Με άλλα λόγια, οι κακόγλωσσοι αλλά και οι άνθρωποι με αγαθές προθέσεις, σκιαγραφώντας τέτοιες ποιότητας άνθρωπο, έτσι συνηθίζουν να λένε: «Αυτός δεν πρόκοψε, γιατί πήγαινε σ’ όλη του τη ζωή με τον σταυρό στο χέρι», δηλαδή, δεν έκανε λεφτά, δεν έκλεψε, δεν κορόιδεψε, δεν τα ’πιανε, κατά το κοινώς λεγόμενο…
Να όμως που αυτή η έκφραση, στην εποχή της πανδημίας που ζούμε, όσο στενόχωρη κι αν είναι η κατάσταση, έκανε την… κωλοτούμπα της και βγήκε στους διαδρόμους του νοσοκομείου γυμνή, επειδή εκείνη η νοσηλεύτρια του ίδιου νοσοκομείου - νοσηλευόμενη για κορονοϊό - που κρατούσε τον σταυρό και το Ευαγγέλιο στα χέρια, αρνιόταν να λάβει τη θεραπευτική αγωγή την οποία είχαν συστήσει οι γιατροί.
Δεν μάθαμε για τη συγκεκριμένη ασθένεια της νοσηλεύτριας που διέγνωσαν οι ψυχίατροι - αν και μπορούμε να τη μαντέψουμε - για να λυθεί το… μυστήριο.
Με την ευκαιρία, μάθαμε πως κι άλλος αρνητής δημόσιος λειτουργός - της δημόσιας υγιεινής αυτός - σε άλλη γεωγραφική περιοχή της πολύπαθης πατρίδας μας, με μηνύματα που έστελνε σε νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο, αρνήτρια στον κορονοϊό, την έπεισε εν τέλει να μη δεχτεί τη διασωλήνωση που της είχαν συστήσει οι γιατροί με αποτέλεσμα, να καταλήξει… Την τραγικότητα και το οξύμωρο αυτής της υπόθεσης, την έκλεισε η δήλωση της μητέρας της θανούσης: «Ήταν θέλημα Θεού!»…
Χαρακτηριστική «εικόνα» φανατισμού και άρνησης είναι και η τρίτη περίπτωση την οποία αφηγήθηκε ο διευθυντής της ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Βόρειας Ελλάδας. Νοσηλευόμενος για κορονοϊό και αρνητής, έβγαλε τα σωληνάκια (ορούς, καθετήρες κ.λπ.), τα πέταξε κάτω κι έφυγε απ’ το νοσοκομείο. Λίγο αργότερα, βρέθηκε σ’ ένα παγκάκι μισοπεθαμένος…
Τι είδους άνθρωποι να είναι άραγε αυτοί οι αρνητές του κορονοϊού, της πανδημίας, του εμβολιασμού - και όπως μαθαίνουμε τελευταία - και της απογραφής του πληθυσμού;
Έχουμε νομίζω το δικαίωμα να αναρωτιόμαστε γι’ αυτό το πρωτόγνωρο φαινόμενο. Μήπως είναι αυτοί οι ίδιοι οι υποβόλιμοι οπαδοί του περιβόητου εκείνου… κινήματος Δεν πληρώνω - Δεν πληρώνω και οι ίδιοι φανατικοί αντιμνημονιακοί της ανώμαλης περιόδου 2010-2012;
Μήπως είναι οι ίδιοι… αντισυμβατικοί αμφισβητίες που δεν βολεύονται στο δυνατό φως της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας;
Μήπως είναι οι αντιδραστικοί εξωαριστεροί - εξωδεξιοί; (για να χρησιμοποιήσουμε την ποδοσφαιρική ορολογία). Μήπως είναι οι σκληροπυρηνικοί της θρησκείας;
Ή μήπως είναι τέλος, αυτές οι αναρχοαυτόνομες προσωπικότητες οι οποίες κάθε φορά, ως ανικανοποίητες που είναι και ναρκισσιστικές, γύρευαν πάντα να ξεχωρίζουν;
Απ’ ό,τι γνωρίζουμε, αυτού του είδους οι προσωπικότητες έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, ιδιόμορφα, και πολλές φορές προκλητικά.
Οι αδικαιολόγητες αμφιβολίες για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, η καχυποψία, η δυσπιστία, οι παράδοξες πεποιθήσεις (αλλόκοτες φαντασιώσεις), η υπεροψία που φτάνει μέχρι τον ναρκισσισμό, η συναισθηματική δυσαρμονία σε συνδυασμό με τον εξωπραγματικό χαρακτήρα των σκέψεων περί δήθεν διεθνούς συνωμοσίας προς επηρεασμό της ελεύθερης βούλησης, συνιστούν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της προσωπικότητας των αρνητών.
Αν κοιτάξει κανείς γύρω του, εκείνους που έφυγαν από τη ζωή εντελώς αδικαιολόγητα, στη γειτονιά του, στη δουλειά του, στο χωριό του και στην πόλη που κατοικεί, είμαι βέβαιος, θα τους θυμάται για πολύ, γιατί είναι αδιανόητο, αυτό το θείο δώρο που είναι η ζωή, να γίνεται τόσο φθηνό, προκειμένου να μην πληγεί ο εγωισμός, αυτός ο υπερτροφικός χάρτινος γελωτοποιός… της καταστροφής και του χαμού…
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
