Άρα έχουμε υποχρέωση να σχολιάζουμε και να καταγγέλλουμε αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου που -εκτιμούμε- ότι δεν πληρούν την ως άνω Συνταγματική υποχρέωση.
Άρα, αν οι δικαστές του Ε.Σ. βρίσκονται προ διλήμματος, ενώπιον συγκρούσεως καθηκόντων, θα πρέπει να σταθμίσουν την αφοσίωση στην Πατρίδα. Και να απονείμουν το δίκαιο βάσει του «υψηλοτέρου καθήκοντος».
Δυστυχώς όμως ο τύπος υπερισχύει της ουσίας. Χαρακτηριστική περίπτωση η οκτάμηνη καθυστέρηση τον περασμένο χρόνο, για την έγκριση των ανταλλακτικών των Mirage. Τα Mirage μας ήταν καθηλωμένα. Πετούσαν μόνο 4 από τα 30, με τους Τούρκους να μας απειλούν καθημερινά. Έπρεπε να καθυστερήσουμε άλλους 8 μήνες; Αυτή είναι η αφοσίωση στην Πατρίδα;
Τις τελευταίες μέρες απασχολεί τον τύπο και τη Βουλή η απόφασή του να ζητήσει τις επιστροφές των χρημάτων που δόθηκαν στον ταπεινό βοσκό -αλλά μεγάλο Πατριώτη- για να πηγαίνει στα Ίμια και να φροντίζει τις 30 κατσίκες του. Τα χρήματα δόθηκαν από τον δήμαρχο κ. Διακομιχάλη και τώρα ζητούν να τα επιστρέψει αυτός!
Έλεος πια! Αμφιβάλλω αν Τούρκικο Δικαστήριο θα έπαιρνε ποτέ τέτοια απόφαση. Άλλους έπρεπε να ελέγξει το Δικαστήριο και να καταδικάσει ηθικά. Αυτούς που σταμάτησαν να δίνουν αυτά τα ασήμαντα χρήματα για έναν τόσο σημαντικό σκοπό. Η παρουσία του Βεζυρόπουλου στα Ίμια, ήταν απόδειξη ότι τα Ίμια μπορούν να έχουν οικονομική ζωή, άρα και ΑΟΖ. Αυτό θα έπρεπε να ερευνηθεί. Ήταν απόφαση του δήμαρχου κ. Ρούσσου ή εντολή άνωθεν και γιατί; Τώρα, οι Τούρκοι ισχυρίζονται πέραν των άλλων, ότι τα Ίμια δεν έχουν ΑΟΖ.
Ως προς το ποσό της επιστροφής, να μας πούνε πόσα, να τους τα δώσουμε εμείς.
Και ενώ για δεκάρες το Ε.Σ. φτάνει στο σημείο να παραβλέπει την υποχρέωση «αφοσίωσης στην Πατρίδα», ας δούμε μία άλλη απόφαση. Ενέκρινε λοιπόν το Ελεγκτικό Συνέδριο την ανάθεση του Βορείου Τμήματος του αυτοκινητόδρομου Ε-65, στην εταιρεία ΤΕΡΝΑ, έναντι 442 εκατ. €, συν 34 εκατ. € για συντήρηση! Και ρωτάμε με την αμυδρή ελπίδα απάντησης: Εφόσον το έργο είναι αυτοχρηματοδοτούμενο, γιατί το Ε.Σ. εγκρίνει δημόσια δαπάνη τόσων εκατομμυρίων ευρώ; Και εάν έπρεπε να γίνει με δημόσιο χρήμα, γιατί δεν «έγινε με δημόσιο μειοδοτικό διαγωνισμό, αλλά δόθηκε στη συγκεκριμένη εταιρεία με μηδενική έκπτωση;» Διερωτώμαι αν επιτρέπεται ανάθεση Δημοσίου Έργου άνω των 30 χιλ. € και όχι 442 εκατ. €, άνευ διαγωνισμού. Μήπως δεν γνωρίζανε οι Δικαστές, ότι οι εύλογες εκπτώσεις στους ελεύθερους διαγωνισμούς ανέρχονται σε 40-50%, ήτοι οι προσφορές θα εκυμαίνοντο περί τα 250 εκατ. €; Γιατί να χάσει το Δημόσιο περί τα 200 εκατ. €; Και πού θα πάνε αυτά τα εκατομμύρια;
Τις δεκάρες του Βεζυρόπουλου τις ζητάνε πίσω. Γιατί εγκρίνουν 200 εκατ. € τουλάχιστον, παραπάνω; Ο Ελληνικός Λαός απαιτεί απάντηση.
Από τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου
