Στην πορεία βέβαια η πολιτική έχασε την αίγλη της και στον βωμό των κομματικών αγκυλώσεων, διαμορφώθηκε η διαφορά μεταξύ πολιτικού και πολιτικάντη. Ο πρώτος αγωνιά για τις επόμενες γενιές και ο δεύτερος για τις επόμενες εκλογές. Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής στη σύγχρονη Ελλάδα, έχει γίνει συνώνυμο του λαϊκισμού και του ελλείμματος ευσυνειδησίας.
Αρκετό μελάνι «χύθηκε» τις τελευταίες ημέρες, σχετικά με τους χαρακτηρισμούς ενός κυβερνητικού Βουλευτού προς το Κ.Κ.Ε. και την άμεση διαγραφή του με εντολή Μητσοτάκη, από την Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας. Κατά την άποψή μου η αναφορά έγινε σε λάθος μέρος, λάθος χρόνο και υπό λάθος συνθήκες, από έναν Βουλευτή του οποίου η παράταξη αντιμάχεται διαχρονικά κάθε είδους διχασμό και Εθνικό απομονωτισμό. Ειδικά σε μία περίοδο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει με τον πλέον περίτρανο τρόπο, ότι προτιμά να μιλάει για το μέλλον μέσα από το παρόν και όχι για το παρελθόν.
Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για την παράταξη που ήταν πάντα το δημοκρατικό ανάχωμα απέναντι στη διχόνοια, έχοντας συνδέσει το όνομά της με την Ευρωπαϊκή πορεία της νεότερης Ελλάδας. Αν κάνουμε μία αναδρομή χωρίς εμμονές στην ιστορία της παράταξης από το 1952 μέχρι σήμερα, το συμπέρασμα είναι κοινό. Όλοι οι ηγέτες της ήθελαν να μιλούν για το μέλλον και όχι για το παρελθόν.
Ο Παπάγος το 1952 με τον «Ελληνικό Συναγερμό», οραματιζόμενος μία ενωμένη μεταπολεμική Ελλάδα, προσπάθησε να συσπειρώσει τους Έλληνες και να κλείσει τα «αυτιά» του στις έριδες της εποχής, που έτρεφε ο εμφύλιος σπαραγμός. Θυμίζω ότι ακόμη και ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε τότε Βουλευτής του «Συναγερμού».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1958 με την Ε.Ρ.Ε., οραματιζόμενος μία «Ευρωπαϊκή» Ελλάδα, με σπουδαίες επενδύσεις για την εποχή και εμβληματικά δημόσια έργα, είχε να αντιμετωπίσει τις κορώνες του διχασμού που έμεναν προσηλωμένες στον εμφύλιο, αλλά και όλη εκείνη τη ρητορική που έβλεπε τη χώρα «αδύναμη» για οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή πορεία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 με τη Ν.Δ., οραματιζόμενος την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, είχε να αντιμετωπίσει έναν άκρατο λαϊκισμό της εποχής, που έβλεπε παντού εχθρούς, «έχτιζε» γαλάζια και πράσινα καφενεία, θεωρούσε την Ε.Ο.Κ. και το Ν.Α.Τ.Ο. ως το ίδιο συνδικάτο, αλλά τελικά μετά το 1981 φόρεσε τα πιο ακριβά και ατσαλάκωτα Ευρωπαϊκά «κοστούμια».
Ο Γεώργιος Ράλλης το 1980, οραματιζόμενος μία Ελλάδα σπουδαία και ενωμένη, επέμενε στο «δεν θέλω ου....» σε προεκλογική του ομιλία στην Κρήτη που έμεινε στην ιστορία, καταδεικνύοντας την ποιότητα του πολιτικού άνδρα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1990, οραματιζόμενος τις σπουδαίες μεταρρυθμίσεις του μέλλοντος, σε έναν κόσμο που έβλεπε από τότε ότι αλλάζει, προχώρησε σε δημοσιονομικό νοικοκύρεμα, δίνοντας ένα τέλος στις «σάρκες που τρώγαμε», απέναντι στο «Τσοβόλα δώστα όλα».
Ο Κώστας Καραμανλής το 2004, οραματιζόμενος μία Ελλάδα ενωμένη και ισχυρή, έχοντας όμως να αντιμετωπίσει ένα σύστημα της εποχής, που δεν έβαλε πλάτη στην τότε δημοσιονομική προσαρμογή, παρά μόνο έκανε σύνθημα της εποχής το «Λεφτά υπάρχουν».
Ο Αντώνης Σαμαράς το 2012, οραματιζόμενος τη μετά μνημονιακή Ελλάδα, απέναντι σε έναν άλλο επικίνδυνο λαϊκισμό του… «go back Madame Merkel», που θα χτυπούσε «τα νταούλια» μπροστά στις διεθνείς αγορές και θα αναγεννούσε εντός και εκτός Βουλής τους γερμανοτσολιάδες και τον διχασμό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2021, οραματιζόμενος μία ισχυρή αμυντικά Ελλάδα, τη «μεγάλη» Ελλάδα του 2030, απέναντί σε έναν άλλο επικίνδυνο λαϊκισμό της εποχής, που θα «έσκιζε» μνημόνια και τελικά τα εφάρμοσε μέχρι τελευταίας λέξης. Η Ν.Δ. του 2021 είναι ένα κόμμα σύγχρονο, Ευρωπαϊκό, διευρυμένο και μεταρρυθμιστικό. Άλλες οι πολιτικές ανάγκες του «Συναγερμού» λοιπόν, άλλες της Ε.Ρ.Ε., άλλες της Ν.Δ. του 1974, του 1980, του 1990, του 2004 και άλλες της Ν.Δ. του 2021. Σε όλη αυτή την πορεία τα λάθη και οι παραλείψεις αρκετές. Σπουδαία όμως και η προσφορά. Η Παράταξή ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι της Ελλάδος, της Ευρώπης, των Ελλήνων. Πυξίδα θα είναι πάντα οι πολιτικοί «πρόγονοι» αλλά μπροστάρης πρέπει να είναι το σήμερα. Δεν επιτρέπεται να αναφερόμαστε ακόμη στην Ελλάδα του 1950, αλλά να δουλεύουμε για την «Ελλάδα του 2030». Είναι ανώφελο να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν, συγκρίνοντας τις ιδρυτικές διακηρύξεις του 1952, του 1960 και του 1974, με τις απαιτήσεις του σήμερα.
Ως νέος άνθρωπος τιμώ όσο λίγοι το παρελθόν, την πολιτική ιστορία της οικογένειάς μου στη Λάρισα, τα πολιτικά επιτεύγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα πρέπει να με αφορά το χθες. Με αφορά το αύριο και η «Ελλάδα του 2030», όπου θα ζήσουν τα παιδιά μου. Είμαι βέβαιος ότι αυτό μας αφορά όλους ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε...
Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια
δικηγόρο Αθηνών, μέλος του Μητρώου Στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων.
