Στο προσκήνιο πάλι οι πανελλήνιες και θα ’ταν αφορμή να ερευνήσουμε το σκάφος που λέγεται εκπαίδευση. Δεν θα το κάνω. Ακροθιγώς θα ’λεγα ότι και το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί επί σειρά 10ετιών. Κορυφές αναδεικνύονται, αλλά και νοσογόνες καταστάσεις σ’ όλη την πυραμίδα.
Στραβά αρμενίζουμε ή στραβός είν’ ο γιαλός; Ξένος συγγραφέας παρατήρησε ότι, αν ο δάσκαλος δεν πλουτίζει ούτε ανακαινίζει τα επιστημονικά του πεδία, έχει να κάνει και με πόση ωριμότητα, ικανότητα ανταποκρίνονται τα παιδιά. Του λείπει ο «ανταγωνισμός» με ομοίους του, που είναι ικανοί να του αμφισβητήσουν την υπεροχή. Δεν χρειάζεται να «πολεμήσει» σκληρά στην τάξη είναι ο «ένας», «ο παντογνώστης», «ο φωτισμένος» για τούτο επαναπαύεται στα λιγοστά πνευματικά του κεφάλαια. Προσωπικά υπερθεματίζω στην παρουσία δεύτερου εκπαιδευτικού στην τάξη κι ας κοστίζει!
Και φέτος θα ’χουμε παρά τις επιπλοκές του κορονοϊού, διακριθέντες, αλλά και ...«ναυάγια» με κυρίαρχο όμως νικητή την παπαγαλία και την αποστήθιση! Κάτι άλλο παίζει;
-Δεν φαίνεται στον ορίζοντα του ... Κράτους.
Περί κράτους και Ελλήνων σήμερα με την πείρα παιδαγωγού, που πέρασε όλες τις βαθμίδες του Κράτους και οι παρατηρήσεις του θα μας βάλουν σε σκέψεις!
Κατά τον Ευάγγ. Παπανούτσο: «Το Κράτος, όχι ως αφηρημένη ιδέα, αλλά βίωμα, και κομμάτι της ζωής μας, λείπει από τους σημερινούς Έλληνες. Το αισθάνονται σαν ξένο, όχι δικό τους, δεν το πονούν. Τη χώρα τους την αγαπούν με πάθος. Για μια χούφτα από το χώμα της είναι άξιοι να πεθάνουν με μεγάλη ευκολία. Άλλο Πατρίδα, και άλλο Πολιτεία. Με την Πατρίδα είμαστε στενότατα δεμένοι. Την έχουμε βάλει μέσα στο αίμα μας, γιατί και με το αίμα μας την έχουμε κρατήσει. Την Πολιτεία, όμως, (τον τρόπο με τον οποίο έχει οργανωθεί και διοικείται ο τόπος) δεν μπορούμε να τη νιώσουμε σαν κάτι εντελώς δικό μας. Είναι ξένο σώμα.
Απόδειξη ότι δεν πονούμε ούτε αισθανόμαστε την ανάγκη να προστατέψουμε ό,τι ανήκει στο Κράτος, το δημόσιο κτήμα. Απέναντί του, δείχνουμε αδιαφορία ή απίστευτη εχθρότητα, μανία καταστροφής. Μόλις αντιληφθούμε ότι κάτι ανήκει ή βρίσκεται στην κυριότητα αυτής της απρόσωπης δύναμης, αν δεν μπορούμε να το οικειοποιηθούμε, με ευχαρίστηση το φθείρουμε. Με την ίδια ευκολία προσπαθούμε ν' αποφεύγουμε τις υποχρεώσεις μας προς το Κράτος ή να καταστρατηγούμε τους νόμους του.
Είναι ο «άλλος», όχι ο εαυτός μας. Και τον ξεγελούμε ή σηκώνουμε το όπλο εναντίον του, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι κατά βάθος τον εαυτό μας απατούμε ή πληγώνουμε».
Ο Παπανούτσος σκέφτεται ότι ίσως οι Έλληνες να μην είναι οργανικά ικανοί να ποτιστούν από την ιδέα του Κράτους, ότι πιθανόν μέσα στην ίδια τη φυσική τους υφή να υπάρχει κάποια τάση αναρχισμού...
Ακούγεται και σήμερα και συμβαίνει, μα φαίνεται παρακινδυνευμένη άποψη. Δεν πονούμε αρκετά την Πολιτεία σαν κάτι δικό μας, είναι βέβαιο, όμως από αναρχισμό, πράττουμε με τρόπους αντιθέτους προς τα συμφέροντά μας; Είναι δυνατόν ο αναρχισμός να θεωρηθεί έμφυτη ιδιότητα ριζωμένη μέσα μας; Μπορεί ο Έλληνας να είναι περισσότερο από άλλους λαούς ατομιστής, να μην πειθαρχεί τόσο εύκολα στο συλλογικό πνεύμα της ομάδας αλλά μην τον πούμε από τη φύση του αναρχικό.
Ορθότερο φαίνεται ότι η αδιαφορία ή η λανθάνουσα εχθρότητα προς το Κράτος και τις λειτουργίες του είναι αποτέλεσμα ιστορικών αιτίων και μιας κακοδαιμονίας που ατυχώς διαιωνίζεται. Δεν λησμονούμε ότι σε μακρά διαστήματα σε περιόδους δουλείας η εξουσία ήταν ξένη, εχθρική προς την εθνική μας υπόσταση, προς αιωνόβιους θεσμούς (αυτοδιοίκητο). Επομένως γενεές γενεών, για να βεβαιώσουν την εθνική τους ιδιοτυπία, την ξεχωριστή τους ύπαρξη, ήταν αναγκασμένες να μισούν, να απατούν και να πολεμούν τους εκπροσώπους του Κράτους. Το κρυφό μίσος με τα ψυχικά επακόλουθά του, είναι πιο επικίνδυνο απ’ τη φανερή αντίθεση, τον ανοιχτό πόλεμο.
Κατά έναν παράδοξο μάλιστα μηχανισμό, που μας τον εξηγεί σήμερα η Ψυχολογία, όταν ένας πολίτης με τέτοιες υποσυνείδητες κακώσεις από αρχόμενος γίνεται άρχων, κάνει τα ίδια. Παίρνει τρόπους, και διαθέσεις που ο ίδιος, μισούσε. Παίζει δηλαδή τον ρόλο του ειδώλου που ως τώρα το φοβόταν και το αντιπαθούσε, γιατί έτσι νομίζει πως μπορεί να λευτερωθεί από τον εφιάλτη του. Ίσως γι' αυτόν τον λόγο συμβαίνει όποιος παίρνει και μια παραμικρή ακόμα εξουσία στην Ελλάδα να μεταβάλλεται αμέσως σε σατράπη.
Τελευταία ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, «έργα και ημέρες» ενός άλλου σατράπη (Ερντογάν). «Ύπαρξη πολεμικού σχεδίου της Τουρκίας κατά Ελλάδας - Κύπρου - Αρμενίας, προκύπτει από mail που συγκέντρωσε το τουρκικό Γ.Ε.Σ. σχετικά με το αποτυχημένο πραξικόπημα (Ιούλιος 2016). Το συγκεκριμένο mail, προέρχονταν από δικαστήριο. Ο Serdar Coskun, πιστός εισαγγελέας του Τούρκου προέδρου, ξεχνά ν’ αφαιρέσει από φάκελο υπόθεσης διαβαθμισμένα έγγραφα προτού τα υποβάλει στο δικαστήριο».
Σύμφωνα με το Nordic Monitor η Τουρκία εκπόνησε σχέδιο μυστικής στρατιωτικής επιχείρησης με την ονομασία «TSK CERBE Harekât Planlama Direktifi» (TSK (Turkish Armed Forces. Cerbe Operation Planning Directive) / 7 Ιανουαρίου 2014. «Το Cerbe είναι όνομα νησιού της Τυνησίας, κοντά στη Λιβύη. Στο Τζέρμπα, (Μάιος 1560) οι Οθωμανοί κέρδισαν τον στόλο της Χριστιανικής Συμμαχίας (Ισπανία, Γένοβα, Βατικανό, Νάπολη, Μάλτα) και κυριάρχησαν στη Μεσόγειο».
Αυτή η πολιτική επανέρχεται. Η μεθοδικότητα Ερντογάν έχει καρπούς. Το ΝΑΤΟ λ.χ. δεν ζήτησε αποπομπή ξένων (τουρκικών) στρατευμάτων απ’ τη Λιβύη. Τα όποια λάθη στην εκπαίδευση ή η εναντίωσή μας στο Kράτος, δεν «φαίνονται». Το παραμικρό όμως έλλειμμα στρατηγικής θα το πληρώσουμε αδρά!
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης.
