Τραυματισμένη αγριόχηνα στην αυλή μου

Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου, συνταξιούχο δασοπόνο

«Τα πρόβατα τα πούλησα τάκανα δεκανάρια και της Λενιώς μου τάστειλα της αρραβωνιαστικιάς μου πούχει της χήνας το λαιμό, της πέρδικας τα κάλλη».
Είναι μιά παγωμένη νύχτα, μετά την επέλαση της κακοκαιρίας «ΕΛΠΙΣ», που μάλλον ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ήταν. Είμαστε καλά ασφαλισμένοι μέσα στη ζέστη του σπιτιού μας. Ώρα 11.45 νυχτερινή. Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρό μου, στην πίσω πλευρά της αυλής μου. Στο κέντρο της αυλής διακρίνω έναν άσπρο όγκο, που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι είναι. Υποθέτω ότι είναι μια άσπρη γάτα που μας επισκέπτεται κάθε μέρα απρόσκλητη, για να κλέψει τροφή από τις δύο γάτες που ταΐζω πρωί – βράδυ. Τέλος πάντων, δεν εμβαθύνω περισσότερο και πάω γιά ύπνο στα ζεστά μου σκεπάσματα, με το καλοριφέρ να καίει, επειδή το κρύο είναι πολύ έντονο.
Παραδομένος στον ύπνο, που δεν είναι τόσο ήρεμος όσο ήταν στα νεανικά χρόνια, λόγω των προβλημάτων που φέρνει η προχωρημένη ηλικία, στις 4 η ώρα τη νύχτα, ξυπνάω τρομαγμένος από ένα σκούντημα της συζύγου: Ξύπνα, μου λέει συνωμοτικά, να δεις κάτι στην αυλή μας. Είναι ένα μεγάλο πουλί που κουνάει τα φτερά του. Ώσπου να συνειδητοποιήσω τι μου λέει, κατατρόμαξα, πιστεύοντας ότι κάτι κακό συμβαίνει ή ότι είναι κάποιος κλέφτης στην αυλή. Τέλος, ντύνομαι και παίρνω ένα σεντόνι να πιάσω το πουλί, σκεπάζοντάς το. Πλησιάζω και βλέπω ότι είναι μία αγριόχηνα, προφανώς τραυματισμένη. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Χρόνια έχω να δω αγριόχηνα να πετάει, πόσο μάλλον στην αυλή μου. Η αλλαγή του κλίματος, βλέπεις, έστειλε τα υδρόβια πουλιά σε βορειότερες περιοχές.
Πλησιάζω προσεκτικά, αλλά η αγριόχηνα περπατάει γρήγορα και δεν μπορώ να την προσεγγίσω για να την πιάσω. Συνεχίζουμε το ίδιο σε όλο το μήκος της αυλής μου. Κάποια στιγμή, τρέχω να την αιφνιδιάσω για να την πιάσω, αλλά εκείνη, με μια υπερπροσπάθεια πετάει με ένα αβέβαιο πέταγμα έξω από την αυλή μου. Δεν μπορώ πλέον να κάνω τίποτε μέσα στην κρύα νύχτα. Προφανώς, κάπου κοντά θα προσγειώθηκε και δεν ξέρω τίποτε για την τύχη της, που σίγουρα δεν θα είναι καλή. Εκείνη δεν με εμπιστεύθηκε, έχοντας κακή πείρα από τους ανθρώπους, μη γνωρίζοντας ότι εγώ ήθελα να την πιάσω για να την περιθάλψω. Γυρίζω στενοχωρημένους στο κρεβάτι μου, αλλά μέχρι το πρωί δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Όσο και να σας φαίνεται παράξενο, το γεγονός αυτό με συντάραξε. Δεν ήταν βέβαια κάποιος άνθρωπος τραυματίας, ένα πουλί είναι, αλλά μέσα στη νύχτα πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου.
Η αγριόχηνες, αν υπάρχουν κάποιες στην περιοχή μας αυτήν την εποχή, λόγω της κακοκαιρίας, θα πρέπει να βρίσκονται στη λίμνη Κάρλα ή στη λιμνοδεξαμενή έξω από το χωριό Δήμητρα. Είναι και οι δύο χώροι όπου απαγορεύεται το κυνήγι; Πώς λοιπόν πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε αυτό το πουλί; Συνειρμικά, σκέφτομαι, πόσα πλάσματα υπάρχουν στη φύση, στο έλεος των καιρικών συνθηκών και παράλληλα βρίσκονται στη διακριτική εξουσία του ανθρώπου, ο οποίος τα καταδιώκει απηνώς και πλέον πολλά είδη εξαφανίζονται ή βρίσκονται στα όρια του εξαφανισμού.
Ειδικά στην Ελλάδα, κάθε τι που πετάει αποτελεί στόχο. Αυτό, βέβαια, δεν ισχύει για τους ευσυνείδητους κυνηγούς, για τους οποίους το κυνήγι αποτελεί άθλημα. Δυστυχώς όμως, στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί ασυνείδητοι, οι οποίοι δε σέβονται το περιβάλλον και ό,τι υπάρχει μέσα σ’ αυτό. Πριν από λίγα χρόνια, υπήρχαν χιλιάδες λαγοί. Πλέον έχουν εξαφανισθεί, οι περισσότεροι κυνηγημένοι το βράδυ με τα φώτα των αυτοκινήτων. Στα βουνά της περιοχής Αγιάς, υπήρχαν παλαιότερα ζαρκάδια και ελάφια. Τώρα δεν υπάρχει κανένα, θύματα της παράνομης θήρας. Ακόμη κι αν δεν είχαν εξαφανισθεί με την παράνομη θήρα, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν το καλοκαίρι από στέρηση νερού. Οσες πηγές υπάρχουν στα βουνά, έχουν διοχετευθεί σε σωλήνες για το πότισμα δενδροπερίβολων. Αυτό είναι παράνομο. Ο νόμος προβλέπει ότι το 1/3 του νερού κάθε πηγής θα πρέπει να ρέει ελεύθερα, για να υδρεύονται τα άγρια ζώα και πτηνά. Αλλά, ποιος ασχολείται σήμερα με αυτά…
Τα ζώα και τα πτηνά και γενικότερα η φύση και το περιβάλλον, είναι η ομορφιά της ζωής. Είναι αυτά που κάνουν μοναδικό τον πλανήτη Γη.
Τα ζώα και τα πτηνά είναι φίλοι μας και αναγνωρίζουν την ανωτερότητά μας, αλλά εμείς τα φερόμαστε με τον χειρότερο τρόπο, λες και είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας. Εξαφανίζονται χιλιάδες είδη της πανίδας και χλωρίδας κάθε χρόνο. Καταστρέφεται ταχύτητα το περιβάλλον και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε μέρα:
Άνοδος της θερμοκρασίας, τυφώνες, πλημμύρες, λιώσιμο πάγων στους πόλους, ερημοποίηση εκτάσεων, αναγκαστική μετανάστευση, πείνα.
Τώρα ξύπνησαν οι άνθρωποι και προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση.
Μήπως είναι πλέον αργά; Εύχομαι να κάνω λάθος.