Το παιδί της… μαμάς

Διήγημα

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Ο Πέτρος και η Εύα ήταν ένα πολύ ωραίο ζευγάρι και ταιριαστό. Αυτήν την εικόνα τουλάχιστον έβγαζαν προς τα έξω.
Τα οικογενειακά βέβαια κανένας δεν μπορεί να τα ξέρει παρά μόνον ο… Πνευματικός πατέρας. Αγαπήθηκαν από τη νεαρή ηλικία όταν ακόμη πήγαιναν στο Λύκειο. Συμμαθητές ήταν και άριστοι και οι δύο.
Η σχέση τους ήταν σοβαρή, το ήξερε όλη η τάξη, για να μην πω όλο το σχολείο, αλλά και οι γονείς τους. Δεν είχαν καμία αντίρρηση ούτε οι γονείς του Πέτρου ούτε της Εύας.
Πήγαινε ο ένας στο σπίτι του άλλου, έβγαιναν έξω όταν δεν είχαν διάβασμα και ήταν ευτυχισμένοι.
Στο Πανεπιστήμιο μπήκαν απ’ τους πρώτους. Σχολή Οικονομικών ο Πέτρος, Γαλλική Φιλολογία η Εύα. Νοίκιασαν ένα δωμάτιο και συζούσαν κιόλας στη Θεσσαλονίκη. Το όνειρό τους ήταν να τελειώσουν, να κατέβουν στην πόλη τους -από μια επαρχιακή πόλη της Θεσσαλίας ήταν- και να συνεχίσουν έτσι τη ζωή τους.
Πρόβλημα δουλειάς δεν είχαν. Ο πατέρας του Πέτρου είχε μια επιχείρηση ηλεκτρικών ειδών και θα έμπαινε και ο Πέτρος σ’ αυτήν και της Εύας ο πατέρας είχε φροντιστήριο ξένων γλωσσών, και θα συνέχιζε και η Εύα.
Ήταν απ’ τα λίγα παιδιά τα τυχερά, που δεν θα είχαν πρόβλημα δουλειάς μετά τις σπουδές.
Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Οι νέοι παίρνουν τα πτυχία τους τα κορνιζώνουν, τα κρεμάνε στον τοίχο και πίνουν καφέδες στις καφετέριες με το χαρτζιλίκι του πατέρα.
Δεν έβλεπαν την ώρα να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια γιατί και οι δύο αγαπούσαν πολύ τα παιδιά. Και έφτασε αυτή η ώρα, μόλις τελείωσε ο Πέτρος τη στρατιωτική του θητεία.
Ζούσαν ευτυχισμένοι κοντά στους γονείς της Εύας πάνω - κάτω σε ένα διώροφο σπίτι.
Απ’ τον πρώτο χρόνο κιόλας έκαναν τα πρώτα τους παιδιά, δίδυμα ήταν, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Με πολλή κούραση, γιατί ήταν δύο, τα μεγάλωσε η μάνα της, αφού η Εύα εργαζόταν.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σ’ αυτήν την οικογένεια όλα πήγαιναν καλά. Οικονομικό πρόβλημα δεν είχαν αφού δούλευαν και οι δύο και οι γονείς ήταν στήριγμά τους, αν είχαν κάποιες περιττές ανάγκες. Τα παιδιά πήγαιναν στον παιδικό σταθμό τώρα κι όταν σχολούσαν τα έπαιρνε η μαμά της Εύας και τα φρόντιζε…
Όμως δεν ήταν όλα καλά. Δυστυχώς. Ένα αγκαθάκι ζήλειας που όσο πήγαινε και μεγάλωνε, τρυπούσε την καρδιά της Εύας… Ήθελε τον άντρα δικό της… αλλά δεν τον είχε. Ο Πέτρος ήταν το παιδί της… μαμάς του, -μοναχογιός ήταν. Η μάνα του ήταν συνέχεια μέσα στα πόδια τους.
Τα απογεύματα που ήταν κλειστά τα καταστήματα και ο Πέτρος ήταν στο σπίτι, η μάνα ήταν πάντα εκεί και τα έλεγαν με τις ώρες. Όταν γυρνούσε η Εύα κατάκοπη απ’ το φροντιστήριο και ήθελε να κάνει ένα μπάνιο και να ξαπλώσει να ξεκουραστεί, δεν μπορούσε να το κάνει, έπρεπε να μείνει στο σαλόνι για να μην την παρεξηγήσει η πεθερά της.
Μπερδευόταν σε όλα, τι θα φάνε, τι θα φορέσουν, πότε θα βγούνε έξω, για να μην πάει στο σπίτι και άλλα.
Και ο Πέτρος ό,τι έλεγε η μάνα του ήταν νόμος. Είχε φτάσει στα όριά της, δεν άντεχε άλλο.
Εκμυστηρεύτηκε κάποια μέρα στη μάνα της το πρόβλημα.
Η μάνα της έριξε… νερό στη φωτιά.
«Δεν πειράζει κορίτσι μου, έτσι είναι τα αγόρια… δεμένα με τις μάνες τους, κάνε υπομονή, εκείνη σε αγαπάει και σένα…».
Κάποιο βράδυ που ήταν μόνο του το ζευγάρι, ο Πέτρος… ξεροβήχοντας, της είπε.
«Εύα… θα έλεγα να κάνουμε και ένα άλλο… παιδί, είμαστε πολύ νέοι ακόμα γιατί όχι… Μου το είπε και η μάνα μου προχθές… Μάλιστα μου είπε αν βγει αγόρι να το πούμε στο όνομα του αδερφού της που σκοτώθηκε πριν λίγα χρόνια σε τροχαίο. Αν βγει κορίτσι στην αδερφή της που πέθανε πολύ νέα από καρκίνο…». Εν το μεταξύ και τα δύο παιδιά που είχαν πήραν τα ονόματα των γονιών του.
Οι δικοί της γονείς δεν παραπονέθηκαν, «έτσι πρέπει» είπαν.
Αλλά αυτό τώρα για το τρίτο παιδί… πήγαινε πολύ, η Εύα «τα πήρε στο κρανίο». «Ως εδώ Πέτρο φτάνει… δεν αντέχω άλλο. Ας μείνει έξω απ’ τη… συζυγική μας ζωή η μάνα σου.
Και εσύ σταμάτα να είσαι το παιδί της… μαμάς, τριανταρίσαμε…
Αν δε ξεκολλήσεις από πάνω της, σου το λέω καθαρά θα χωρίσουμε!!!».
Ο Πέτρος πειράχτηκε.
«Δεν σου επιτρέπω να μιλάς έτσι για τη μάνα μου!!!», είπε και βροντώντας την πόρτα βγήκε έξω. Η Εύα κλείστηκε στο δωμάτιό της και έβαλε τα κλάματα.
Δεν πήγαινε άλλο, θα χώριζαν. Είχε μία φίλη δικηγόρο που ασχολούνταν με το οικογενειακό δίκαιο θα την έπαιρνε τηλέφωνο. Το σκεφτόταν από καιρό να της μιλήσει, αλλά τώρα μάλλον είχε έρθει η ώρα…