Καληνύχτα Αμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ

Από τον Κώστα Τζίκα, πολιτικό μηχανικό

Λίγο πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς η μικρή μου κόρη γύρισε στο σπίτι με ένα τεράστιο χάρτινο χειροποίητο λουλούδι. Πρόκειται λέει να το χρησιμοποιήσει, παρέα με άλλα παιδιά των Τρικάλων για την υποδοχή της Αμάλ, μιας ευμεγέθους κούκλας που συμβολίζει μια προσφυγοπούλα 9 ετών η οποία ξεκίνησε το ταξίδι της από τη Συρία, διασχίζει 8 χώρες και πραγματοποιεί στάση σε περισσότερες από 70 πόλεις με τελικό προορισμό τη Βρετανία.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού η σχετική ραδιοφωνική καμπάνια           μας υπενθύμιζε την έλευση της κούκλας και οι μικροί φίλοι της παρέας έκαναν σχέδια για την υποδοχή, αντιλαμβανόμενοι το μήνυμα του ταξιδιού μιας εικονικής προσφυγοπούλας. Τα πρόσφατα γεγονότα στο Αφγανιστάν μάς βοήθησαν να τους εξηγήσουμε καλύτερα την ανάγκη του βίαιου ξεριζωμού και της προσφυγιάς.
Ωστόσο εδώ και κάμποσες μέρες με αφορμή το γεγονός, η γειτονική Καλαμπάκα ήρθε στο επίκεντρο της ενημέρωσης αφού με μια ηχηρή κινητοποίηση αρνείται τη διέλευση και την υποδοχή της κούκλας καθώς θεωρείται πως τέτοιες εκδηλώσεις δεν συνάδουν με τον θρησκευτικό χαρακτήρα και την πολιτιστική παράδοση της περιοχής. Ο τοπικός ιεράρχης έδωσε το σύνθημα και πλειάδα πολιτών και δημοτικών αρχόντων έσυραν τον χορό. Το ποτάμι της οργής εκφράστηκε το βράδυ της 23ης Αυγούστου όταν το Δημοτικό Συμβούλιο Μετεώρων με συντριπτική πλειοψηφία, αποφάσισε την ακύρωση της εκδήλωσης για την υποδοχή της Αμάλ.
Με μια γρήγορη δικτυακή ματιά στις ανακοινώσεις εναντίωσης που έλαβαν χώρα, πληροφορείται κανείς ότι το αλλόθρησκο μόρφωμα επιβάλλεται και προμοτάρεται από δόλιες ΜΚΟ, συστημικά ΜΜΕ και σκοτεινά ξένα συμφέροντα. Επιπλέον διαβάζουμε ότι “ο ερχομός και η περιφορά αυτής της καρικατούρας στον τόπο μας αποτελεί, όχι μόνο προσβολή, αλλά και μία ακόμη προφανή προσπάθεια απαξίωσης και υποβάθμισης του πολιτιστικού –χριστιανικού και ορθόδοξου- χαρακτήρα της περιοχής μας. Και μάλιστα μια εσκεμμένη προσπάθεια ευτελισμού της παράδοσής μας”.
Το επιχείρημα περί απαγόρευσης των συναθροίσεων λόγω του κορονοϊού, με την οποία και οι θρησκευτικές εκδηλώσεις και οι λιτανείες απαγορεύονται φαντάζει λογικό, δε δικαιολογεί όμως επ ουδενί το κλίμα ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας που καλλιεργείται και μάλιστα από μια κοινότητα η οποία φιλοξενεί κάθε χρόνο πλειάδες τουριστών που συρρέουν για να θαυμάσουν τους ιερούς βράχους των Μετεώρων. Παρόμοια όμως επιχειρήματα όπως ότι “στο Άνδρο της Ορθοδοξίας δεν μπορούν να συνυπάρχουν μουσουλμάνοι” εισακούστηκαν και στο όχι μακρινό 2016 όταν τέθηκε το θέμα για φιλοξενία προσφύγων στην περιοχή.
Στον αντίποδα αυτών τότε, το Δημοτικό Συμβούλιο των Τρικάλων σύσσωμο δέχτηκε τη φιλοξενία και τη στέγαση Σύριων, Ιρακινών και Αφγανών προσφύγων στην πόλη. Η απόφαση δεν ήταν αυτονόητη, αν κρίνουμε από διαμαρτυρίες και επεισόδια σε άλλες πόλεις, απαιτούσε θάρρος και επιμονή. Υπήρξαν και τότε αντίθετες φωνές, φόβοι, ενστάσεις και κορώνες ανησυχίας και διχασμού. Ευτυχώς πρυτάνευσε η λογική, η ψυχραιμία, το αίσθημα αλληλεγγύης και οι άνθρωποι αυτοί αφομοιώθηκαν ομαλά στην καθημερινή ζωή. Τα παιδιά μας μοιράζονται σήμερα τα ίδια θρανία με τα δικά τους, όπως το ίδιο κάνουν εδώ και χρόνια στις χώρες τους τα παιδιά των Γερμανών, των Αυστραλών, των Αμερικανών με τα δικά μας παιδιά.
Η κόρη μου διάβασε σήμερα στην εφημερίδα για την απόφαση της Καλαμπάκας και αναρωτιέται για την τύχη της Αμάλ. Την ερχόμενη Κυριακή η πόλη των Τρικάλων ετοιμάζεται, χωρίς ενδοιασμούς, να υποδεχτεί φιλόξενα την Αμάλ και να στείλει μήνυμα ευαισθητοποίησης, πολιτισμού και ανθρωπιάς. Δεν είναι ώρα για στείρες αντιπαραθέσεις και κόντρες με ώτα μη ακουόντων. Ακολουθώντας τη σαββοπουλική προτροπή “κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις”, ο δρόμος της προόδου, της ανοιχτής κοινωνίας και της άφοβης αγάπης φαντάζει μονόδρομος.