Δεν υπάρχει «κακιά στιγμή», υπάρχει εν δυνάμει γυναικοκτόνος...

Από τη Σοφία Μαλιώρα, δασκάλα Αγγλικών Α/θμιας

Όχι. Δεν υπάρχει «κακιά στιγμή». Υπάρχει κακός χαρακτήρας. Υπάρχει κακή πρόθεση και κακή συμπεριφορά. Υπάρχει κακή διαχείριση του εκνευρισμού, του θυμού, του φόβου της απόρριψης και του φόβου της απώλειας. Υπάρχει κακή ανατροφή. Υπάρχει κακός εαυτός. Υπάρχει κακή επιλογή. Υπάρχει εν δυνάμει γυναικοκτόνος.
Ελένη Τοπαλούδη... απούσα! Καρολάιν... απούσα! Γαρυφαλλιά... απούσα! Ποια θα είναι η επόμενη που θα σύρει τον χορό στο Ζάλογγο της παραφροσύνης; Ποια άλλη γυναίκα/θύμα θα θρηνήσουμε, διότι η συμπεριφορά της ενόχλησε την αρρωστημένη ψυχοσυναισθηματική ομοιόσταση όχι κάποιου τυχαίου, αλλά του συντρόφου και συμπορευτή ζωής και ονείρων;
Τα κορίτσια από μικρά είθισται να παίζουν με κούκλες, να τις φροντίζουν και να τις προσέχουν. Ασυνείδητα πιστεύουν πως με τον ίδιο γλυκό τρόπο θα τα φροντίσει και αυτά κάποιος άλλος. Γένους αρσενικού, αλλά ανδρείου. Όμως, οι κούκλες της παιδικότητας, δεν είναι παρά μονάχα παιχνίδια κι οι ιστορίες που πλάθονται γύρω από αυτές φανταστικές. Και να που οι κούκλες μεγάλωσαν. Και δεν είναι ούτε αμίλητες, ούτε αγέλαστες. Και δε νοείται κάθε φορά που «χάλασε η φάση» να βρίσκονται κακοποιημένες και διαμελισμένες σε μια γωνιά του σπιτιού, σε κάποιον γκρεμό ή πάνω σε βράχια.
Και είναι φορές που το συναίσθημα νεκρώνει και η ψυχή παγώνει. Και όχι μόνο προκαλείς κακό, όχι μόνο μοιράζεις θάνατο σε δόσεις, αλλά δε νιώθεις και την ευθιξία να ζητήσεις συγγνώμη. Γιατί απλώς δεν αναγνωρίζεις πως έκανες κακό. Το λογισμικό σου, βλέπεις, δεν είναι προγραμματισμένο να «αναγνωρίζει» τα λάθη. Εν αντιθέσει, με ένα απλό «delete» ξαναρχίζεις από την αρχή. Αφού «χάλασε η φάση» τι να κάνουμε; Και ειλικρινά, «φίλτατε άνδρα» μην επικαλεστείς ψυχική ασθένεια, διότι η ψυχική ασθένεια δεν είναι άλλοθι για να καλύψεις εγκλήματα. Η ψυχική ασθένεια δεν επαρκεί να σε κάνει δολοφόνο, βιαστή, βασανιστή. Και το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα διαπράττεται. Ο κοινωνικός περίγυρος μένει εμβρόντητος και έκπληκτος και όλοι τους δηλώνουν περίτρανα «δεν το πιστεύω, μα ήταν το καλύτερο παιδί». Όχι, κανένας από αυτούς δεν ήταν καλό παιδί. Ίσως να είχαν κάποια καλά χαρακτηριστικά. Ίσως. Σίγουρα όμως, είχαν κακές συμπεριφορές.
Καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Ένας ακόμη και ελάχιστα νοήμων άνθρωπος που είναι ενταγμένος σε μια κοινωνία γνωρίζει ότι η επίλυση διαφορών γίνεται με διάλογο. Γνωρίζει ότι δε σηκώνουμε χέρι για να επιβληθούμε. Γνωρίζει ότι στη ζωή δεν υπάρχει μόνο το δικό του θέλω. Ένας άνθρωπος που αποφασίζει να σηκώσει χέρι για να αποκτήσει υπεροχή και να υποχρεώσει κάποιον άλλον να κάνει κάτι παρά τη θέλησή του, έχει ήδη αποφασίσει να σκοτώσει τον άλλον ψυχολογικά. Από τη στιγμή λοιπόν που σκοτώνεις τον άλλον ψυχολογικά και με πρόθεση, η ανθρωποκτονία είναι μια δρασκελιά.
«Φίλτατε άνδρα», συνοδοιπόρε και σύντροφε ζωής και ονείρων, αν δεν μπορείς να προσφέρεις σε μια γυναίκα τον παράδεισο που της έταξες, άσε τον άγγελο αυτόν επί γης να φύγει. Αποδέσμευσέ τον κι ας γίνει έκπτωτος.