Την ηθική μας στασιμότητα φοβάμαι...

Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια, δικηγόρο Αθηνών, μέλος του Μητρώου Στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικό Συνεργάτη στη Βουλή των Ελλήνων

Ζούμε στιγμές που θα ζήλευε ακόμη και ο Αριστοφάνης. Κάποιοι τόλμησαν χωρίς ντροπή να κάνουν το Ελληνικό Κοινοβούλιο «καφενέ», ενώ ο «Αττικός» χιονιάς ξεγύμνωσε αδυναμίες και βαθμολόγησε για ακόμη μία φορά αρνητικά, την ταύτισή μας με την ευθυνοφοβία και τον «αθεράπευτο» ωχαδερφισμό. Τι γίνεται όμως με τις διαχρονικές μορφές ηθικής ένδειας, που δυστυχώς στην Ελλάδα είναι τακτικές και όχι έκτακτες; Έτη 2020 και 2021. Δύο χρονιές, που δύσκολα θα σβηστούν από τη μνήμη όλων μας για πολλούς λόγους.
Μία πρωτόγνωρη κατάσταση που δοκίμασε τις αντοχές μας και ταυτόχρονα έβγαλε στην επιφάνεια πολλά από τα τρωτά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Οργή ανεξέλεγκτη, έντονος παραλογισμός, πολιτική ανωριμότητα και μία ηθικής μορφής «πανδημία», για την οποία δύσκολα τελικά θα βρούμε το «εμβόλιο». Έχω γράψει επανειλημμένως για το διαχρονικό πρόβλημα- τροχοπέδη στην εξέλιξη που θα μπορούσαμε να έχουμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολίτες. Υπάρχει ξεκάθαρο έλλειμμα υγιούς κουλτούρας. Ελλιπής νοοτροπία συνεννόησης στα σοβαρά, συνεργασίας στα σημαντικά, ορθής σκέψης στα μεγάλα. Γίναμε όλοι ειδικοί σε ζητήματα ιατρικά, νομικά, κοινωνικά, πίσω από το κάλυμμα μίας άκρατης συνωμοσιολογίας του Facebook, που «βάλθηκε» να καταστρέψει τον κόσμο.
Ναι, η σπουδαιότητα της δημοκρατίας φαίνεται στον σεβασμό της άποψης της μειοψηφίας, αρκεί αυτή η άποψη να αποτελεί “φάρμακο” και όχι “φαρμάκι”. Απαξιώσαμε τους πάντες και τα πάντα. Την επιστήμη, τη γνώση, τους αριθμούς. Κι όλα αυτά χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Οι συνωμοσίες ανέκαθεν ήταν κάτι που με απωθούσε. Δεν ήθελα να είμαι όμηρος μίας αδαούς φλυαρίας, που συνοδευόταν από την επικίνδυνη ημιμάθεια του διαδικτύου. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να ασχοληθώ περισσότερο απ’ όσο πρέπει, με λεπτομέρειες περί επιλογής του «καλύτερου» εμβολίου ή άλλων ανούσιων για μένα ιατρικών δεδομένων. Δεν ξέρω τι σημαίνει mRNA εμβόλιο και ούτε με ένοιαξε να μάθω. Εμβολιάστηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ με απόλυτη εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Όραμά μου, ειδικά οι νεότερες γενιές να μάθουν να σκέφτονται καθαρά, σε έναν κόσμο προόδου και καθαρής σκέψης. Όχι σε έναν κόσμο οπισθοδρόμησης.
Έχει άραγε κι άλλο «ηθικό πάτο» το βαρέλι; Δυστυχώς έχει… Ζούμε στιγμές παράνοιας, άνευ προηγουμένου. Σε ποια προηγμένη χώρα του δυτικού κόσμου «φοιτητές» κρατούν ομήρους καθηγητές, κρεμώντας τους χυδαίες ταμπέλες; Σε ποια ευνομούμενη κατά τα λοιπά κοινωνία, γίνεται επί 34 χρόνια κατάληψη σε Πανεπιστήμιο; Σε ποια δημοκρατική χώρα, αβέβαιης προέλευσης άνθρωποι κολλάνε στους τοίχους του Πανεπιστημίου απειλητικά κηδειόχαρτα κατά του Πρύτανη; Σε ποια αναπτυγμένη Ευρωπαϊκή χώρα, το Κοινοβούλιο χάνει τον σπουδαίο και εμβληματικό του ρόλο, και μετατρέπεται σε «κακή» μικρογραφία της κοινωνίας;
Αθεράπευτοι λαϊκιστές, αιώνιοι φοιτητές, αυτόχθονες ιθαγενείς, ανεμβολίαστοι θεματοφύλακες του Συντάγματος, ιερές δηλώσεις και εμβόλια, κουτάλια που στέκονται όρθια, 5G μέσα μας που θα ζήλευε ακόμη και η Cosmote, δήθεν επαναστάτες του καναπέ, και άλλα τέτοια αδιανόητα. Κι όμως, μέσα από το αδιανόητο καταφέρνουν και εξασφαλίζουν «πρώτο τραπέζι πίστα» σε όλα τα μέσα. Αν άνοιγε όμως η συζήτηση για τη μη χρήση κρεβατιού ΜΕΘ σε περίπτωση νόσησης από εκείνους που σήμερα καταλαμβάνουν τα 9 στα 10 κρεβάτια, τότε είναι σαν να τους ακούω. «Θέλουμε προσλήψεις στην Υγεία», «Το ΕΣΥ που οδηγήσατε στον γκρεμό», «Οι πολιτικοί που φταίνε πάντα για όλα», «Οι σύγχρονες χούντες» και άλλα τέτοια...
Εκείνοι είναι αμέτοχοι, είναι ανεύθυνοι, είναι παντελώς αναρμόδιοι. Κριτική ναι. Αυτοκριτική όχι και ποτέ…! Πάντα αθώοι, πάντα κατάλευκοι, πάντα με παρθενορραφή αμόλυντοι. Αλλά και πάντα «διαβασμένοι» μέσα από «άσφαιρα» βιντεάκια αμφιβόλου προέλευσης στο YouTube ή από επαναστατικές μπαλωθιές που θα ρίξει κάποιος «επαναστάτης» επιστήμονας.
Μην μας κάνει λοιπόν εντύπωση η επί δεκαετίες ηθική μας στασιμότητα. Μην μας προβληματίζει η καθολική απαξίωση των θεσμών. Αρκετά με την ανούσια ‘’βλαχομπαρόκ’’ μαγκιά του… ‘’Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;’’. Ακόμη χειρότερα όταν αυτή η μαγκιά προέρχεται από ένα μέλος του Κοινοβουλίου. Από έναν νταή που δεν έχει καμία σχέση με την Κρητική λεβεντιά, καθώς μέσα από ψευτοπαλικαράδικες συμπεριφορές, ελεεινολογεί, τρομοκρατεί και απειλεί. Αρκετά με τις άναρχες κραυγές όλων αυτών που λένε ότι αδικούνται, αλλά δεν τολμούν να πουν αν αδίκησαν.
Αλήθεια όλους αυτούς τους μήνες μίλησε κανείς για μία άλλη κατηγορία ανθρώπων; Ανθρώπους που βρέθηκαν σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο για άλλους λόγους υγείας. Ανθρώπους που δεν πάσχουν από Covid-19, όλων των παραλλαγών και μεταλλάξεων. Ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο, από καρδιά, από διαβήτη, σάκχαρο, από δεκάδες ασθένειες. Ανθρώπους που βρέθηκαν χωρίς να το θέλουν στα επείγοντα. Ανθρώπους που τους υποδέχονται με το ερώτημα «από Covid;» και απαντάνε με σκυμμένο βλέμμα, “Όχι”, λες και νιώθουν ενοχές. Ανθρώπους που δεν κραυγάζουν, δεν απειλούν, δεν προειδοποιούν για πέτσινες επαναστάσεις. Εγώ με αυτούς είμαι πάντως ξεκάθαρα.
Ζήτημα παιδείας συνεπώς όλα. Παιδείας κοινωνικής, μιας και από Πανεπιστημιακή έχουμε αποθέματα. Όποια ζητήματα κι αν ανακύψουν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Θέματα οικονομικά, εκπαιδευτικά, υγειονομικά, κοινωνικά. Την ηθική μας στασιμότητα φοβάμαι… Αν σκέφτεσαι για έναν χρόνο, φύτεψε έναν σπόρο. Αν σκέφτεσαι για δέκα χρόνια, φύτεψε ένα δέντρο. Αν σκέφτεσαι για 100 χρόνια μετά, δίδαξε ανθρώπους, είχε πει ο Κομφούκιος.