Οι του βίου ναυαγοί, του Υψίστου λειτουργοί

Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο

Στέκομαι προσωρινά σκεφτικός. Βαθιά προβληματισμένος. Σοκαρισμένος και οργισμένος, για τα όσα συνέβησαν στη Μονή Πετράκη. Είναι πρωτάκουστα και όμως αληθινά. Όχι γιατί τέτοια περιστατικά δεν λαμβάνουν χώρα μέσα στους κόλπους της κοινωνίας, αλλά γιατί εδώ πρωταγωνιστής είναι ένας λειτουργός του Υψίστου. Όταν τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας διέκοψαν την κανονική ροή του προγράμματός τους και σε έκτακτα δελτία ειδήσεων μετέδωσαν το θλιβερό αυτό συμβάν, έμεινα άφωνος, άλαλος. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πώς είναι δυνατόν να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός. Σκληρή η απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου, να καθαιρέσει τον ιερέα από το υψηλό λειτούργημα του στις τάξεις πλέον των λαϊκών. Απαράδεκτη όμως η συμπεριφορά και η αντίδρασή του. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έρανε τους δικαστές του, όχι με τον μύρο που οι μυροφόρες γυναίκες έραναν τον τάφο του Ιησού, αλλά με καυστικό υγρό. Με βιτριόλι. Με φονικό μέσο. Πράξη άγνωστη μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, καταδικαστέα από την ίδια και την κοινωνία. Αν το κακό σήμερα κυκλοφορεί και θριαμβεύει ακόμη και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, αυτό οφείλεται, όχι ότι δεν υπάρχουν έντιμοι και καθαροί κληρικοί, αλλά στο ότι οι έντιμοι και καθαροί είναι δειλοί. Η δειλία προσδιορίζεται, ως απουσία από τους αγώνες, ως σιωπή μπροστά στο κακό, ως αδιαφορία για τη στάση των άλλων, με συνέπεια μικρά και μεγάλα σκάνδαλα να κουκουλώνονται και οι ένοχοι κληρικοί όσο βαριά και αν έχουν αμαρτήσει να παραμένουν ατιμώρητοι, αδιαφορούντες για τον σκανδαλισμό του κόσμου και για τη βλαβερή εικόνα της Εκκλησίας. Είναι αλήθεια ότι η εκκλησία αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα. Αυτό αναφέρεται στην έλλειψη ιερέων. Οι περισσότερες μητροπόλεις της χώρας έχουν πολλά κενά ιερέων και οι επίσκοποι – μητροπολίτες αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλες δυσκολίες το πρόβλημα αυτό. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι τωρινό. Είναι παλαιό. Εδώ και πολλά χρόνια η Εκκλησία σε συνεργασία με την Πολιτεία χειροτόνησε ιερείς με μειωμένα προσόντα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε. Έτσι όμως προσήλθαν στους κόλπους της Εκκλησίας και κυρίως της Ιεροσύνης άνθρωποι ακατάλληλοι για ιερείς. Έλαβαν το σχήμα, οι περισσότεροι, όχι γιατί πίστευαν σε αυτό. Αλλά γιατί ήθελαν να καλύψουν οικογενειακές ανάγκες, χωρίς να ξεχάσουν τις προηγούμενες κακές συνήθειές τους. Δεν ξέχασαν τα μπουζούκια, τα μεθύσια, τις μικροκλοπές, την τάση προς την καλή ζωή, έξω από τους κόλπους της Εκκλησίας. Λίγοι ήταν εκείνοι που προσέφεραν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του ποιμνίου τους.
Έτσι πολλά από τα ναυάγια του βίου, έγιναν λειτουργοί του Υψίστου. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι οι υπόλοιποι που είχαν τα απαραίτητα προσόντα και απέκτησαν κάποιον βαθμό ιεροσύνης, είναι άσπιλοι και αμόλυντοι. Δυστυχώς σήμερα δεν έχουμε γύρω μας τους χαρισματικούς πνευματικούς ιερείς, τους εμπλουτισμένους με άρτια βιβλική και θεολογική γνώση και τους ποιμένας να τρέξουν στα βουνά και στις ερημιές να βρουν τα χαμένα πρόβατα και να τα επαναφέρουν στη χαρά και στην ευτυχία μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας». Το 2002 ο τότε αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Χριστόδουλος είχε πει «δεν είναι όλα ρόδινα στην εκκλησία. Δεν είμαστε όλοι αντάξιοι του ρόλου μας. Ομολογώ ότι υπάρχουν κληρικοί ακάθαρτοι…. Κάποιοι από εμάς ενδιαφέρονται για την κοσμική ζωή. Τρώνε καλά, ζουν καλά και ντύνονται καλά. Με αυτόν τον τρόπο προκαλούν και δημιουργούν κακή εικόνα στην εκκλησία. Ένας από αυτούς ήταν και ο πρωταγωνιστής της Μονής Πετράκη. Η ζωή του σαν ιερέας ήταν βουτηγμένη στον βούρκο της παρανομίας (εμπορία ναρκωτικών, απάτες, κλεψιές, κ.ο.κ.). Ασύστολη ποδοπάτηση των ιερών κανόνων, περιφρόνηση προς τα ιερά θέσμια και υπεροπτική περιφρόνηση των εντολών του Επισκόπου του.
Ο παγωμένος και προβληματισμένος λαός βομβαρδίζεται με την υπόδειξη της ταπείνωσης και της συμμόρφωσης στις συνοδικές αποφάσεις, όποιες και αν είναι αυτές. Η τυφλή υπακοή όπως διακηρύσσεται από τους ποιμένες της Εκκλησίας, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις πράξεις και ενέργειες μιας μεγάλης μερίδας κληρικών που αμαυρώνουν το κύρος και την αίγλη της Εκκλησίας και πληγώνουν και πονούν το ορθόδοξο πλήρωμα, τον λαό.
Το ράσο είναι τίτλος τιμής για εκείνον που θα αποφασίσει να το φορέσει. Και όχι το μέσο συγκάλυψης των ανομημάτων αυτού που τα φοράει. Πολλοί φορούν το ράσο για να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα και κάτω απ’ αυτό να διαπράττουν τις οποιεσδήποτε βρωμιές τους χωρίς οι άλλοι να μπορούν να τους αντιληφθούν. Αποσπούν τον σεβασμό του κόσμου, όλων εκείνων που ακουμπούν πάνω τους την ελπίδα της Σωτηρίας τους. Μεγάλο πράγμα αυτό. Μεγαλύτερο και απεχθέστερο είναι η υποκρισία και η ατιμία που κρύβεται κάτω απ’ αυτό, για όσους το χρησιμοποιούν όχι ως μέσο σωτηρίας του λαού, αλλά ως μέσο διάπραξης ανόμων πράξεων προς ιδίου όφελος και εις βάρος του λαού. Το ράσο προϋποθέτει πνευματική προετοιμασία από τα παιδικά ακόμη χρόνια. Διαρκή μόχθο πνευματικό. Συνεχή κατάρτιση στα ιερά και τα θέσμια της Εκκλησίας ενάντια στην αμαρτία, στην κακία, το μίσος, τον φθόνο. Το ράσο ανήκει στις καθαρές ψυχές, τις γεμάτες αγάπη και ταπείνωση. Αυτές που επιθυμούν να γίνουν θυσία προσφοράς προς τον συνάνθρωπό τους. Σ’ εκείνους που είναι ταγμένοι να στέκονται επί την λυχνίαν και να φωτίζουν τον ορθό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι. Το ράσο ανήκει σ’ αυτούς που το θέλουν και το επιθυμούν. Σ’ αυτούς που ακτινοβολούν τη χάρη του Θεού. Σ’ αυτούς που θέλουν και μπορούν να θυσιαστούν γι’ αυτό.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι με σοβαρά ηθικά παραπτώματα, ως μοιχοί, πόρνοι, μέθυσοι, εξαρτημένοι στον τζόγο, κλέφτες, απατεώνες, περιφρονητές του Θείου Νόμου δεν μπορούν να φέρουν επάνω τους το βαρύ ράσο. Το ράσο της τιμής. Και κάνουν μεγάλο λάθος οι καθοδηγητές τους όταν τους καλύπτουν με τη σιωπή τους και τους στηρίζουν δημόσια. Όλοι αυτοί δεν μπορούν να χειροτονηθούν ιερείς. Τα ναυάγια της ζωής δεν μπορούν να γίνουν λειτουργοί του Υψίστου, να κρατήσουν στα χέρια τους το ιερό Ευαγγέλιο και το θείο δισκοπότηρο, και να συμμετέχουν στην αναίμακτο θυσία Θείου Μυστηρίου. Η κακή προσωπική τους ζωή σκανδαλίζει τους πιστούς, οι οποίοι με κανέναν τρόπο δεν θα ήθελαν οι άνθρωποι αυτοί να είναι Λειτουργοί του Υψίστου. Επομένως οι Επίσκοποι φέρουν μεγάλη ευθύνη για την επιλογή και τη χειροτονία μοναχών και ιερέων.
Τούτο το κείμενο το χαράσσω με ρίγος ψυχής. Και το εναποθέτω δίχως την παραμικρή σκίαση μομφής στις ανήσυχες συνειδήσεις, όσες υπάρχουν τούτη τη στιγμή, σ’ ολόκληρο το πλήρωμα της Ελληνικής Ορθοδοξίας, ως ταπεινό ερέθισμα για μια προσεκτική μελέτη του προβλήματος των σκανδάλων που καταπνίγουν την Εκκλησία και πληγώνουν αφάνταστα το πλήρωμα αυτής. Εγγίζω τις πληγές και συγχρόνως τις βιώνω ως προσωπικό οξύτατο πόνο. Με πληγώνει βαθιά οποιαδήποτε εκτροπή κληρικών από την κανονικότητα του λειτουργήματός τους. Αυτή η γραφίδα μου είναι σταλαγμός δακρύων και απόγνωσης. Ξεχείλισμα της αγωνίας που καθημερινά διογκώνεται και διαχέεται σ’ όλους τους πιστούς. Ο πόνος και η λύπη μας έχουν τυλίξει. Η καταιγίδα της εκκλησιαστικής διαφθοράς μας πνίγει όλους. Η Εκκλησία δεν είναι η πρώτη φορά που βάλλεται, χλευάζεται και λοιδορείται. Πέρασε μεγάλες μπόρες στη ζωή της. Δεν λύγισε. Στάθηκε όρθια και συνεχίζει τη διαδρομή της όπως ο Κύριος της έταξε. Έχει στους κόλπους της λαμπρούς ιερωμένους με ορθό κηρυκτικό λόγο και με πλήρη θεολογική και πατερική κατάρτιση. Πολλοί απ’ αυτούς είναι παραγκωνισμένοι. Οφείλει να τους επιστρατεύσει άμεσα και να τους εφοδιάσει με τα όπλα που χρειάζονται ώστε να μπορούν να διατυπώσουν την αλήθεια της παντού. Να είναι αμείλικτη στα εκάστοτε εμφανιζόμενα σκάνδαλα και να βρίσκεται όσο πιο κοντά μπορεί στον λαό. Σ’ αυτήν καταμετρείται και καταλογίζεται η ευθύνη να μελετήσει προσεκτικά την αλυσίδα των γεγονότων να διακριβώσει τα λάθη της και να σημαδέψει καινούργια χάραξη για τη συναδέλφωση των ανθρώπων και την επαναδημιουργία της κοινωνίας της αγάπης.