Δροσερά, νεανικά πρόσωπα, δροσερά, νεανικά έργα (πίνακες εμπνευσμένοι από μεγάλα έργα Τέχνης, Ελλήνων και ξένων ζωγράφων, φωτογραφικά πορτρέτα μαθητών με φόντο τα έργα αυτά) φτιαγμένα από τους μαθητές του 4ου ΕΠΑΛ, με τη λαμπρή καθοδήγηση των άξιων δασκάλων τους, νέων κι αυτών. Αξίζουν όλοι τους αποκλειστικά τον έπαινο και μόνο αυτοί.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εκθέτουν οι μαθητές του Τομέα Εφαρμοσμένων Τεχνών. Πριν 3 χρόνια, πραγματοποίησαν έκθεση χαρακτικής στο Δημοτικό Ωδείο, μετά από φωτογράφηση σημείων της πόλης, που αναπαρήγαγαν με χαρακτικά σε λινόλεουμ. (Υπάρχει πρέσα χαρακτικής στο σχολείο). Την επόμενη χρονιά, στον Μύλο του Παππά, έκθεση χαρακτικών διάφορων, σύγχρονων τεχνικών, όπου παρουσίασαν, μόνο για ελάχιστο χρόνο, τα σταμπωτά του Λαογραφικού Μουσείου Λάρισας. Μια άτυχη έκθεση, διότι, λόγω της πανδημίας δεν έγινε στον φυσικό της χώρο, ένα Λαογραφικό και δεν μπόρεσε να τη χαρεί το κοινό. Συγκεκριμένα, επρόκειτο να εκτεθούν και στο Λαογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Και ερχόμαστε στη φετινή τους έκθεση, πολύ πιο σύνθετη δουλειά. Όλοι μαζί, μετά από συζήτηση, επέλεξαν έργα που τους άρεσαν, απέκλεισαν κάποια που θα δημιουργούσαν τεχνικά προβλήματα και κατέληξαν σε αυτά που παρουσιάζονται εδώ. Οι μαθητές του Τομέα, τα δύο τελευταία χρόνια του Λυκείου, διδάσκονται Ιστορία της Τέχνης. Επίσης, με ενέργειες των δασκάλων τους, έχει δημιουργηθεί φωτογραφικό στούντιο στο σχολείο, όπου ασκήθηκαν πρακτικά στη Φωτογραφία. Έχουν επισκεφτεί Μουσεία, όπως τα Γουλανδρή και Θεοχαράκη στην Αθήνα. Είναι σαφές ότι τα παιδιά έχουν αρκετή εξοικείωση με το αντικείμενο της ειδίκευσής τους, πέρα από τα μαθήματα στην τάξη. Έτσι, με συνεργασία, μέσα σε ελάχιστο διάστημα από τη μέρα που άνοιξαν ξανά τα σχολεία, όλοι δούλεψαν σε όλα τα «πόστα»: ζωγραφική, ποζάρισμα, φωτογράφηση (πολλά παιδιά φωτογραφήθηκαν, αλλά επιλέχτηκαν όσα εκτίθενται εδώ, για να κερδηθεί χρόνος). Δουλειά με τον προτζέκτορα, κόψιμο των πασπαρτού, κορνιζάρισμα (οι κορνίζες «ανακυκλωμένες» από παλιότερη χρήση, σε άλλον χώρο)... Μια μαθήτρια έραψε πουκάμισα για τις ανάγκες κάποιων πινάκων, τα αγόρια έφτιαξαν τα τελάρα των πινάκων. Περίπου 60 άτομα δούλεψαν συνολικά.
Από μία ιστορικό της Τέχνης ίσως θα περίμενε κανείς αισθητική αποτίμηση των έργων. Θεωρώ δεδομένη την ενημέρωση από τον τοπικό Τύπο και δεν χρειάζεται να επεκταθώ στο περιεχόμενο (άλλωστε είναι ανοιχτή η έκθεση για επίσκεψη στους ενδιαφερόμενους). Παρ’ ό,τι την είδα και την ξαναείδα, τη χάρηκα και την απόλαυσα, μίλησα με κάποιους καθηγητές -τους οποίους ευχαριστώ για την ενημέρωση- ο σκοπός μου δεν είναι εδώ να αναλύσω τα έργα. Είναι, να συγχαρώ βέβαια όλους τους συντελεστές, αλλά και να τη χρησιμοποιήσω ως αφορμή για να τονίσω πόσο αναγκαία είναι η διδασκαλία της Τέχνης, κάθε Τέχνης. Κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος με τις ελάχιστες ήδη ώρες διδασκαλίας. Πόσο μάλλον απαράδεκτη υπήρξε η μείωση ως και κατάργησή της στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με τους τελευταίους νόμους Κεραμέως. Είτε είναι Εικαστικά, είτε Θεατρική Παιδεία, στερεί τα παιδιά, αλλά και τους δασκάλους τους από αυτήν τη δημιουργική συνεργασία, που -έστω κι όχι σε επαγγελματικό επίπεδο όπως στα ΕΠΑΛ- βοηθά τα παιδιά στην άμεση εξάσκηση του ματιού (χρώμα, σχήμα, φόρμα...), των χεριών (κάθε είδους κατασκευή), του νου και τελικά της ψυχής τους, να ερμηνεύσουν τον κόσμο που βλέπουν, με ευχάριστο τρόπο και να τον αλλάξουν προς το καλύτερο. Ιδιαίτερα τα παιδιά του λαού μας, που εκ των δυνατοτήτων της οικογένειας δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή με την Τέχνη και να την αγαπήσουν, αν δεν τη βρουν στο σχολείο.
Άννα Σπανοπούλου, φιλόλογος, ιστορικός της Τέχνης
