Γιατί θα θυμάμαι πάντα τον Δημ. Χατζηγιάννη

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αγαπητή «Ελευθερία»
Διαβάζοντας το κείμενο του εξαίρετου κ. Παπαθεοδώρου για τον Δημ. Χατζηγιάννη, του δημάρχου της πόλης μας, ήρθε στον νου μου η γνωριμία που είχα μαζί του και η βοήθεια που μου έδωσε σαν δασκάλα, όταν χρειάστηκε. Βέβαια, τον γνώριζα από τον πατέρα μου και είχα

παρακολουθήσει μαζί τους αρκετές διαλέξεις του.
Είμαι συνταξιούχος δασκάλα. Τελείωσα στα 20 μου χρόνια την Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας και στα 22 χρόνια διορίστηκα επί Γεωργίου Παπανδρέου σ’ ένα χωριό 25 χιλιόμετρα από το δικό μου. Τον πρώτο χρόνο με βοήθησε η συνάδελφος που ήταν διευθύντρια στο 2/θέσιο εκείνο σχολείο όπου χρειάστηκε. Πήρε όμως απόσπαση τον επόμενο χρόνο κι έτσι έμεινα μόνη με 35 μαθητές. Αυτό συνεχίστηκε ένα και δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά.
Όταν διορίστηκε συνάδελφος μεγαλύτερος από μένα που έγινε ο διευθυντής του σχολείου, ο αριθμός των μαθητών μειωνόταν συνέχεια κάτω από 30.
Ο κ. προϊστάμενος, ο κ. επιθεωρητής με απέσπασε σε σχολείο διπλανού χωριού. Ύστερα από λίγες ημέρες που ήμουν στην καινούργια μου θέση με ειδοποιούν ότι με καλεί στο γραφείο του ο κ. Νομάρχης στις 6 μ.μ. την επόμενη μέρα. Ήταν περίοδος Χούντας. Φοβήθηκα. Κατάλαβα ότι οι κάτοικοι παρακινούμενοι ...κατέφυγαν σ’ εκείνον για την απόσπασή μου.
Ο πατέρας μου με συμβούλεψε να πάω για βοήθεια στον δήμαρχο τον Χατζηγιάννη. Ήταν γνωστοί γιατί ήταν στο ίδιο ψηφοδέλτιο όταν ο Χατζηγιάννης έγινε αργότερα υπουργός. Μάλιστα, ο πατέρας μου είπε ότι τον ρώτησε γιατί δέχτηκε να γίνει δήμαρχος ενώ είχαμε Χούντα κι εκείνος απάντησε ότι το έκανε για το καλό της πόλης μας.
Πήγα το πρωί της επομένης στο γραφείο του όπου συνάντησα και αρκετούς σαν εμένα που ήθελαν να τον δουν.
Ο δήμαρχος έλειπε. Κάποιος μας είπε να πάμε το απόγευμα έξω από το σπίτι του στις 5 η ώρα. Έτσι και έγινε. Πήγα κι εγώ. Βγήκε ο δήμαρχος από το σπίτι του, τον πλησίασα όταν ήρθε η σειρά μου και του συστήθηκα. Έδειξε χαρούμενος. «Του Αποστόλη παιδί είσαι;». Μου είπε ότι θα πήγαινε σε μια εκδήλωση και από ‘κει θα τηλεφωνούσε στον κ. νομάρχη. Τον ευχαρίστησα κι έφυγα. Κατευθυνόμουν προς την πλατεία Ταχυδρομείου. Λίγα λεπτά πέρασαν και δίπλα μου σταμάτησε το αυτοκίνητο του δημάρχου. Άνοιξε το παράθυρο και μου είπε: «Παιδί μου γύρισα πίσω και τηλεφώνησα από το σπίτι μου μη σου κάνει κανένα κακό». Τον ευχαρίστησα και πάλι.
Στις 6 μ.μ. παρουσιάστηκα στον κ. νομάρχη. Φώναζε ότι θα με έστελνε στον Έβρο εμένα την κομμουνίστρια γιατί... εγκατέλειψα τη θέση μου.
«Όμως για χάρη του Χατζηγιάννη του δημάρχου που τηλεφώνησε να γυρίσεις αύριο στη θέση σου».
Πάντα όταν σκέφτομαι τη ζωή μου σαν δασκάλα έρχεται στον νου μου η ιστορία αυτή.
Και πάντα θα θυμάμαι τον Δημ. Χατζηγιάννη, τον δήμαρχο της πόλης μας, που με βοήθησε τόσο σε δύσκολη κατάσταση της επαγγελματικής μου ζωής.
Ευσταθία Γιαννακούρα - Μακά,
συνταξιούχος δασκάλα