Σήμερα σημαντικότεροι είναι οι υπουργοί Υγείας. Παίζουν έναν μεικτό ρόλο των αστυνομικών και των γιατρών. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τους γιατρούς. Παίζουν τον διπλό ρόλο των στατιστικών και των ιερέων. Εξελίσσονται ανάμεσα στους αριθμούς της πανδημίας και στην παρηγοριά. Δύσκολες λοιπόν ισορροπίες για ένα ασχεδίαστο σύστημα και έναν πολύ κουρασμένο λαό. Συνήθως όλοι καταλήγουν στην πιο εκφραστική και γοητευτική εκδοχή της λογικής ανακολουθίας. Όχι στην πρόβλεψη, αλλά στη μαντεία. Όχι στο μέτρο, αλλά στον ασύντακτο κανόνα. Μέσα σε αυτό το σκοτεινό περιβάλλον πρέπει να δοθούν ορθολογικές απαντήσεις σε ένα ανορθολογικό σύστημα ερώτημα; Πότε θα γυρίσουμε εκεί που ήμασταν; Πότε θα απεγκατασταθεί η μορφή υγειονομικής πανδημικής οικονομίας, πότε θα ξεκουμπιστεί η αρρώστια, πότε θα εκλείψει η ψυχαγωγική φτώχεια, πότε θα αποχωρήσουν οι δαιμονολόγοι, πότε θα μειωθούν επιτέλους οι αυξανόμενες τιμές στα ράφια της καθημερινότητας. Πότε θα έρθει αυτή η Άνοιξη που περιμένουμε; Και δυστυχώς μια πρώτη, αλλά όχι σίγουρη απάντηση είναι «ποτέ». Φτώχεια δεν είναι η απλή έλλειψη χρημάτων, όσο η μαζική αιχμαλωσία στη στοιχειώδη διαβίωση. Εξελίσσεται και συντρίβει τον πολίτη ένα πάρτι δύο χρόνια τώρα υγειονομικών περιορισμών, οικονομικών δυσκολιών και ενός δημόσιου χώρου αχανούς βίας.
Ο πολίτης περιμένει ένα φως στο τούνελ επί 12 χρόνια και συνεχώς δυστυχώς απομακρύνεται η έξοδος. Εκπαιδεύεται στη μάταιη αναμονή. Απαιτείται από τον πολίτη πειθαρχία, συμμόρφωση στις οδηγίες, όταν έχει διαλυθεί κάθε σχέση του με την ελπίδα. Όλες οι πολιτικές επενδύσεις ιδίως των τελευταίων χρόνων έχουν φανεί λανθασμένες, αργές και όχι αποτελεσματικές. Πώς μπορεί να πειθαρχήσει ακόμα μια φορά; Στρέφεται μαζικά στην τρέλα. Δεν είναι ευτυχισμένος, δεν είναι ισορροπημένος, δεν πιστεύει, δεν μαγεύεται, δεν έχει φίλους, δεν έχει ζωντανή ερωτική σχέση. Ακούει τον γιατρό και τον αντι-γιατρό, τον νόμο και τον κλέφτη, τον ωμό και τον μυθομανή. Τα βάζει στο μπλέντερ και τρώει τον πολτό. Πολλά χρόνια μιας προϊούσας φτώχειας οδήγησαν στην κατάκτηση ενός εξαίσιου πάτου, του συλλογικού μιθριδατισμού. Ένα πολιτιστικό μη περαιτέρω. Μία αναισθησία για τα συλλογικά αγαθά, μια ερείπωση των συμπεριφορών, μια εξοικείωση με την αντιδημοκρατία δυστυχώς.
Η οικονομία στις μετρήσεις της κοινής γνώμης ανακτά τα πρωτεία από την υγεία. Ο πληθωρισμός που ροκανίζει τα εισοδήματα και πιέζει τους πολίτες ξαναπαίρνει κεφάλι στις αξιολογήσεις τους. Η οικονομία, φυσικά, εκλαμβάνεται ως απλή ταμειακή ευχέρεια, όπως η υγεία εκλαμβάνεται ως ανεμπόδιστη δραστηριότητα. Με μια αντιμετάθεση, η οικονομία γίνεται το ισοδύναμο της υγείας. Υποκατάστατο μιας βιολογικής και κοινωνικής ακεραιότητας.
Τρέμω στον διδακτισμό σε μια Άνοιξη που δεν έρχεται, αλλά είμαστε σε ένα επικίνδυνο πουθενά, χωρίς προβολές στο μέλλον, χωρίς εκτίμηση των κινδύνων χωρίς φυλαγμένο λίγο ψωμί για αύριο. Ένα δίλημμα έξω από την πολιτική επικαιρότητα.
Ύστερα είναι και αυτή η τηλεόραση ειδικά σ' αυτές τις πρωινομεσημεριανές εκπομπές που δεν προσβάλλει μόνο τα αυτιά σου, αλλά σου λερώνει και την ψυχή. Και βλέπεις κανείς δεν ασχολείται. Δίνουν τον λόγο σε οποιονδήποτε και φαίνεται το αστοιχείωτο σε όλο του το μεγαλείο. Πολύ θα ήθελα ειλικρινά να ξέρω με τι κριτήρια επιλέγουν τους παρουσιαστές και τις παρουσιάστριές τους. Μόνο τα νούμερα της τηλεθέασης τους ενδιαφέρουν. Καλά δεν θα πω για το ύφος των εκατό καρδιναλίων και το σηκωμένο δάχτυλο του δημόσιου κατήγορου, άστο, αυτό μπορεί «να σε στείλει», αλλά η φρασεολογία, η σύνταξη, αυτά τα καημένα τα τριτόκλιτα λιποθυμούν στα χείλη τους. Ο Παρατατικός αυτοκτονεί και ο Αόριστος γίνεται τόσο αόριστος που δεν τον αναγνωρίζεις.
Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο
