Τα κόκκινα μυρμήγκια

Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου

Τον θεωρώ εντελώς χαμένο χρόνο, αλλά και υποτίμηση της νοημοσύνης μου, να παρακολουθώ όλα τα σκουπίδια, που παρουσιάζει η Ελληνική τηλεόραση. Γλώσσα παρεφθαρμένη. Γέλια και χάχανα ανόητα. Ξετσιπωσιές. Επίδειξη σάρκας και βλακείας. Ανοίκειες κινήσεις. Επίπεδα φοβερά χαμηλά. Θέατρο και Τ.V. σε κάθετη πτώση. Ο χώρος του καλλιτεχνικού δεν έχει παρά να παρουσιάσει παναίσχυντους ηθοποιούς. «Ηθοποιός = ήθος ποιώ». Βάλε μηδέν. Ινδάλματα, που φέρονται βιαστές, παιδεραστές, λάγνοι, αίσχυντοι. Όρα Λιγνάδης, Φιλιππίδης κ.ά. Έτσι αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου, να τους αποφεύγουμε. Καταλήξαμε να παρακολουθούμε έργα στο COSMOTE, ενίοτε δε και περίφημα ντοκιμαντέρ. Θαυμάσιοι καραδοκούντες παρατηρητές φωτορεπόρτερ, να μας δείχνουν ανθρώπινες εικόνες, τη ζωή και τον αγώνα επιβίωσης διαφόρων ζώων κ.λπ. Πρόσφατα λοιπόν είδαμε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ: «Τα Κόκκινα Μυρμήγκια». Εντυπωσιακό, αλλά και διδακτικό. Σε κάποια όχθη του Αμαζονίου ποταμού, ζει μια κοινωνία κόκκινων μυρμηγκιών.
Εργαζόμενα και ευτυχισμένα. Συχνά όμως γίνεται μια πλημμύρα του ποταμού, που απειλεί θανάσιμα τα μυρμήγκια. Καθώς όμως έρχεται το νερό, αυτά δεν τρέχουν ένα - ένα να γλιτώσουν. Η φύση τούς δίδαξε, πως έτσι δεν θα γλιτώσουν από τον πνιγμό. Αμέσως λοιπόν κινητοποιούνται. Αγκαλιάζονται σφιχτά, έτσι ώστε να σχηματίσουν ένα είδος πιάτου, ένα αδιαπέραστο φράγμα κατά του νερού. Πάνω από 100 χιλιάδες, για κάθε βαρκούλα σωτηρίας. Στη μέση βάζουν τον βασιλιά τους και αφήνονται να τα πάρει το νερό. Κάπου όμως στην πλεύση τους, βρίσκουν κάποιο κομμάτι στεριάς, γατζώνονται και αποβιβάζονται εκεί. Δημιουργούν μια νέα κοινωνία μυρμηγκιών. Σώθηκαν όλα. Γιατί; Μα γιατί δεν χωρίστηκαν ένα - ένα, να γίνουν βορά των κυμάτων, αλλά με συλλογική προσπάθεια, αδελφοσύνη και αγάπη προς τον πλησίον, έκαναν το σωτήριο φράγμα και σώθηκαν. Η ισχύς εν τη ενώσει, που λέμε. Τα «Κόκκινα Μυρμήγκια», με δάσκαλο τη φύση μάς δίνουν ένα υπέροχο δίδαγμα.
Την ομόνοια, τη συλλογική δράση, το συναδελφικό πνεύμα. Θαυμάσιο δίδαγμα, για μας κυρίως τους Έλληνες. Εμείς σκοτωνόμαστε, για το ψύλλου πήδημα. Αντί το «Εμείς», προτάσσουμε το «Εγώ». Για κοιτάξτε ακόμη και στην οικογένεια. Τι καυγάδες, τι έριδες. Τι μίσος και κακία. Μια χούφτα γης, είναι πολλές φορές η αιτία ακόμη και θανάτων. Βία οικογενειακή. Τέκνα και μανάδες υποκείμενα κακώσεων. Βιασμοί πατεράδων -δηλαδή τεράτων- σε βάρος των παιδιών. Γονείς εκδίδουν τα παιδιά τους αντί πινακίου φακής.
Με τα ίδια μας τα χέρια βάλαμε μεταξύ μας διαχωριστικές γραμμές, που χρονίζουν. Αριστεροί και Δεξιοί. Πόσο αίμα έχει χαθεί άδικα. Η διχόνοια, δημιούργησε, τη Ζαχαριδιακή αρλούμπα, που την πληρώνουμε ακόμη και σήμερα. Οι φασίστες και τα κομμούνια. Μόνον Έλληνες δεν ήμασταν. Όλα τα κράτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατόρθωσαν να κλείσουν τις πληγές του πολέμου, ενώ εμείς συνεχίζαμε να δημιουργούμε και άλλες. Μετά σχηματίσαμε τα δύο στρατόπεδα. Των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών. Μάχες, αντιδράσεις διάφορες. Ο μεγαλύτερος αγώνας γινόταν μέσα στο Κοινοβούλιο. Στον ναό της Δημοκρατίας. Φούντωσαν τα σκάνδαλα. Άλλοι τρώγονταν για ιδεοληψίες και άλλοι κατέκλεβαν τον μόχθο του λαού. Ώσπου μας προέκυψε ο κορονοϊός, αυτή η φοβερή και παγκόσμια μάστιγα. Άντε πάλι πιάσαμε τα μετερίζια. Εμβολιασμένοι και οι Αρνητές. Μα τι είναι αυτοί οι αρνητές; Ανόητοι, άμυαλοι ή βαλτοί να προκαλέσουν προβλήματα; Τέσσερα εκατομμύρια θύματα της πανδημίας σ’ όλο τον κόσμο, δεν τους νουθετούν;
Και δεν καταλαβαίνω πώς και η Εκκλησία συμπράττει με την ανοησία; Μας λέει πως τα εμβόλια γίνονται από έμβρυα (πού βρέθηκαν τόσα πολλά) για το κουταλάκι, πως το εμβόλιο θα δημιουργήσει μέλλουσες εκτρώσεις ή πως θα προκαλέσει νοητική στέρηση. Πώς η Εκκλησία απορρίπτει τη σοβαρότητα της επιστημονικής γνώσης; Αλλά τι να πεις. Η Βουλή μας χωρισμένη από έδρανα, από ιδεοληψίες, από φανατισμό και μίσος τύπου Κασιδιάρη, Παπά, Βούτση κ.ά. Διχόνοια. Αυτή δεν ήταν η αιτία καταστροφής της Μικρασίας; Πολιτικάντηδες της δεκάρας. Άχρηστοι και ιδιοτελείς. Εκφράζουν δημόσια όχι τον ορθό λόγο, αλλά το κομματικό μίσος, τον εγωισμό, τη δημαγωγία και τον φτηνό λαϊκισμό. Να αναφέρουμε σχετικά παραδείγματα; Άφθονα. Κρίμα. Ας ρίξουμε μια ματιά στα Κόκκινα Μυρμήγκια. Ας μιλήσουμε για συλλογική προσπάθεια. Για αδελφοσύνη, για ομόνοια. Γιατί να είμαστε πάντα καταδικασμένοι να μας κατατρέχει πάντα η Διχόνοια;