Εκείνοι που «πάγωσαν» με το αποτέλεσμα

Από τον Απόστολο Βλιτσάκη

Όλες οι ανταποκρίσεις των ΜΜΕ από το επιτελείο Παπανδρέου το βράδυ της περασμένης Κυριακής μετέφεραν την είδηση, πως αιφνιδιάστηκαν εκεί από το γεγονός, πως ο τ. Πρωθυπουργός δεν σάρωσε επί τη εμφανίσει του ονόματός του στα ψηφοδέλτια της κάλπης. Και μόνον αυτό αποδεικνύει, πως η αυλή του πρίγκηπος και κυρίως ο ίδιος, κινούνται πάλι εκτός τόπου και χρόνου. Προδίδει ακόμα την εξωπραγματική αντίληψη Παπανδρέου όταν -μετά την απώλεια της Φώφης- έθεσε υποψηφιότητα για την Προεδρία του Κόμματος, που ο ίδιος διέλυσε. Με τον “αέρα” του ονόματος πίστεψε, πως με την εμφάνισή του θα έτρεπε σε φυγή τους συνυποψηφίους του. Αναμενόμενο, καθώς η πορεία του Γιώργου αποδεικνύει, πως εμφορείται από αίσθηση μεγαλείου ανάμεικτη με παραίσθηση τόπου, χρόνου και αυτογνωσίας.
Έχω κουραστεί να γράφω για τον υιό Παπανδρέου και για την ανήκεστη βλάβη που προκάλεσε και προκαλεί στο ΠΑΣΟΚ. Επειδή όμως η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης, θα επανέλθω περιληπτικά στην αξιολόγηση της προσωπικότητάς του. Θεωρώ καταρχάς την -κατ’ εμέ αναμενόμενη και προσυνεννοημένη- μαζική προσέλευση συριζαίων στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ ως πολιτική πράξη στήριξης του τ. Πρωθυπουργού. Αξίζει άραγε να εκλεγεί ο κ. Παπανδρέου αρχηγός του Κόμματος που ο ίδιος σχεδόν διέλυσε πολιτικά και πλήρως χρεοκόπησε οικονομικά;
Αρχικά ο πολιτικός του λόγος είναι ισχνός. Κάποιο βιβλίο του δεν υπάρχει για να κριθεί η ποιότητα κειμένου. Από παλιά θυμάμαι τις εμφανίσεις του στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, όταν είχαν κυκλοφορήσει στην αμερικανική αγορά τα tablets. Ήταν ο μόνος που πήγαινε εκεί με ένα tablet στο χέρι, που το κρατούσε και όταν επισκεπτόταν με την ιδιότητα του ΥΠΕΞ την πρωθυπουργική κατοικία. Όταν πας να συζητήσεις, ποιο το νόημα να παίρνεις μαζί σου εργαλείο αναζήτησης και γραφής, εάν όχι ad pompam vel ostentationem*. Μα αυτά δεν είναι δα και σοβαρά ζητήματα, θα πείτε. Διαφωνώ, επειδή έτσι αρχίζεις να προσέχεις τον γιο. Πώς λ.χ. χειρίστηκε ο Γιώργος την προεκλογική περίοδο του 2004, όταν απαξίωσε τον Σημίτη, με το θετικότερο όλων των μεταπολεμικών Κυβερνήσεων πολιτικό αποτύπωμα. Τότε ήταν και που διέγραψε δέκα βουλευτές του από υποψήφιους για το ανύπαρκτο σκάνδαλο Πάχτα, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι αθωώθηκαν αργότερα πανηγυρικά. Ο άνθρωπος, παραμονές εκλογών, με το που “τσίριξαν” οι πολιτικοί του αντίπαλοι, πως οι πασόκοι θέλησαν να περάσουν τροπολογία για παράνομη πολεοδόμηση στο συγκρότημα Porto karras, το πήρε σοβαρά και “αμ’ έπος αμ’ έργον” παραδέχτηκε την ανοησία. Δεν ήταν μόνον αυτά. Στην ίδια περίοδο ο Γιώργος ποτέ και πουθενά δεν αναφέρθηκε στο έργο του προκατόχου του, τον οποίο και “εξαφάνισε” όχι μόνο από τον προεκλογικό χάρτη, αλλά και αργότερα. Οικογενειακού φθόνου συνέχεια για να λέμε αλήθειες, αφού ο Κώστας Σημίτης -αν και μη “χαρισματικός” αρχηγός, όπως ο Ανδρέας- αποδείχτηκε εξαίρετος κυβερνήτης.
Δεν επαρκεί εδώ ο χώρος για την καταγραφή όσων μεσολάβησαν μέχρι το φθινόπωρο του 2009, που το ΠΑΣΟΚ πήρε στα χέρια του απασφαλισμένη τη χειροβομβίδα του 15,6% του ελλείμματος επί του ΑΕΠ του 2009. Αντί ο Γιώργος να την επανεκτοξεύσει αστραπιαία στην Τριανδρία Καραμανλή, Αλογοσκούφη και Παπαθανασίου (που στη θητεία τους τριπλασιάστηκε το δημόσιο χρέος) καταγγέλλοντας αμέσως τον οικονομικό όλεθρο που βρήκε, ζήτησε άδεια της Ε.Ε. για αυξήσεις. Μοίρασε και επιδόματα ανεργίας 750 εκατ. ευρώ, επειδή “χρήματα υπάρχουν και πρέπει να τα βρούμε”. Προφανώς ακολούθησε τη γνώμη του μέχρι το 2006 οικονομικού του συμβούλου κ. Βαρουφάκη, τον οποίο μαζί με τον φίλο του από το ΥΠΕΞ κ. Κοτζιά παρέδωσε ως asset, δίκην περιουσιακών στοιχείων στον ΣΥΡΙΖΑ. Ακούσατε ποτέ -ειδικά για τον Βαρουφάκη, που καταπόντισε τη χώρα, και σφράγισε τις Τράπεζες- μία έστω δυσμενή κριτική από τον ΓΑΠ; Αλλά τι είδους κριτική μπορούσε να υπάρξει, όταν και ο ίδιος υπήρξε εμπνευστής της ιδέας του δημοψηφίσματος για το δεύτερο μνημόνιο (31.10.11) ο δε Γιάνης -με ένα ν- έκανε πράξη το δημοψήφισμα για το τρίτο, που κατέληξε φρεναπάτη; Ο κ. Παπανδρέου προ της οργής σχεδόν ολόκληρης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και της κατά πρωτοφανή τρόπο απαξίωσής του στις Κάννες (25-27.10.11) αναγκάστηκε να παραιτηθεί από Πρωθυπουργός.
Για το “γεύμα των Καννών”, όπου ταπεινώθηκε από τους εταίρους μας ο Έλληνας πρωθυπουργός, η Αγγλίδα δημοσιογράφος Έλενα Σμιθ πήρε συνέντευξη από τον Βενιζέλο, που της είπε: “Ποτέ πριν δεν είχα δει τόσο μη διπλωματική συμπεριφορά. Το κλίμα ήταν βαρύ, απολύτως τραγικό και πολύ επιθετικό. Ο Σαρκοζί ήταν εξαιρετικά εκνευρισμένος. Κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει, καθώς μιλούσε διαρκώς εκείνος. Το μήνυμα της Μέρκελ ήταν εντελώς ξεκάθαρο: Ή ακυρώνετε το δημοψήφισμα, ή διεξάγετε άλλο αμέσως, που θα ρωτά: Ναι ή όχι στο ευρώ. Μετά θα δούμε, αν θα προχωρήσουμε με την επόμενη δόση ή το κούρεμα. Φανταστείτε την αντίδραση των αγορών. Σε τρεις ημέρες θα είχαμε καταρρεύσει. Δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στο δημοψήφισμα, επειδή θα είχε σημειωθεί μαζική ανάληψη των καταθέσεων από τις Τράπεζες”. Μετά το φιάσκο Παπανδρέου στην Κ.Ο., αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ακολούθησε η Κυβέρνηση συνεργασίας και η αρχή διάλυσης του ΠΑΣΟΚ.
Και τι έκανε ο κ. Παπανδρέου με τους “Προεδρικούς” και λοιπούς κολλητούς του τις ώρες διακύβευσης του μέλλοντος της χώρας και της παράταξής του; Ό,τι μπορούσε για να τορπιλίσει τον Βενιζέλο ως δήθεν υπονομευτή του και για να διασπάσει το Κόμμα, αφού δεν ήταν πλέον αρχηγός του. Μέχρι του σημείου παραμονές εκλογών στις 3.1.15 να ιδρύσει το ΚΙΔΗΣΟ, πιστεύοντας, πως θα θριάμβευε και ταυτόχρονα θα έδινε ένα καλό μάθημα στον “υπονομευτή”. Το εγχείρημα ήταν ολέθριο για το ΠΑΣΟΚ. Ο υπεύθυνος λοιπόν της θεαματικής πολιτικής συρρίκνωσής του και της οικονομικής του χρεοκοπίας -αφήνοντας πίσω του χρέη 130 εκατ. ευρώ- υπήρξε ο ίδιος ο πρώην αρχηγός του. Πράξη πολιτικά ανήθικη και οικονομικά ωφελιμιστική για τον ιδρυτή του ΚΙΔΗΣΟ, αφού εκτός ΠΑΣΟΚ ο ίδιος άφηνε πίσω του και τα χρέη που δημιούργησε από το 2004 μέχρι το 2011. Το προσωπικό Κόμμα απέτυχε να μπει στη Βουλή το 2015. Επανήλθε στις 12.1.17 στη Δημοκρατική Συμπαράταξη συμμετέχοντας αργότερα ως ΚΙΔΗΣΟ στον μετασχηματισμό της σε ΚΙΝΑΛ. Ιδιοτελής κίνηση, που οδήγησε πολύ γρήγορα στην απομάκρυνση από τη Φώφη του επιφανέστερου κοινοβουλευτικού άντρα των τελευταίων χρόνων και πρώην αρχηγού του κόμματος. Δεν είναι άσχετος ο Γιώργος σ’ αυτό. Γιά κάθε δυσάρεστο που συμβαίνει στις εσωκομματικές διαπάλεις υπάρχει πάντα το ερώτημα: Ποιος ωφελείται; Η πολιτικά ανήθικη μεταχείριση Βενιζέλου παραμονές εκλογών του 2019 ωφέλησε μόνον τον Παπανδρέου, ο οποίος ερχόμενος στη Δημοκρατική Συμπαράταξη “έγλειψε”, όπου είχε “φτύσει” κατασκευάζοντας προηγουμένως και τον μύθο της υπονόμευσής του.
Αν και υποβοηθούμενος ο πρώην Πρωθυπουργός την περασμένη Κυριακή από τους ΚΙΔΗΣίτες (όλοι αυτοί δεν είχαν βγάλει χολή κατά του ΠΑΣΟΚ;) και οργανωμένους στον ΣΥΡΙΖΑ (έχω προσωπική γνώση, γιατί τους είδα στην κάλπη) αποδοκιμάστηκε από τους ανθρώπους, που έμειναν στα δύσκολα μακριά από τον αντεθνικό λαϊκισμό των ιδιοτελών “προσωπικοτήτων”. Δεν πρόδωσαν τα πιστεύω τους. Ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Τσίπρα. Στάθηκαν δίπλα στη συγκυβέρνηση του 2012-2014. Δεν μάσησαν το παραμύθι της δήθεν υπονόμευσης του Αρχηγού, που θέλησε δημοψήφισμα για το δεύτερο πακέτο διάσωσης, δίχως να συναισθάνεται την επικείμενη καταστροφή.
Την αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας των βουλευτών του ο Γιώργος τη βάφτισε τέλη του 2011 υπονόμευση. Αργότερα τον Ιανουάριο του 2015 διέσπασε και επίσημα το Κόμμα, που τον είχε εκλέξει πρωθυπουργό, για να “λυτρωθεί” όπως είπε τότε. Τη σημασία της λέξης “λύτρωση”, που κάποιοι άλλοι θα γράψουν από το πρωί αύριο στο χαρτί, θα του δοθεί η ευκαιρία να την αντιληφθεί το βράδυ. Το ελπίζω. Αν και δεν το έχει και πολύ ο μη τυχόν εκλεγόμενος τέως Πρωθυπουργός να παραλάβει κάποια σύντομη στιγμή την ανθρώπινη “οικοσκευή” του και να “καταγγείλει τη σύμβαση με το ΚΙΝΑΛ” (όπως λένε στη νομική γλώσσα), όταν για παράδειγμα ο Ανδρουλάκης κατεβάσει την πινακίδα του Κινήματος Αλλαγής από την Τρικούπη και γράψει ΠΑΣΟΚ. “Μεγάλη αναταραχή. Ωραία κατάσταση” που είχε αποφανθεί κάποτε ο μέγας ατακαδόρος Μάο Τσε Τουγκ.* ad pompam vel ostentationem: προς πομπήν και επίδειξιν, επιδεικνύω για να προσβληθώ.