Το διπολικό εξουσιαστικό παιχνίδι της Αστικής Δημοκρατίας

Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη

Τα τελευταία σαρανταπέντε χρόνια περίπου, έγιναν πολλές ανακατατάξεις στο εκλογικό σώμα της χώρας μας. Ο φτιασιδωμένος και απατηλός δικομματισμός, εφευρίσκει πάντοτε τους γλωσσικούς μηχανισμούς και τα τεχνικά μέσα να ξεγελάει τον Λαό μας, φράζοντας πάντοτε τον αληθινό δημοκρατικό και προοδευτικό δρόμο της πολυπόθητης πραγματικής αλλαγής στον μαρτυρικό αυτόν τόπο, που θαυμάζουν και ορέγονται πολλοί να τον έχουν δικό τους προτεκτοράτο και βιλαέτι, όπως βλέπουμε και γνωρίζουμε ιστορικά. Τα δύο κόμματα, που εναλλάσσονται τη Νομή της Εξουσίας, με τους επιλεγμένους κατά καιρούς αρχηγούς – πρωθυπουργούς «πατριδολάτρες», κατευθύνουν τον Λαό μας, σύμφωνα με τα κελεύσματα των ξένων κέντρων, Διευθυντηρίων, με το: «Ανήκουμε στη Δύση». Και, μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (όπως ξέρουμε) αναλαμβάνουν τους προπαγανδιστικούς προεκλογικούς αγώνες, για την επίτευξη των κομματικών στόχων και σκοπών. Δηλαδή, να φέρουν το επιθυμητό κόμμα στην εξουσία, στην κυβέρνηση να τα ψηφίσει ο Λαός.
Ένα πολυσύνθετο κόμμα, με πολλές συνιστώσες και με πολλές μεταλλάξεις στους τίτλους του, αλλά και στο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 3% που είχε, εκτινάχθηκε μέσα σε πέντε χρόνια και έφτασε στο 35%. Παρά την προμετωπίδα του αριστερού τάχα κόμματος, δεν δίστασε να συνεργαστεί με ένα μόρφωμα, που οι θέσεις του ήταν δεξιότερες της ΝΔ, προκειμένου να σχηματίσει την επιθυμητή κυβέρνηση.
Στη μέθη της νίκης αυτής, που προέκυψαν από προεκλογικές υποσχέσεις, πέρα για πέρα βλαπτικές, η παράταιρη συνεργασία με το κόμμα του Καμμένου, που είχε προαποφασιστεί σε αρχηγικό επίπεδο, πέρασε απαρατήρητη από τα όργανα του κόμματος, που έκαναν ότι δεν είδαν τάχα τα παζαρέματα που έγιναν στο παρασκήνιο αυτής της υπόθεσης.
Κανείς δεν είπε, γιατί πριν προχωρήσουμε με τον Πάνο Καμμένο δεν μιλάμε με το «Ποτάμι», τον Σταύρο Θεοδωράκη ή την «Ένωση Κεντρώων», τον Βασίλη Λεβέντη, που δεν έχουν «αμαρτωλό» παρελθόν και ταυτόχρονα έχουν θέσεις που μπορούν να συγκεραστούν στη βάση ενός προγράμματος κατά το πρότυπο της Γερμανίας, κ.λπ., χωρών της Ευρώπης.
Η απάντηση είναι απλή. Στην περίπτωση του Καμμένου, το θέμα ήταν ποσοτικό, δηλαδή διαμοιρασμός των τιμαρίων της εξουσίας, ενώ στην περίπτωση των άλλων θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, δηλαδή προγραμματική κυβερνητική συμφωνία.
Αυτή η ξαφνική άνοδος της κατ’ όνομα αριστεράς, όπως αποδείχθηκε στην κυβερνητική της πορεία, που ήταν πρόθυμη να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάβολο, είχε σαν αποτέλεσμα να διαβολίσει το ΠΑΣΟΚ, που συρρικνώθηκε δραματικά, μιας και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν κατάφερε να συγκεντρώσει ούτε καν ένα διψήφιο ποσοστό, αφού οι περισσότεροι ψηφοφόροι μετακινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως οι μαζικές μετακινήσεις ψηφοφόρων, απέδειξαν ότι υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών, που εύκολα μπορεί να περάσει από τη μια στην άλλη όχθη του «ποταμού». Και αυτή η κρίσιμη μάζα, αυτός ο λαϊκός δορυφόρος, που απορρίπτει τις ιδεολογικές ταμπέλες και ψηφίζει με «βολεψηματικά» κριτήρια, με τη λογική και τη βάση, ποιος είναι εκείνος που μπορεί να λύσει τα άμεσα προβλήματά του, κυμαίνεται ανάμεσα στο 15-20% σε όλες σχεδόν τις εκλογικές αναμετρήσεις. Σε αυτούς απευθύνθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2019, υποσχόμενος πραγματικές αλλαγές και ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Έχουν περάσει 21 μήνες από τότε που ο ελληνικός λαός, του έδωσε το «πράσινο φως» να προχωρήσει στις εξαγγελθείσες προγραμματικές μεταρρυθμίσεις του κόμματός του, τον βρήκε και ο κορονοϊός με τους σεισμούς και το κυβερνητικό «καράβι» βουλιάζει συνεχώς.
Βεβαίως από την πρώτη ημέρα της ανάληψης της εξουσίας, από τη ΝΔ, ο κουμπάρος του Κώστα Καραμανλή, Ταγίπ Ερντογάν, φρόντισε να στείλει πεσκέσι στην Ελλάδα μερικές χιλιάδες παράνομων μεταναστών στα νησιά, φροντίζοντας έτσι να βραχυκυκλώσει τη νέα κυβέρνηση.
Και σαν να μην έφτανε αυτό μετά από οκτώ μήνες οργάνωσε το ντου στον Έβρο, με προφανή σκοπό την αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα, προκειμένου να τη μετατρέψει σε ξέφραγο αμπέλι, βορά στα επεκτατικά του σχέδια.
Η εισβολή απετράπη στα σύνορα της χώρας, όμως σχεδόν ταυτόχρονα προέκυψε ένας αόρατος εχθρός, αυτός του φονικού ιού, που πέρα από τις δραματικές απώλειες ανθρωπίνων ζωών έριξε μια δυνατή κατραπακιά στην οικονομία, μόλις πήγε να ανασάνει μετά από μια δεκαετία κρίσης.
Αλλά προκειμένου να καθησυχάσουν οι 300.000 σε πολύμηνη ομηρία συνταξιούχοι, ήταν κι αυτή με ερωτηματικά, μια δουλειά που είχε δρομολογηθεί στο Υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος, ήταν αρκετά σημαντική τόσο στη ΔΕΗ όσο και στις ΑΠΕ, καθώς και στη διαχείριση των απορριμμάτων.
Αυτό σημαίνει, ή ότι απέτυχε το πείραμα των τεχνοκρατών, ή ότι κατά το πρότυπο του πελατειακού παρελθόντος, βολεύτηκαν αρκετοί κοινοβουλευτικοί, προερχόμενοι από πολλές περιφέρειες, προκειμένου να κολακεύσουν στις επόμενες εκλογές τους ψηφοφόρους των περιοχών, από τις οποίες προέρχονται. Να λοιπόν ένα μικρό δείγμα του διπολικού εξουσιαστικού παιχνιδιού της αστικής Δημοκρατίας στον τόπο μας.