υπήρχαν στοιχεία για μία σειρά από χώρες όπως η Αλβανία, η Σερβία, η Βοσνία, η Μολδαβία, το Κοσσυφοπέδιο, η Ουκρανία, ακόμη και για την Ισλανδία, ενώ για τις υπόλοιπες ο επιχρωματισμός ποίκιλε από το βαθύ πράσινο (χώρες όπου οι νέοι ζούσαν μαζί με τους γονείς τους σε ποσοστό κάτω του 10%) έως το βαθύ κόκκινο (ποσοστό άνω του 50%). Η Ελλάδα λοιπόν με ποσοστό 57,5% ήταν στη ζώνη του βαθέως κόκκινου, παρέα αποκλειστικά με χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού.
Όποιος κακόπιστος είρωνας ισχυρίζεται ότι η πατρίδα μας είναι μεταξύ αστείου και σοβαρού ο "τελευταίος κομμουνιστικός παράδεισος στη Γηραιά Ήπειρο" θα βρει σε αυτόν τον χάρτη έναν θερμό συνήγορο.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα. Γιατί; Παρά τα απανωτά χτυπήματα της "παγκοσμιοποίησης" οι παραδοσιακές εθνικές αξίες και οι οικογενειακοί δεσμοί στη μεσαία τάξη παραμένουν άρρηκτα δεμένες. Άλλη μια θεώρηση νομίζω των πραγμάτων είναι ότι η θηριώδης ανεργία των νέων και το παράπλευρο πρόβλημα της στέγασης τους οδηγεί αναπόφευκτα στο "ανάγκα και οι θεοί πείθονται". Θέλουν δεν θέλουν μένουν με τους "γέρους τους" της μεσαίας τάξης. Για να συστεγάζεσαι λοιπόν με τους "γέρους" σου, πρέπει τουλάχιστον οι "γέροι" σου να μην είναι άστεγοι οι ίδιοι. Η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες χώρες στον κόσμο όπου οι ιδιοκτήτες ακινήτων είναι συντριπτικά περισσότεροι από όσους δικαιολογεί η πραγματική οικονομική τους επιφάνεια, ενώ παράλληλα αυτή η συστέγαση των τέκνων με τους γονείς τους προϋποθέτει μια εύρωστη μεσαία Τάξη σαν αρωγοί τους να τους συντηρεί.
Εδώ το θέτω και σαν προβληματισμό πώς η "ραχοκοκαλιά του έθνους" ακολούθησε αυτόν τον δρόμο;
Ο πολιτισμός για την Ελλάδα στα παχιά λόγια των πολιτικών μια ξιπασμένη "βαριά βιομηχανία" που δεν αξιώθηκε ποτέ πάνω από το 1% του κρατικού προϋπολογισμού έγινε βούτυρο στο ψωμί που και εν καιρώ πανδημίας δυστυχώς υπάρχει σαν εξαθλίωση. Αυτό λοιπόν κατά την άποψή μου για την εξάρτηση του γονέα με τα παιδιά του είναι το πρόβλημα για το ελληνικό Κράτος. Οι κάθε μορφής "πολιτικάντηδες" προκειμένου να εξασφαλίσουν εύκολα τη δική τους πολιτική επιβίωση δεν ακολούθησαν την προτεσταντική πεπατημένη των κουτόφραγκων, σύμφωνα με την οποία πορευόμαστε προς την καταναλωτική Εδέμ με την αποταμίευση, τη σκληρή δουλειά και τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά, "έκοψαν δρόμο" μέσω της αμοιβαίας επωφελούς πελατειακής σχέσης του πολίτη με το κράτος, μιας σχέσης που δεν αποτελούσε παρά νοσηρή αντανάκλαση μιας άλλης στρεβλής εξάρτησης του ολοένα και πιο ανεξέλεγκτου εξωτερικού δανεισμού του ελληνικού κράτους και γίνονταν με αυτόν τον τρόπο αρωγοί της μεσαίας τάξης. Με αυτά λοιπόν τα "δανεικά και αγύριστα", τόσο για το κράτος όσο και για τον πολίτη, σπαταλημένα κυρίως στην παρασιτική κατανάλωση -τουτέστιν στον αέρα τον κοπανιστό- οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία του 2010.
Όμηροι μέσα στην ίδια οικογενειακή στέγη, και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου για να μην παρεξηγηθώ που με διαβάζετε -πλαδαροί, σιτεμένοι νέοι- πόσο νέος μπορεί να είσαι στα 35 ή στα 40 χρόνια αθύρματα πάσης φύσεως και μορφής ιδεολογικής συνωμοσιολογίας, βρεθήκαμε απροετοίμαστοι από κάθε άποψη να αντιμετωπίσουμε πολλά χρόνια τώρα αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα δυστυχώς. Η πανδημία μας βρήκε έτοιμους από καιρό σαν "θαρραλέους Ροβινσώνες" και μας αποτέλειωσε. Ήταν και αυτό ένα επίτευγμα των καιρών μας.
Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο
