Είχε κάποια χρόνια ξέμπαρκος. Ένα καρδιακό επεισόδιο, ευτυχώς ελαφρύ, τον βρήκε καταμεσής στο πέλαγος, αλλά ο γιος του ταξίδευε πάντα μαζί του και ήταν ένας έμπειρος καπετάνιος σαν τον πατέρα του, έπιασε το τιμόνι και οδήγησε το μπάρκο με ασφάλεια στο λιμάνι του νησιού.
Τον είδε ο γιατρός του νησιού, τον έστειλε στην πρωτεύουσα να κάνει διάφορες εξετάσεις, που δεν ήταν δυνατόν να γίνουν στο νησί και όλοι οι γιατροί αποφάνθηκαν, πως έπρεπε να σταματήσει τα ταξίδια.
«Από δω και πέρα καπετάνιο, ηρεμία, χαλάρωση και άφησε το καράβι στα χέρια του γιου σου. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον».
Ο καπετάν - Ανδρέας ακούγοντας όλα αυτά στεναχωρήθηκε, γιατί η καρδιά του και ο νους του ήταν δοσμένα στη θάλασσα από μικρό παιδί. Όμως έπρεπε να ακολουθήσει τις συμβουλές των γιατρών.
Για το καλό του για το καλό όλης της οικογένειας. Έτσι… άραξε στο νησί και ανακουφίστηκε και η καπετάνισσα η Μαριώ. Τα πρωινά ξυπνούσε απ’ το χάραμα και ανέβαινε στον κάβο του νησιού. Εκεί καθισμένος σε ένα βραχάκι, άφηνε τη σκέψη του να ταξιδέψει στα περασμένα και αξέχαστα.
Είχε αράξει σε όλα τα λιμάνια του κόσμου. Γνώρισε διάφορους ανθρώπους, μαύρους, κίτρινους, λευκούς, με διάφορες θρησκείες, συνήθειες και νοοτροπίες.
Έκανε φίλους και όχι… μόνο. Κάθε φορά που ταξιδεύει η σκέψη του στα περασμένα, ένα αγκαθάκι αγκιλώνει την καρδιά του. Θυμάται την Εμηρέ, που γνώρισε ένα βράδυ σ’ ένα μπαράκι στην Ινδία.
Ήταν μια καλλονή. Είχε πιει λίγο παραπάνω εκείνο το βράδυ παρέα με άλλους ναυτικούς και υπέκυψε στον… πειρασμό.
Η σχέση τους κράτησε λίγο καιρό. Της εξήγησε πως αγαπάει τη γυναίκα του και δεν έχει σκοπό να την εγκαταλείψει.
Εκείνη το δέχτηκε, αλλά ο καπετάνιος κάθε φορά που πήγαινε να τη συναντήσει, ένιωθε ένοχος μέχρι το κόκαλο. Έβλεπε εκείνα τα γαλάζια μάτια της καπετάνισσας της Μαριώς, να τον κοιτάζουν και να του λένε… «γιατί;».
Αλλά όπως και να το κάνουμε, ένας ναυτικός νέος και δυνατός, που γυρνάει στα λιμάνια του κόσμου, και λείπει απ’ το σπίτι του ένα εξάμηνο, ή και χρόνο μερικές φορές, όλο και σε κάποιον πειρασμό θα υποκύψει.
Αυτά και άλλα σκεφτόταν καθημερινά εκεί στον κάβο και έπειτα συγκέντρωνε το μυαλό του και κατηφόριζε προς το καφενείο, το μοναδικό του νησιού, να πιει το καφεδάκι του και να συναντήσει και άλλους ξέμπαρκους ναυτικούς.
Εκείνη την ημέρα γιορτή της Μεγαλόχαρης που γιόρταζε το νησί και η γυναίκα του, περίμεναν να πιάσει πόρτο και ο καπετάν - Κωνσταντής, ο γιος τους, που διαφέντευε το καράβι του πατέρα του. Τους είχε τηλεφωνήσει από μέρες. «Ανήμερα της Παναγίας θα είμαι στο νησί και σας έχω και μια… έκπληξη!» Αυτά τους είπε.
Η καπετάνισσα, η Μαριώ, μαζί με την ψυχοκόρη, την Αγγελικώ, απ’ την προηγούμενη είχαν αρχίσει τις ετοιμασίες. Διάφορα εδέσματα που άρεσαν στην οικογένεια και κυρίως στον Κωνσταντή.
Μετά την εκκλησία ο καπετάνιος ήπιε τον καφέ του στο σπίτι μαζί με την καπετάνισσα. Κάθισαν στο ανώι, μπροστά σε ένα καγκελόφραχτο παραθύρι και αγνάντευαν τη θάλασσα. Από στιγμή σε στιγμή περίμεναν να εμφανιστεί το μπάρκο. Όλοι οι νησιώτες μετά την εκκλησία κατέβηκαν στο λιμάνι. Όλοι κάποιον περίμεναν.
Πατέρα, γιο, αδερφό, ανιψιό ή και κανέναν δικό τους, αλλά ήταν τόσο δεμένοι μεταξύ τους, που η χαρά τού ενός ήταν χαρά και του άλλου. Κάποια στιγμή ο καπετάν - Ανδρέας διέκρινε στο βάθος της θάλασσας ένα καράβι να κόβει ρότα προς το λιμάνι.
«Σήκω Μαριώ» είπε. «Σε λίγο το μπάρκο ρίχνει άγκυρα. Πάμε».
Όπως ήταν καλοντυμένοι και περιποιημένοι κατέβηκαν στο λιμάνι. Σε λίγο το πλεούμενο πλεύρισε και έριξε άγκυρα. Στη σκάλα φάνηκε πρώτος ο καπετάν – Κωνσταντής. Αλλά δεν ήταν μόνος. Απ’ το χέρι κρατούσε ένα μελαμψό μικρόσωμο κορίτσι, πραγματική καλλονή. Πίσω του ακολουθούσε όλο το πλήρωμα.
Χειροκροτήματα, γέλια, χαρές, αγκαλιές, δάκρυα και σε λίγο ξεκίνησε το γλέντι. Ο Κωνσταντής πλησίασε τους γονείς του, τους αγκάλιασε σφιχτά και έπειτα…
«Μάνα μου, καλή μου μάνα και αγαπημένε μου πατέρα να σας συστήσω τη Ζαΐρα. Τη μέλλουσα γυναίκα μου. Αγαπημένη μου μανούλα από εδώ και πέρα θα έχεις μία κόρη που δεν απέκτησες και που τόσο επιθυμούσες, όπως μου είχες πει.
Η Ζαΐρα θα μείνει μαζί μας εδώ στο νησί. Ώσπου να αποκτήσουμε παιδί θα την παίρνω μαζί μου στα ταξίδια, όπως κάνατε εσύ κι ο πατέρας, έπειτα θα μεγαλώσετε μαζί το εγγονάκι σας.
Η καπετάνισσα αγκάλιασε σφιχτά τη Ζαΐρα και ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό της. Το ίδιο και ο πατέρας. Έπειτα όλοι μαζί αγκαλιασμένοι ανηφόρησαν για το αρχοντικό, ενώ το γλέντι στο λιμάνι είχε ανάψει για καλά…
«Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσες να μας κάνεις γιε μου σήμερα που γιορτάζει το νησί μας και το σπίτι μας»… είπε η Μαριώ και αγκάλιασε πάλι τη Ζαΐρα…
Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά,
συγγραφέα
