Αιμοβόρα Μαίρη

ΨΥΧΟΛΟΓΗΣΕ ΜΕ...

Από τον Δημ. Παπαχατζόπουλο

Το ταξίδι έχει πλάκα. Τουλάχιστον το επιτυχημένο ταξίδι κι όχι αυτό απ’ το οποίο γύρισες μαλωμένος ή/και χωρισμένος. Έτσι και με τη ζωή, πάμπολλοι την έχουν περιγράψει σα μια μεγάλη βόλτα. Μπορεί, κατά περίπτωση να είναι κι ενδιαφέρουσα. Ξεκινάς μαγεμένος με τα πάντα και σταδιακά αρχίζεις, με τη βοήθεια των άλλων, να δίνεις απαντήσεις. Με την πάροδο του χρόνου, κι αν έχεις τα κότσια, απομαγεύεις το σύνολο των πραγμάτων, κρατάς μόνο το άλυτο μυστήριο του έρωτα. Κι αυτό πάλι για όσο διαρκεί.

Αν δε σε κυριεύσει ο φόβος κι ο πανικός του θανάτου, όσο πλησιάζεις στα στερνά σου, δεν επιστρέφεις ποτέ στα παιδαριώδη ψέματα, που γεννήθηκαν μόνο και μόνο για να γαληνεύουν τους εφιάλτες σου και να ημερώσουν το θηρίο μέσα σου, που ψοφάει για χάδια κι ανακούφιση, μπροστά στον τελικό χαμό.
Στο ενδιάμεσο παλεύεις με το μοναδικό εργαλείο που σου χάρισε η φύση και που διαρκώς εξελίσσεται, τον εγκέφαλο σου, να αναλύσεις, να μετρήσεις, να πειραματιστείς, να καταλήξεις πως λειτουργεί το ένα, πως δουλεύει το άλλο. Κι αν δεν το κάνεις εσύ, ευτυχώς το κάνουν άλλοι για σένα κι έτσι έχεις τα πάντα που χρειάζεσαι κι ας μη προβληματίστηκες ποτέ. Σπίτια, υποδομές, μεταφορικά μέσα, τεχνολογία, ιατρικές υπηρεσίες. Τα πάντα.
Παρόλ’ αυτά δε λες ποτέ ευχαριστώ σε όσους ασχολήθηκαν κι έτσι σου προσφέρθηκαν οι δυνατότητες να προφυλάξεις το κεφάλι σου κάτω από ένα κεραμιδι, να μετακινηθείς προς τον έρωτα σου, να γράψεις τις ανοησίες σου στο φέισμπουκ, να πας στον Ωριλά όταν βγάλεις αφρούς από την ακατάσχετη μπουρδολογία. Μόνο χρησιμοποιείς τον σκληρό ιδρώτα κάποιων, χωρίς μάλιστα να τους πιστώσεις το παραμικρό. Αγνώμων τελείως. Κάτι σαν τους κομμουνιστές δηλαδή, που ορκίζονται στην κοινοκτημοσύνη, αλλά απολαμβάνουν τους καρπούς της ελεύθερης οικονομίας, την ίδια στιγμή. Κι όταν τους ρωτάς πως συμβιβάζεται αυτό, εκείνοι απαντούν με κυνισμό: «Κουμμουνιστές είμαστε, όχι ηλίθιοι!»
Έτσι και συ ζεις σε ένα κόσμο που τον δημιούργησε η λογική, η επιστήμη, αλλά τώρα, επειδή νομίζεις ότι μιλάς εκ του ασφαλούς είτε επειδή είσαι νέος (αν και είχαμε 7 θύματα σε αυτή την ηλικιακή ομάδα πρόσφατα) είτε επειδή αρέσκεσαι να παίζεις τον επαναστάτη Τσε-Γκεβάρα δεν αποδέχεσαι τον ιό και την επικυνδυνότητά του, τα εμβόλια και τη λύση που προσφέρουν. Δε θα σκεφτόσουν, όμως ποτέ, να αμφιβάλλεις για τον ηλεκτρισμό και να βάζεις τα δάχτυλά σου στις πρίζες, για τη θερμοδυναμική και να γεμίζεις το ντεπόζιτο του αυτοκίνητου σου με νερό, για την αεροναυπηγική και να μπαίνεις σε τετράγωνο αεροπλάνο χωρίς φτερά. Με την άρνησή σου, όμως τώρα, να δεχτείς τα επιστημονικά δεδομένα γίνεσαι θερμοκοιτίδα για να παραμένει ο ιός ενεργός, ένα ξενοδοχείο θανάτου γίνεται το σώμα σου, όπως είπε κι ο ακαδημαϊκός Θεοδόσης Τάσιος κι αυτό γιατί εντελώς συμφεροντολογικά διάλεξες ποια από τα επιτεύγματα της επιστήμης σε βολεύουν και χρησιμοποιείς και ποια όχι.
Κι όταν σου επισημαίνουν ότι έτσι εκθέτεις τους άλλους σε κίνδυνο, σπας το κοινωνικό συμβόλαιο και πρέπει συνακόλουθα να απομακρυνθείς από την εργασία σου και να πάρεις αποστάσεις από τον κοινωνικό ιστό για να προφυλάξεις τους άλλους και να προφυλαχτείς ο ίδιος απαντάς: «Αρνητής είμαι, όχι ερημίτης». Ή θα δεχτεί, όμως, τη συνέπεια όσων πιστεύει ο κομμουνιστής, αλλιώς είναι αναξιόπιστος ή θα δεχτείς και συ όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης και θα πάρεις τα βουνά ως αρνητής- ερημίτης, αλλιώς είσαι ένας ακόμη παρτάκιας στον οποίο δεν αξίζει κάν να επισημάνει κανείς τα νοητικά του άλματα. Αλά καρτ, κατά περίπτωση δηλαδή, αποδοχή και πίστη στην επιστήμη δεν υπάρχει, όπως άλλωστε και στους θεσμούς. Όταν ορκίζεσαι, ως πολίτης, στο Σύνταγμα δε λες «Ορκίζομαι, αλλά εξαιρώ τα άρθρα 15, 58 και 62» . Αντίστοιχα, όταν ομολογείς, ως ορθόδοξος, προς τον Θεό σου δε ξεστομίζεις» Ορκίζομαι, μα βγάζω απέξω τη Γένεση, το Αγιο Πνεύμα και την Οσία Μαρία, την Αιγυπτία. Ή τα δέχεσαι όλα ή τα απορρίπτεις. Και με το ΕΑΜ και με τον ΕΛΑΣ, δεν παίζει. Διάλεξε. Ρήξη μεταξύ έργων και λόγων, πάλι, δεν προδίδει μόνο ασυνέπεια, αλλά προκαλεί και θυμηδία. Δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς.
Στην τελική, θα μπορούσες να πειστείς; Μπα, δύσκολα πράγματα. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιείς διαφορετικό ζύγι. Όσοι Γραβάνηδες, όσοι Βασιλακόπουλοι, όσοι Τσιόρδες (που δεν πρόκειται να σε πείσουν), όσες μελέτες (που δεν πρόκειται να διαβάσεις), όσα συντριπτικά επιχειρήματα (που δεν πρόκειται να ακούσεις), όσα νούμερα (που δεν πρόκειται να υπολογίσεις) σού παρουσιαστούν το δικό σου «αλλά» θα μετρά πάντα πιο πολύ. Κι αυτό γιατί η άρνησή σου στηρίζεται στο ψυχολογικό σου οικοδόμημα, σε στοιχεία της προσωπικότητας σου, κυρίως, κι όχι στις πνευματικές και νοητικές σου λειτουργίες.
Έχει να κάνει με το συναίσθημα πιο πολύ κι όχι με τη λογική σου. Ίσως θέλεις να ξεχωρίζεις, ίσως αποφεύγεις ακόμη μια φορά να γίνεις θύμα, όπως πιστεύεις, ίσως σε ελκύει το αντάρτικο, επαναστατικό πνεύμα του αντιρρησία, ίσως το ίδιο κάνουν όσοι θαυμάζεις, ίσως θρέφεις το ναρκισσισμό σου νομίζοντας ότι έτσι γοητεύσεις πιο πολύ τους άλλους, ίσως...
Λογικά ακούγονται όλα τούτα, οι περισσότεροι μάλλον θα επιθυμούσαμε τα πιο πολλά εξ αυτών. Μόνο που το πεδίο εφαρμογής των παραπάνω, κάθε είδους, αναγκών και προθέσεων, ο χώρος που διάλεξες να αντιπαρατεθείς δεν είναι ο κατάλληλος. Στους περισσότερους αρέσει ο ελέφαντας, τον σκεφτόμαστε όμως μέσα στη ζούγκλα, κάπου στη σαβάνα κι όχι στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου.
Όλοι αγαπήσαμε να κλωτσάμε μια μπάλα κάποτε, όχι όμως μέσα στο σαλόνι! Η επιστήμη είναι μετρημένα κουκιά, (εντάξει, τις πιο πολλές φορές) μέτρησέ τα επιτέλους σωστά και διαφώνησε, αφού σ’ αρέσει να το κάνεις, φέρ’ ειπείν, για τη σωστή αναλογία των υλικών στο κοκτέιλ Μπλάντι (αιμοβόρα) Μαίρη!
Κι όταν τη βρεις στείλ’ τη και σε μας. Την αναλογία, όχι τη ...Μαίρη!