(μπονβιβέρ: άνθρωπος που διψά για εμπειρίες κι απολαμβάνει τη ζωή).
Ο Αλέξανδρος, γεννήθηκε στην Αθήνα (1893) απ’ τον Κωνσταντίνο και τη Σοφία. Απ’ την Ευελπίδων, στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο. Μετά 16 μήνες, ανέμελος, ζει μια θυελλώδη σχέση (παιδική φίλη) τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους δρόμους μα η «τύχη» προστάζει άλλα. 30/5/1917, ο Αλέξανδρος αναγορεύθηκε βασιλιάς (24 ετών), Στο διάγγελμα, δηλώνει τοποτηρητής του θρόνου με άπειρο σεβασμό στον εξόριστο πατέρα του, χωρίς νύξη για πόλεμο. Οι Σύμμαχοι θορυβούνται κι ο Αλέξανδρος (7/6), διευκρινίζει: «… πεποιθώς επί αγαθάς προθέσεις των Δυνάμεων, θα συνεργαθώ ειλικρινώς μετ’ αυτών, προς κατευνασμόν των πνευμάτων και επίτευξιν συμφιλιώσεως του Έθνους» (Εφημερίδα Κυβερνήσεως). Όμως, οι πρωτοκλασάτοι (Γούναρης, Δούσμανης, Μεταξάς, Μερκούρης, Δραγούμης κ.ά.) ήδη εξορίσθηκαν (Κορσική). Οι λοιποί, υπό επιτήρηση. Η κυβέρνηση Ζαΐμη φεύγει (11/6).
13/6/1917 ορκίζεται Πρωθυπουργός, Υπουργός Στρατιωτικών, ο Βενιζέλος. 15/6/1917, κηρύχθηκε πόλεμος κατά Κεντρικών δυνάμεων. Οι σχέσεις Αλέξανδρου, Βενιζέλου, ξεκίνησαν ψυχρές. Περιγράφει (19/6/1917) ο Αλέξανδρος: «Ήρθε κρύος. Δεν του ’δωσα το χέρι στην ορκωμοσία, ούτε σήμερα. Άρχισε να μιλά με κακία: «Θα κάμετε τούτο, το άλλο… Εγώ θα κανονίζω τα πάντα Μεγαλειότατε. Σεις είσθε ανεύθυνος. Με μεταχειρίσθηκε σαν μαθητούδι. Ζύγωσε και μου έκανε μάθημα περί συνταγματικής βασιλείας, αγγλικού κοινοβουλευτισμού. Πίσω απ’ τα γυαλιά, τα μάτια του έδειχναν έχθρα. Τι να κάμω; Αυτός έχει δύναμη κι εγώ τίποτα».
Σ’ άλλη συνάντηση, ο βασιλιάς διαμαρτυρήθηκε για διώξεις αντιβενιζελικών.
-Βενιζέλος: «Αυτοί δεν είναι πολιτικοί, είναι εγκληματίες».
-Αλέξανδρος: «Κι αν είναι, δεν πρέπει να κατεβαίνετε στο επίπεδό τους; Έτσι δεν θα τελειώσουμε ποτέ».
-Βενιζέλος: «Μικροπολιτεύομαι, χαμηλώνομαι, γιατί ’κείνοι με αναγκάζουν. Δημιουργώ τη μεγάλη Ελλάδα, είσθε νέος, πρέπει να με βοηθήσετε. Αν κάνετε το καθήκον σας, θα σας υποστηρίξω. Ειδ’ άλλως…» τον περίμενε… Ελβετία. (Ζαλοκώστας).
Ήπιος, διαλλακτικός, δεν ενεπλάκη στα πολιτικά μίση. Παρά την εκδίωξη του πατέρα του, συμφιλιώθηκε με τον Βενιζέλο, ενώ με τη Μικρασιατική εκστρατεία ήταν δημοφιλής στον στρατό. Στα 3+ χρόνια που έμεινε στον θρόνο, συνέβησαν πολλά:
15/9/1918, ξεκίνησε αντεπίθεση με Αγγλογάλους, Έλληνες, Σέρβους, στο μακεδονικό μέτωπο. Επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. 29/5/1918, ο Ελλην. Στρατός νίκησε τους Βούλγαρους στο Σκρα. Βουλγαρία, Τουρκία συνθηκολογούν.
28/9/1919, η Ελλάδα συμμετέχει στην αποτυχημένη εκστρατεία, Γαλλίας κατά Μπολσεβίκων (Κριμαία) προς άγραν οφέλους… Οι Σοβιετικοί στα 4 χρόνια κάναν «αστακό» τον Κεμάλ, αρνούνταν ελληνικές διεκδικήσεις στη Μικρασία. Οι Σύμμαχοι για ν’ αποσπάσουν τον Κεμάλ από τη Ρωσική αγκαλιά, εγκατέλειψαν τους Έλληνες.
Η Γερμανία ηττήθηκε, ο στρατός μας κατέλαβε Σμύρνη, Δυτική, Ανατολική Θράκη, (1919/20). Με τη Συνθήκη των Σεβρών (28 /7/1920), η Θράκη ενσωματωνόταν στην Ελλάδα, η Σμύρνη θα βρισκόταν για 5ετία υπό ελληνική κατοχή. Με δημοψήφισμα θα καθοριζόταν το μέλλον της.
Στα χαρτιά ο Βενιζέλος πέτυχε τη μεγάλη Ελλάδα, «των 5 θαλασσών και 2 ηπείρων». Δυστυχώς το σαράκι (εθνικός διχασμός), κατέφαγε το οικοδόμημα της «Μεγάλης Ελλάδας». Δύο μέρες μετά την υπογραφή, ο Βενιζέλος έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στον σταθμό της Λιόν, από 2 απότακτους βασιλόφρονες αξιωματικούς. Κάποιες σφαίρες τον πέτυχαν ελαφρά (χέρι, ώμος). Οι δράστες συνελήφθησαν, δικάστηκαν (Γαλλία) αθωώθηκαν, μετά από εισήγηση, Βενιζέλου. Στην Αθήνα γι’ αντίποινα, ξυλοκοπήθηκαν πολίτες, καταστράφηκαν γραφεία εφημερίδων, λεηλατήθηκαν σπίτια, δολοφονήθηκε ο Ίωνας Δραγούμης, (31/7/1920).
Απ’ το Παρίσι ο Βενιζέλος, καταδίκασε το γεγονός, έστειλε συλλυπητήρια στον Στέφανο Δραγούμη. Η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη, η χώρα βυθίστηκε σε πολιτική κρίση. Ο Βενιζέλος βέβαιος ότι θα κερδίσει, προκήρυξε εκλογές (25/10/1920). Αξιοσημείωτη όμως είναι και η σοβαρή σχέση Αλέξανδρου, Ασπασίας (με ρίζες Βυζαντινές). Σε δεξίωση, συνάντησε κι ερωτεύτηκε τη Μάνου, κόρη επιλάρχου Πέτρου Μάνου (ίππαρχος Ανακτόρων/ καπετάν Βέργος στον μακεδονικό αγώνα), Ο δεσμός του, προκάλεσε σάλο εντός, εκτός βασιλικής οικογένειας. Μάταια ο Βενιζέλος συμβούλευε να πάρει Αγγλίδα πριγκίπισσα.
4/11/1919, παρά τις αντιρρήσεις Βενιζέλου, βασιλικής οικογένειας, εκτός πρωτοκόλλου, νυμφεύθηκε την Ασπασία (καρπός του γάμου, η Αλεξάνδρα), σκάνδαλο που λίγο έλλειψε ν’ απομακρυνθεί η μοναρχία απ’ την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση απαίτησε απομάκρυνση της Μάνου, που έφυγε για Παρίσι, συνοδευόμενη απ’ τον Αλέξανδρο. Στην «Πόλη του Φωτός» Βενιζέλος, Αλέξανδρος τα βρήκαν. Ο γάμος ανακοινώθηκε 6 μήνες μετά.
17/9/1920. Ένας συνήθης πρωινός περίπατος με την «Packard». Στο πίσω κάθισμα το λυκόσκυλο, παρεξηγημένο (είχε σπάσει καθρέπτη). Στου Στούρμ, (κηπουρός) ο σκύλος ορμάει σε μαϊμού. Ο Αλέξανδρος την τραβά απ’ το στόμα, αλλά αισθάνεται δυνατούς πόνους στη γάμπα, στο χέρι, απ’ το δάγκωμα του Μόριτς, που υπερασπίζονταν την «αγαπημένη». Το τραύμα θεωρήθηκε επιπόλαιο, όμως παρουσίασε υψηλό πυρετό. Κλήθηκαν Έλληνες γιατροί, ξένοι στο Τατόι αλλά η μόλυνση, σηψαιμία έτρεχε. Αργά, προτάθηκε κόψιμο ποδιού (αρνήθηκε η Ασπασία).
12/10/1920, κατέληξε, προκαλώντας θλίψη, καθώς γινόταν ιδιαίτερα αγαπητός στο πανελλήνιο. Την κραυγή «Αλέκο που μ’ αφήνεις;’’ (Ασπασία) διαδέχεται η αυτοκτονία του Μήτσου (οδηγός). Μέρες μετά πέθανε από κατάθλιψη κι ο Στούρμ. Η κυβέρνηση έδωσε άδεια ν’άρθει μόνο η γιαγιά (Όλγα), μα δεν τον πρόλαβε εν ζωή.
Η συνέχεια, γνωστή: Ο Βενιζέλος προσέφυγε σ’ εκλογές (κακώς). Ηττήθηκε κι έφυγε. Ο Κωνσταντίνος επανήλθε στον θρόνο και η μικρασιατική καταστροφή, ολοκλήρωσε το δράμα. Τίς οίδε αν όλα κυλούσαν ομαλά, ποια θα ’ταν η μοίρα της Ελλάδας… Καλή μας χρονιά!
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης.
