Κατ’ αρχήν το έργο ενός γονιού, ειδικά στις μέρες μας, είναι πολύ δύσκολο και σύνθετο, οπότε, για να είναι σε θέση ν’ ανταποκριθεί στον ρόλο του, πρέπει όχι μόνο να βρίσκει τρόπο να εξασφαλίζει τον επιούσιο, αλλά και να μπορεί να παρεμβαίνει στην προσωπική ζωή του παιδιού και σ’ αυτήν του σχολείου. Άλλωστε, όσο μεγαλώνει ένα παιδί, άλλο τόσο αυξάνονται και τα προβλήματά του, οπότε το ενδιαφέρον τού γονιού του γι’ αυτό δεν εξαντλείται, με το να το συνοδεύει, καθημερινά, μέχρι την εξώπορτα της αυλής του σχολείου του, αλλά και ν’ αντιμετωπίζει γνωστικά, ψυχολογικά, παιδαγωγικά και άλλα ζητήματα. Και επειδή ο γονιός δεν μπορεί να είναι παντογνώστης, απαιτείται η συνεργασία του με το σχολείο και τους δασκάλους, που, κατά κανόνα, έχουν περισσότερη εμπειρία και γνώσεις σ’ αυτά τα θέματα.
Ως εκ τούτου η επαφή και η συνεργασία του, ειδικά, με τους εκπαιδευτικούς της Μέσης Εκπαίδευσης πρέπει να είναι συνεχής, ιδιαίτερα στην αρχή της χρονιάς, μια που σε κάθε τμήμα διδάσκουν περισσότεροι του ενός εκπαιδευτικοί και, παράλληλα, γίνονται, κάθε χρόνο, πολλές αλλαγές διδασκόντων και υπευθύνων τμημάτων, οπότε η γνωριμία εκπαιδευτικών με τους μαθητές τους δεν είναι εύκολη και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η συνεργασία γονιού και σχολείου κρίνεται απαραίτητη, γιατί, εκτός των άλλων, βοηθά τους εκπαιδευτικούς να γνωρίζουν ευκολότερα, γρηγορότερα και καλύτερα τους μαθητές τους, προκειμένου να τους αντιμετωπίζουν, δεόντως, και να τους αξιολογούν έχοντας υπόψη όλα τα δεδομένα.
Εν τούτοις, πολλοί γονείς νομίζουν, ότι η συχνή παρουσία τους στο σχολείο και η επαφή με τους εκπαιδευτικούς είναι ενοχλητική και παρεξηγήσιμη. Τους πληροφορώ, ότι λαθεύουν και ζημιώνουν, συχνά, το παιδί τους, όταν προσέρχονται, άκαιρα και καθυστερημένα, στο σχολείο και, μάλιστα, ως τιμητές και όχι για να ενημερώσουν και για να ενημερωθούν, αλλά για να πάρουν τους βαθμούς και για να διαμαρτυρηθούν, όταν αυτοί δεν τους ικανοποιούν, χωρίς, μάλιστα, να γνωρίζουν την αιτία. Γι’ αυτό, όχι μόνο δεν πρέπει να διστάζουν, αλλά και να επιδιώκουν την έγκαιρη και συχνή επαφή με το σχολείο και τους διδάσκοντες για το καλό των παιδιών.
Θα συμπλήρωνα, ακόμα, ότι και η απλή επίσκεψη τού γονιού στο σχολείο έστω και χωρίς επαφή με τους καθηγητές είναι, πολλαπλώς, χρήσιμη, αρκεί αυτή να μην είναι αρρωστημένη και αστυνομικού τύπου, γιατί, τότε, μπορεί να οδηγήσει σε κακά αποτελέσματα και στην απώλεια της εμπιστοσύνης μεταξύ γονιών και παιδιών. Σημειωτέον, ότι πρέπει να ενισχύεται και όχι να αποδυναμώνεται και η εμπιστοσύνη των μαθητών προς τους δασκάλους τους και να αποφεύγονται, για ευνόητους λόγους, εκφράσεις του τύπου, αριστεύσαμε ή μας αδίκησε και μας έκοψε ο καθηγητής.
Επί πλέον, είναι επιβεβλημένο να ανταποκρίνεται ο γονιός στα καλέσματα του σχολείου και να συμμετέχει στις εκδηλώσεις του συμβάλλοντας με τον τρόπο του σε κάθε τι, που εξασφαλίζει συνθήκες εύρυθμης και αποδοτικότερης λειτουργίας του. Και επειδή ακούγονται, συχνά πυκνά, διάφορες δικαιολογίες εκ μέρους πολλών γονιών για την απουσία τους απ’ τα σχολικά δρώμενα, ερωτώ. Αλήθεια! Απ’ την ώρα, που αποκτούν παιδιά, για ποιον παλεύουν κι αγωνίζονται, τάχα; Όλος ο αγώνας δεν γίνεται γι’ αυτά; Αν, λοιπόν, δεν διαθέτουν χρόνο, για να βρίσκονται στο πλευρό τους και για να προλαβαίνουν και όχι να θεραπεύουν καταστάσεις, που τα αφορούν, ποιο το όφελος;
Και επειδή γίνονται, κάθε χρόνο, εκλογές για συγκρότηση μαθητικών συμβουλίων και, κατά τακτά διαστήματα, για ανάδειξη συλλόγων γονέων ή εκπροσώπων τους για τις ενώσεις και την ομοσπονδία γονέων, ερωτώ και πάλι. Πόσοι γονείς καλών μαθητών παροτρύνουν τα παιδιά τους να συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια ή να ψηφίζουν τους καλύτερους, για να τους εκπροσωπούν; Πόσοι, επίσης, γονείς, που νοιάζονται, πραγματικά, για την αναβάθμιση των σχολείων, συμμετέχουν στις εκλογές και στα ψηφοδέλτια; Δεν αντιλαμβάνονται, ότι η αδιαφορία τους αφήνει περιθώρια στις οργανωμένες μειοψηφίες να εκμεταλλεύονται καταστάσεις;
Συνεργασία, λοιπόν, παρουσία και ενεργό ενδιαφέρον των γονιών για το σχολείο, αν, όντως, επιθυμούν το καλό των μαθητών και της Παιδείας στον τόπο μας.
Κώστας Γιαννούλας
