Η χαρά της επιτυχίας και η απογοήτευση της επαγγελματικής αποκατάστασης…

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Τη χαρά της επιτυχίας τη νιώθει εντονότερα εκείνος, που μέσα από σκληρή δοκιμασία πετυχαίνει το ποθητό αποτέλεσμα, το οποίο πέρα από την ηθική επιβράβευση πρέπει να κρατά ζωντανό και το όνειρο της μελλοντικής αποκατάστασης στον τόπο του. Για να εκπληρώσει με την προσφορά της γνώσης, τις ηθικές και υλικές υποχρεώσεις προς την οικογένειά του και την πατρίδα.
Αυτήν τη χαρά της επιτυχίας, αποτέλεσμα των επίπονων και επίμονων κόπων της, δίκαια γεύεται και η σημερινή επιτυχούσα νεολαία σε σχολές της ανώτατης εκπαιδευτικής βαθμίδας. Η χαρά αυτή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη με την προσθήκη συγχαρητηρίων και ευχών συγγενών και φίλων.
Ο απόηχος των ευτυχών αυτών στιγμών είναι μικρός σε αριθμό και διάρκεια, γιατί δυστυχώς οι χαρές στη ζωή του ανθρώπου είναι λίγες και βραχύβιες. Ο περισσότερος χρόνος είναι γεμάτος προβλήματα, στεναχώριες και βάσανα. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, διότι η χαρά της επιτυχίας των νέων μας δε θα δώσει με το πέρας των σπουδών τους και την προσδοκώμενη απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας. Αφού το λαμβανόμενο πτυχίο, στην πράξη, μόνο για μετανάστες στο εξωτερικό τους προορίζει και όχι προκομμένους επιστήμονες στον τόπο τους. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια που ορθώνεται μπροστά τους μετά την αποφοίτησή τους, δημιουργώντας ερωτήματα του τύπου: Τι θα κάνουν τώρα...; Πού θα δουλέψουν; Πώς θα βγάλουν το ψωμί τους; Πώς θα ζήσουν; Πότε θα δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια;
Έτσι το συναίσθημα της χαράς της επιτυχίας, μετατρέπεται σε απογοήτευση της επαγγελματικής αποκατάστασης. Αφού οι νέοι μας με εφόδιο το πτυχίο... αδυνατούν να βρουν δουλειά στον τόπο τους. Κι αυτό τους αποδιώχνει μακριά σε ξένες χώρες, οι οποίες θα τους δώσουν εργασία που θα τους εξασφαλίσει τα επιτήδεια, με τον νόστο τους να παραμένει άσβεστος. Οι προϋποθέσεις του όμως, είναι ανύπαρκτες και το καράβι... του γυρισμού μήτε ο Θεός γνωρίζει πότε θα φανεί.
Το ερώτημα είναι το ποιος είναι ο ζημιωμένος αυτής της καταστάσεως; Ποιος είναι ο χαμένος αυτής της διαχρονικής επενδυτικής πολιτικής στην παιδεία; Ασφαλώς το κράτος, αφού τα ξόδια του και η πρακτική του συμπεριφορά παράγουν, κατά το συντριπτικό τους ποσοστό, πτυχιούχους προοριζόμενους για μετανάστες. Θλιβερό και οδυνηρό φαινόμενο για μια χώρα που πληθυσμιακά και δημογραφικά καταρρέει με άμεσο αντίκτυπο στην οικονομία και την εθνική της άμυνα. Ενδεικτικό της πληθυσμιακής αυτής συμφοράς αποτελούν τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία που καταδεικνύουν περίτρανα ότι κάθε χρόνο η μείωση του πληθυσμού μας αντιστοιχεί σε μια πόλη 40.000 κατοίκων. Και το χειρότερο μέσα σ’ αυτόν τον αριθμό έχουμε κατά μεγάλο ποσοστό πτυχιούχους. Τον πνευματικό ανθό της πατρίδας, που σήμερα είναι τελείως απαραίτητος στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.
Τα παραπάνω δείχνουν την αλήθεια της βραχύβιας διάρκειας της χαράς της επιτυχίας και τη βάσανο της ανυπαρξίας επαγγελματικής αποκατάστασης των αποφοίτων πανεπιστημιακών σχολών στην πατρίδα μας, η οποία τους οδηγεί σε ξένους τόπους. Στον εργασιακό ξενιτεμό. Άρα, το ζητούμενο στη νεολαία μας δεν είναι μόνον η επιτυχία, αλλά κυρίως η εργασιακή αποκατάσταση. Η αντιμετώπιση της οποίας απαιτεί απ’ τους αρμόδιους κυβερνητικούς φορείς: σκληρή δουλειά, προγραμματισμό, μεθοδικότητα, εξειδίκευση γνώσης, τόλμη, συνέπεια... Δυστυχώς, όμως, τα χρόνια και τα συσσωρευμένα προβλήματα που δημιούργησαν οι αλόγιστες, ιδιοτελείς και τοπικιστικές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων έχουν καταστήσει το πρόβλημα αυτό δυσεπίλυτο. Διότι, για τους γνωστούς λόγους, κανείς από τους μέχρι τώρα κυβερνήτες δεν τόλμησε να σπάσει το απόστημα του κακού αυτού για να αποκτήσει εργασιακή προοπτική, στον τόπο της, η σπουδάζουσα νεολαία και να μπει τέλος στον ξενιτεμό της. Αισιοδοξούμε ότι κάποτε απ’ το πολύπαθο κορμί αυτού του κράτους θα φυτρώσουν υγιή βλαστάρια, τα οποία θα το αναγεννήσουν και θα το καταστήσουν ικανό να δώσει ως δώρο ζωής ένα ελπιδοφόρο εργασιακό μέλλον για τους νέους μας.