος διαρκείας. Τα χειρότερα έπονται. Και κάτι ακόμα. Πώς θα μιλήσεις για διάλογο, σεβασμό και αυτοσεβασμό, όταν βγαίνει εκείνη η κυρία που έλεγε ειρωνικά: «Πέστε μου πότε θα γίνει εισβολή για να πάω διακοπές». Θλίψη.
Μια χώρα που γέννησε τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι, το γραφείο Τύπου και ενημέρωσης είναι επιπέδου Αλή πασά. Και πώς θα κυβερνήσεις μια κατακτημένη χώρα σαράντα εκατομμυρίων; Με ελεύθερες εκλογές; Εδώ γελάνε. Θα διορίσεις πρόθυμους δωσίλογους; Θα αντέξουν όσο άντεξε η κυβέρνηση Γιαρουζέλσκι.
Μια διορισμένη Κυβέρνηση ανδρεικέλων θα είναι, όπως λέει ο φίλτατος Γιώργος Σκαμπαρδώνης: «Μια κυβέρνηση πολιτικά τερψίπρωκτων στη ρημαγμένη πόλη του Κιέβου». Προσκυνώ την αντίσταση του Ουκρανικού λαού. Η αντίστασή τους είναι τιμή και δόξα.«Και περισσότερη τιμή τους πρέπει.
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο εφιάλτης θα φανεί στο τέλος
και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε».
Θερμοπύλες, Κ.Π. Καβάφης
Στέλιος Τσιανίκας
