Όμως, για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα οι μαρτυρίες και τα αποδεικτικά στοιχεία δεν ήταν επαρκή. Γιατί στερούνταν της αδιάσειστης δυναμικής για την οικοδόμηση ενός ατράνταχτου κατηγορητηρίου εναντίον του φερόμενου ως δράστη, με αποτέλεσμα αυτός να πέσει στα μαλακά...
Τέτοιες φήμες αιωρούνταν στη μικρή κοινωνία της περιοχής και όλες κατέληγαν σε ένα κοινό σημείο: ότι ο ηθικός και φυσικός αυτουργός της ειδεχθούς αυτής εκτέλεσης ήταν ο λίαν επιεικώς καταδικασθείς και σήμερα ελεύθερος δράστης.
Δέον να σημειωθεί ότι ο ιεροψάλτης ήταν ένας ευσεβέστατος άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως. Από μικρό παιδί αφιλοκερδώς υπηρετούσε το ψαλτήρι. Τα διδάγματα των ευαγγελικών, αποστολικών και πατερικών κειμένων μαζί με το περιεχόμενο των τροπαρίων είχαν διαπλάσει έναν αδαμάντινο ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα, ο οποίος τον κρατούσε διαρκώς όρθιο στον δρόμο της χριστιανικής αρετής. Αυτή, που τον καθιστούσε πρότυπο και υπόδειγμα χριστιανικού ήθους σ’ όλη τη μικρή κοινωνία του χωριού.
Το χριστιανικό αυτό ανάστημα δεν λύγισε και όταν ακόμη τυχαία συναντήθηκε μακριά απ’ το χωριό με τον, κατά τη λαϊκή αίσθηση, εκ προθέσεως δολοφόνο του πατέρα του.
Στο αντίκρισμα, οι λογισμοί: η μνήμη, η οργή, το μίσος, η εκδίκηση γύριζαν διαρκώς σαν κινηματογραφική ταινία στο μυαλό του και τον ωθούσαν προς την κατεύθυνση χρήσης της γεμισμένης κυνηγετικής καραμπίνας, που κρατούσε στα χέρια του, εναντίον του ηπίως καταδικασθέντος δράστη. Η πάλη μεταξύ δολοφονικής δράσης και χριστιανικού ήθους άλλαζαν διαρκώς νικητή. Οι σκέψεις της κατάλληλης ευκαιρίας και της εκδίκησης από τη μια μεριά, πίεζαν προς την υλοποίηση του χρέους. Από την άλλη, η πίστη που από μικρό παιδί είχε φωλιάσει μέσα του και είχε διαπλάσει έναν αδαμάντινο χριστιανικό χαρακτήρα φώναζε: όχι, μην το κάνεις αυτό. Δεν έχεις το δικαίωμα να αφαιρέσεις μια ανθρώπινη ζωή, ακόμη και αν πιστεύεις ότι απέναντί σου έχεις τον φονιά του πατέρα σου...
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία εναλλαγής των λογισμών, που αντικατοπτριζόταν στο πρόσωπό του ιεροψάλτη, ο εξ αμελείας καταδικασθείς φονιάς ήταν ωχρός, κίτρινος και φοβισμένος. Βρισκότανε ένα βήμα προ της καταρρεύσεώς του. Ένα νεύμα του ιεροψάλτη αποδείχθηκε σωτήριο γι’ αυτόν. Γιατί έδειχνε τον δρόμο της αποχώρησής του από τον τόπο του ψυχικού του μαρτυρίου. Της λύσης από τα δεσμά της ενδεχόμενης απώλειας της ζωής του και της τυραννικής σκέψης από τη συμμετοχή του, που αυτός σίγουρα γνώριζε, στη διάπραξη του στυγερού εγκλήματος.
Στην πάλη μεταξύ της εκδίκησης και του χριστιανικού φρονήματος του ιεροψάλτη, νικήτρια βγήκε η χριστιανική παιδεία που από μικρό παιδί έλαβε στο αναλόγιο. Αυτή η επίκτητη χριστιανική μόρφωση στάθηκε ανυπέρβλητο ανάχωμα στο σύρσιμο στην εκτροπή. Γιατί εξουδετέρωσε τους κακούς λογισμούς του και τον κράτησε μακριά από συμπεριφορές που βρίσκονται έξω από την ορθόδοξη χριστιανική αντίληψη.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από την ομολογία του ιεροψάλτη, ο οποίος απέδωσε τη λύτρωση από την ενδεχόμενη εγκληματική ενέργεια στην επικράτηση των ιδεών της χριστιανικής παιδείας, με την οποία από μικρό παιδί γαλουχήθηκε.
Αυτήν την ενέργεια την απέδωσε σε θαύμα, το οποίο επισκίασε το μίσος, την εκδίκηση, τον φόνο.
Από την επιδειχθείσα συμπεριφορά του ιεροψάλτη μπροστά στον, κατά τη λαϊκή αίσθηση, εκ προθέσεως φονιά του πατέρα του απορρέει ένα δίδαγμα: ότι η βαθιά και έμπρακτη χριστιανική πίστη μπορεί να αποτρέψει τον άνθρωπο από ενέργειες μίσους και θανάτου.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
