Ερως ανίκατε μάχαν

ΔΙΗΓΗΜΑ

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Ο Γιώργος ήταν ένας ωραίος άντρας, ψηλός, αρρενωπός με γκρίζους κροτάφους και ένα περιποιημένο κοντό γενάκι.
Κόντευε τα πενήντα, αλλά δεν έβγαιναν μπροστά στη γοητεία του ούτε οι τριαντάρηδες.
Προϊστάμενος σε μια δημόσια υπηρεσία, απολάμβανε τον σεβασμό και την αγάπη όλων των υπαλλήλων. Βέβαια ήταν κι αυτός πολύ καλός και ευγενικός μαζί τους. Ιδιαίτερη… συμπάθεια ένιωθε για τη γραμματέα του τη Σοφία.
Ήταν ένα γλυκύτατο κορίτσι, μετρίου αναστήματος, με σωστές αναλογίες και ένα ωραίο χαμόγελο.
Ο Γιώργος από την πρώτη μέρα, γοητεύτηκε απ’ αυτό το κορίτσι.
Δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει μέσα του, τι ήταν αυτό που ένιωθε. Ήταν αγάπη φιλική και συναδελφική, ήταν ίσως… κεραυνοβόλος έρωτας!
Ντρεπόταν λιγάκι γι’ αυτό, γιατί η Σοφία δεν θα ήταν ούτε τριάντα χρονών. Είχαν αρκετά χρόνια διαφορά.
Όμως «ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά κι όπου βρεθεί χορεύει!» λέει μια λαϊκή ρήση κι ο Σοφοκλής πριν χιλιάδες χρόνια είπε «έρως ανίκατε μάχαν».
Αυτά σκεφτόταν όταν ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και έπαιρνε θάρρος. Το εκμυστηρεύτηκε στον κολλητό του φίλο Βασίλη. Αυτός ήταν παντρεμένος από χρόνια και είχε παιδιά στο πανεπιστήμιο.
Εκείνος δεν γέλασε, όπως θα περίμενε ο Γιώργος. Έριξε τη ματιά του στο… άπειρο και ύστερα συγκεντρωμένος τον κοίταξε στα μάτια και…
«Γιώργο είναι αλήθεια πως έχετε μεγάλη διαφορά ηλικίας, καμιά φορά δεν παίζει ρόλο κι αυτό. Η ευτυχία δεν εξαρτάται απ’ την ηλικία. Βλέπεις ζευγάρια συνομήλικα ερωτευμένα που χωρίζουν μετά από λίγα χρόνια γάμου.
Όμως, ξέρεις αν νιώθει το ίδιο κι εκείνη; Αφού βεβαιωθείς τότε να κάνεις το βήμα…».
Ο Γιώργος του έσφιξε το χέρι. «Φίλε μου δεν ξέρεις πόσο τόνωσες το ηθικό μου. Αυτό έχω σκοπό να κάνω, πριν της πω οτιδήποτε. Θα σιγουρευτώ πρώτα και για τα δικά της αισθήματα. Αν και πιστεύω πως νιώθει κι αυτή το ίδιο.
Ο τρόπος που μου μιλάει, που με κοιτάζει… το νιώθω το αισθάνομαι, είναι αμοιβαία αυτή η αγάπη».
«Μακάρι φίλε μου να πάνε όλα καλά. Σου το εύχομαι ολόψυχα…».
Ήταν μεσημέρι, όλοι οι υπάλληλοι είχαν φύγει από ώρα.
Η Σοφία χτύπησε την πόρτα του προϊσταμένου της, πριν της απαντήσει μπήκε.
Ο Γιώργος ταράχτηκε, τον έπιασε μια τρεμούλα… «Κάθισε» της είπε δειλά.
Εκείνη τον κοίταξε μέσα στα μάτια.
«Μπορώ να σας μιλάω στον ενικό; Να αφαιρέσουμε το «κύριε», αυτό απομακρύνει τους ανθρώπους, κι εγώ… νιώθω κάπως μαζί σας… Δεν είστε μόνο προϊστάμενός μου… αλλά…».
Χωρίς να το καταλάβουν βρέθηκαν αγκαλιασμένοι. Τους πήραν τα δάκρυα. «Σ’ αγαπώ Σοφία…», της είπε. «Κι εγώ Γιώργο, απάντησε εκείνη, μέσα στα αναφιλητά της».
Έμειναν αρκετή ώρα σφιχτά αγκαλιασμένοι και ένιωθε ο ένας τη ζεστασιά του άλλου και τους χτύπους της καρδιάς του.
Έπειτα κάθισαν δίπλα και έμειναν λίγη ώρα αμίλητοι.
Έπειτα μίλησε ο Γιώργος.
«Σοφία μου, έχουμε αρκετά χρόνια διαφορά, πώς θα το πάρει το περιβάλλον! Οι γονείς ας πούμε…».
«Η μαμά μου το ξέρει εδώ και καιρό, της είπα γι’ αυτό που νιώθω για σένα.
Δεν έχει καμία αντίρρηση. Γιατί κι εκείνη έχει μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον πατέρα μου. Το ίδιο κι ο πατέρας μου».
«Ωραία λοιπόν, ας το προχωρήσουμε, εγώ γονείς δεν έχω, έχουν πεθάνει, πρόσφατα έφυγε η μάνα μου.
Ούτε και αδέρφια έχω, ήμουνα μοναχογιός. Για τους παραπέρα δεν με νοιάζει. Ο καθένας ας κοιτάει τη δουλειά του».
To ζευγάρι τα βρήκε πολύ γρήγορα. Σε έξι μήνες αποφάσισαν να παντρευτούν. Ήταν τρισευτυχισμένοι και οι δύο. Η διαφορά τους δεν φαινόταν, γιατί όπως είπαμε, ο Γιώργος ήταν ένας γοητευτικός άντρας και εύρωστος.
Σε στενό οικογενειακό κύκλο, με λίγους καλεσμένους, λόγω κορονοϊού έγινε ο γάμος.
Όλα ήταν έτοιμα από ώρα κι ο παπα-Νικόλας περίμενε το ζευγάρι.
Μόλις τους είδε πιασμένους χέρι-χέρι, συγκινήθηκε. Για δευτερόλεπτα το μυαλό του γύρισε πίσω στον δικό του γάμο. Που κι εκείνος παντρεύτηκε την πρεσβυτέρα του -σήμερα- από σφοδρό έρωτα. Όπως και το ζευγάρι που στεκόταν μπροστά του, το ήξερε καλά, ο Γιώργος ήταν συμμαθητής του.
Μέσα σε απόλυτη ησυχία και κατάνυξη ξεκίνησε το μυστήριο.
Όταν ακούστηκε το «στέφεται ο δούλος του Θεού Γεώργιος τη δούλη του Θεού Σοφία… ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια του Γιώργου και έσφιξε το χέρι της αγαπημένης του…».